Náttúrufræðingurinn - 1931, Blaðsíða 7

ZNÁTTÚRUFR.
149
stundum með smásjá. Eru kornin stundum hvít, einkum ef lítið
•er af málminum, en stundum gullg’ul.
Nú var eftir að vita, hvaðan skelin gæti dregið þennan málm
að sér, og hlaðið honum sem varnarlagi utan á sig. Eigi þótti
mér líklegt, að skelin gæti dregið að sér vismút úr sjónum, enda
mun hreint vismút ekki leysast í klórsýru, mér datt því í hug,
að leita að málminum í hraungrjótinu sem liggur undir öllum
flóanum, og sem allur skergarðurinn á Eyrarbakka er framhald
af. Hraungrjót þetta er víðast bláleitt, og með hvítum eitlum
eða kvarts möndlum. Eg tók fyrst stein úr sjógarðinum, í
.svonefndum Gónhól. Leysti eg hann á sama hátt og skelsandinn,
■eftir að eg hafði þvegið burt steinefnið, eftir föngum og fór að
■öðru leyti eins að. Við fellinguna með ammoniaki kom greinileg
vismút felling í ljós. Óuppleysta afganginn, sem var lítill, bræddi
■eg með lóðpípu með kolsúrum soda, þvoði bræðsluna í aggatmor-
téri og fann þar örsmá silfurkorn.
Síðar, er heim kom, bræddi eg þennan stein í deiglu, 30 gr.
af steinmulningnum með 60 gr. af rauðblýi, 30 gr. af kolsúrum
soda, 30 gr. af bórax o. s. frv. Blýkongurinn sem niður kom var
16 gr. Eg lét blýið svo gufa burt í svonefndum ,,muffuofni“ og
varð greinilegt silfurkorn eftir, en ekkert gull reyndist í því.
Þá gerði eg bráðabirgðar rannsókn á hraunsteini frá Litlahrauni
•og reyndist vismút í því. En að silfri leitaði eg ekki. Þegar eg
fór austur á Eyrarbakka kom eg við á Litlu-Sandvík og veitti
}>ví eftirtekt, að hraunsteinar þeir, sem túngarðurinn er hiað-
inn úr, voru óvanalega bláleitir að lit. Eg fór því þangað og tók
þ>ar sýnishorn, sem eg rannsakaði til bráðabirgðar. Eg smá-
muldi steininn, þvoði burt megnið af mulningnum og sá þá, að í
þessum steini var allmikið af hreinum málmkornum. Eg gat á-
kveðið að í þessum kornum var vismút og tin. Tinið reyndi eg á
þann hátt, að eg lét falla nokkra dropa af saltsúrri lausninni á
platínublikk, og stakk þar ofan í sinkstöng. Lausnin í platínu-
blikkinu, sem var gulleitt, varð brátt mjög dökkgrá og eins og
grautur til að sjá, en hvarf fljótt er eg dró sinkstöngina til
baka. Er þetta talin örugg svörun (Reaction) á tini, eins og líka
síðar reyndist. Miklu meira var af tini í sýnishorninu en af vis-
múti.
í afganginum eftir lausnina, sem eg bræddi með lóðpípu,
fann eg dálítið af silfri. Þegar eg kom heim, bræddi eg þennan
stein með rauðblýi, sóda, bórax o. s. frv. á sama hátt og steininn
frá Gónhól, og fékk svolítið silfurkorn, nokkur gr. í tonni. Við