Náttúrufræðingurinn - 1949, Qupperneq 33

GRENJALÍF Á MÝVATNSFJÖLLUM
125
varð fyrirferðarmeiri. En ekki gat ég greint, Iivort þær söfnuðu Iion-
um saman í nefið með hjálp tungunnar eða tóku lengra upp í sig
það, sem þær náðu fyrst. Eftir því, sem ég komst næst, fór móðirin
þrjár ferðir eftir matföngum, meðan karlfuglinn fór tvær, og bæði
voru svo snör í snúningum, að í ríki mannanna hefði það verið köll-
uð þrælavinna og hvergi þótt sæmandi. Af þessu kappi héldu þær
áfram allt að tveimur tímum fyrir lágnættið. Virtust þær þá taka sér
nokkra hvíld.
Tveir tímar eru nú liðnir, síðan ég settist liér að, en grenbúarnir
hafa hvergi verið sýnilegir. Um stálpaða Iivolpa getur hér ekki verið
að r'æða. Merki eftir Jiá eru alltaf sýnileg, ef vel er að gáð. En um-
gangur er svo mikill um bæði grenin, að vel liefði mátt trúa Jrví, að
hér væri tvíbýli og heimsóknir mjög tíðar. Ég bíð þess með mikilli
eftirvæntingu að sjá húsmóðurina og ná henni. Hún ein gæti sann-
fært mig um, hvernig háttað er heimilislífinu. Um það brýt ég Iieil-
ann milli þess, er svefninn gerir á mig harðar óg þrálátar árásir. En
hér verð ég að þrauka, Jrar til sonur minn kemur, og lians á ég von
um lágnættið, kl. 1 eftir búmannsklnkku.
Hér er óvenju mikið af lóurn. Hér syngja þær lífinu lof, meðan
sólroðnir tindar háfjallanna halda vörð um ríki næturinnar. Þó er
annað, sem heimtar óskipta athygli rnína. Það eru blessaðir spóarnir.
í 20—30 ár hef ég aldrei heyrt þá taka lagið eins hressilega og Jressa
blíðu júnínótt. Og lagið ber öll merki Jress, að það kemur frá hjarta-
rótum þeirra, er komnir eru heim til átthaganna eftir langa útivist.
Hvað skauzt nú þarna fyrir norðaustur í mónum?
Larnb! Það gerði mér sannarlega illt við. Þarna var Jrá ær á ferð
með tvö lömb og stefnir suður austan við klettinn, beint á grenis-
munnana. Hún nemur staðar í skorningi þar norðan við og fer að
bíta. Lömbin eru gáskafull og hendast áfram. Þau koma bæði sam-
tímis að yzta munnanum, þar sem mér hafði áður sýnzt tófan hverfa,
og Jrarna staðnæmast þau og kroppa nýgræðing. Þetta eru tvær hvít-
ar gimbrar með gulan Iiring um hálsinn, nákvæmlega eins á lit, en
misstórar. Elér ganga þær ntilli grenismunnanna, grunlausar um
nokkra hættu, og-skynja sízt af öllu, að Jressir gómsætu grastoppar
eru afleiðing af bólsetu ægilegasta óvinarins, refsins. Móðirin, sem
verður Jress skyndilega vör, að börnin hennar eru horfin, kemur nú
skokkandi á eftir Jreinr norðan móinn. Þegar hún kemur á munn-
ann, Jrar sem börnin námu fyrst staðar, lyftir hún snögglega höfði,
lítur kringum sig og snarstanzar. Þá lítur hún niður fyrir sig, blæs