Náttúrufræðingurinn - 1949, Síða 34

126
NÁTTÚRUFR/EÐINGURINN
úr nös, eins og annarlegur þefur liafi fyllt vitin, stappar niður fótun-
um og virðist albúin að verja sig. Nú þykir mér skörin færast upp í
bekkinn! Ærin stangar niður í munnann leiftursnöggt og djúpt
þrisvar sinnum með augnabliks millibili, eins og hún hafi séð haus-
inn á sjálfri húsmóðurinni niðri í munnanum. Því næst tók hún
sprett að næstu grastoppum. Satt að segja datt mér í hug að grá eyru
og flóttaleg augu gægðust upp úr munnanum, þegar ærin var farin.
En viti menn! Ber þá ekki ærin sig nákvæmlega eins til við næsta
munna, þann þriðja og fjórða án þess að bíta strá. Að síðustu stappar
hún enn niður fótunum, blæs mjög kröftuglega úr nös og brokkar
suður í móinn og lömbin á eftir, eins og þau skildu nú fyrst, að þessi
gustur á gömlu mömmu væri ekki að ástæðulausu og varlegra mundi
að vefa ekki að álpast langt frá henni.
Tilburðir ærinnar sýndu glöggt, að hún skynjaði liættuna og
fann „loft allt lævi blandið" við munnana. En þó að mér virtist í
fyrstu, við hið snögga viðbragð liennar við fyrsta munnann, að hún
liefði hreint og beint séð þar hausinn á tófunni, þá varð mér strax
ljóst, að ekki gat hún rekið tófuna fram í alla munnana, þó að sam-
gangur kynni að vera milli þeirra.
Eftir lieimsókn ærinnar gat ég ekki annað en styrkzt í þeirri trú,
að tófan væri inni í greninu. Þá voru allar líkur til, að hún kæmi
varlega út til að forðast högg á hausinn, því að hún hlaut að hafa
orðið ærinnar vör.
Ég rís upp í sætinu. Þá sé ég yfir lægðarbarmana umhverfis mig og
alla munnana austan við. Mér er farin að leiðast biðin. Og nú er
orðið svo hljótt um blessuð litlu steinklöppuhjónin. Þau fljúga að
vísu stundum hjá mér, en veita mér enga eftirtekt.
Sólblikaða júníkvöld! Hve loft þitt er heilnæmt, himinninn bjart-
ur og fjöllin blá. Silkiborðar næturinnar breyta lioltum og móum,
liæðum og fjallahlíðum, jafnvel gráum söndum, í töfrandi litasam-
stæður, sem alltaf eru að breytast. —
Klukkan er tólf. Ég er ekki eins syfjaður og áður, enda reyni ég
að skerpa eftirtektina, því að á liverju augnabliki gæti nú eitthvað
gefið til kynna, að húsráðendur séu að nálgast. Mig stórfurðar á því
að heyra aldrei neitt grunsamlegt hljóð í blessuðum lóunum. Og
spóinn þegir líka. Hann er Jró oft seigur að vella yfir horngrýtinu
henni lógfótu og renna sér niður að lienni, Jregar hún er að gæða sér
á eggjum eða snuðra nálægt hreiðrum.
Þarna kemur þá bíl 1 sunnan Austari-Brekku. Ég kenni för Guð-