Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 40

132
N ÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
vatn. Hann varð svo glaður, að hann hljóp með þá lieirn í einum
spretti, alia leiðina, sem er tæpir 20 km, á rúmum klukkutíma.
Smám saman styttist leiðin, sem hann þurfti að fara. Síðustu vik-
urnar voru þúfutittlingsungar auðfundnir í nágrenninu. Einnig var
þar nú orðið krökkt af geldfé og lambám. En lömbin snerti liann
ekki, enda vissi hann, að ungar eru betri handa litlum tófubörnum,
og þá skyldi ekki skorta.
Loks kom þetta Jónsmessukvöld eins og þrumuveður úr lieið-
ríkjunni. Maðurinn, þessi hættulegi óvinur, var enn kominn eftir
átta mánaða fjarveru. Hann sá mann heima á greninu, þar sem hún
var inni. Hann lá í skugganum við stóran stein og honunr hafði
liðið svo óumræðlega vel. Litlu munað', að lrann rak ekki upp
skerandi viðvörunarhljóð við þessa sýn. En óttinn aftraði honum
eins og oft áður. Hann læddist því burtu og gægðist í öðrum stað.
Þar lá liann lengi og fylgdist með öllu. Síðast gat liann ekki á sér
setið, því að nú var það tófan, sem kallaði. Og hljóðin gerðu hann
viðþolslausan. Hann varð að nálgast og sjá betur heim. Hjálpar-
köllin frá henni bárust til hans, sár og skerandi. Hann titraði allur
og skalf af ótta og löngun í senn til að hlaupa lreim og Irjálpa. En
reynsla lífsins og meðfædd varasemi öftruðu honum.
Hann færði sig ofurlítið í áttina og gægðist yfir Jrúfnakollana. Þá
var það, að augir óvinarins greindu hann. Síðar sá lrann manninn
fjarlægjast og hverfa. Þá gekk hann sjálfur nær. Nú komu hljóðin
ekki frá greninu sjálfu, heldur hólnum austan við laað. Þá hlaut að
vera ólrætt að færa sig enn nær.
En lrættan leyndist þá annars staðar og nær en liann grunaði. í
nótt blakti ekki hár á höfði og mannaþefurinn, sem hann þekkti vel,
gerði ekki vart við sig. Sjón og heyrn brugðust einnig að Jressu
sinni. — Ekki verður feigum forðað.