Náttúrufræðingurinn - 1949, Side 26

168
N ÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
unargagnið fyrir kenningum þeirra manna, sem í líffræðivísindum-
um hafa fylkt sér um nafnið Darwin. Eg geri ráð fyrir, að ég megi
treysta því, að áheyrendum mínum sé vel kunnugt um grundvallar-
kenningar hins fræga enska náttúrufræðings, Darwins, og þó sér-
staklega um kenningar lians um úrval náttúrunnar (Tlie survival of
the fittest).
Ég vil þó, til að fyrirbyggja misskilning, drepa hér stuttlega á
kenningar Darwinista um það, á hvaða hátt samræmið milli gauks-
eggsins og eggja fósturforeldranna hafi skapazt. Þeir lialda því fram,
að upphaflega hafi slíku samræmi ekki verið til að dreifa, en gauk-
urinn hafi liins vegar reynt að koma eggjum sínum fyrir í hreiðrum
vissra smáfugla, enda þótt eggin liafi verið ólík. Þó hafi gaukseggin
ekki öll verið alveg eins, en hafi verið talsvert hreytileg, eins og
fuglaegg sömu tegundar eru yfirleitt, og afleiðingin af því liafi orðið
sú, að fósturforeldrarnir hafi ekki amazt við þeim gaukseggjum, sem
voru líkust þeirra eggjum, heldur ungað þeim út, en hafi veitt ólíku
eggjunum eftirtekt og þess vegna yfirgefið hreiðrin. Á þennan hátt
hafi kvengaukar þeir, sem af tilviljun hafi átt líkust egg, eignazt af-
komendur og þeim fjölgað, en kvengaukar með ólíkum eggjum liafi
enga afkomendur eignazt og því dáið út.
Þar sem eiginleikar þeir, sem ráða útliti eggsins, gangi að erfðum,
hafi afleiðingin orðið sú, að vegna stöðugs úrvals af hálfu fósturfor-
eldranna, hafi egg hinna mismunandi gaukakynja smám sarnan tek-
ið að líkjast meir og meir eggjum fósturforeldranna, unz þessi lík-
ing hafi náð svo langt, að ekki hafi lengur verið liægt að þekkja
gaukseggið frá eggjum fósturforeldranna á litnum, og þar með hafi
þróunin á þessu sviði náð lokatakmarki sínu.
Fljótt á Jitið virðist ekki vera hægt að færa fram veigamikil rök
gegn þessari kenningu Darwinistanna, en þó skal bent á það, að
málið er ekki eins einfalt og í fljótu bragði virðist. Darwinistar Itafa
t. d. ekki tekið nægilega mikið tillit til þess, að ekki er allt fengið
með því, að gaukseggið sé sem líkast eggjum fósturforeldranna, því
að málsaðilar eru liér eins og svo oft endranær, tveir, sem verða
fyrir gagnkvæmum áhrifum, og verður því að taka tillit til þeirra
beggja. Hinn aðilinn er fósturfuglinn, sem veitir gauksegginu við-
töku. Eins og ég hef þegar drepið á, verður náttúran að fórna öllum
eggjum eða ungum fósturforeldranna l'yrir hvern gauksunga, sem
kemst á legg. Þegar þróunin hefur náð hámarki sínu, og gaukseggin
eru orðin svo lík eggjum fósturforeklranna, að því sem næst, hverju