Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 30

172
NÁTTÚRUF RÆ ÐINGURINN
ungum fósturforeldranna út úr hreiðrinu og mörg fleiri aðlögunar-
fyrirbæri hafi þróazt á sama hátt fyrir tilverknað náttúruúrvalsins,
en annað mál er það, hvort þetta er líklegt.
Hin gamla efnishyggjumótaða lífsskoðun Darwinistanna heldur
fast við þá grundvallarhugmynd, að stökkbreyting genanna eða arf-
beranna, þ. e. lneyting erfðaeiginleikanna, gerist án nokkurs sam-
hengis sín á milli og án nokkurs takmarks. Margþætt og flókin að-
lögunarfyrirbæri eins og varpsníkjur gaukanna, hafi einnig skapazt
við stökkbreytingar sem hrein tilviljun og að því er virðist út í blá-
inn, og hafi síðan þróazt og fullkomnazt fyrir tilverknað náttúruvals-
ins. Nú er okkur að vísu ekki kunnugt um stökkbrey.tingahneigð
gauksins, og við getum því aðeins áætlað hana út frá reynslu þeirri,
sem við höfum af öðrum dýrum. Lausleg áætlun með h jálp líkinda-
reiknings sýnir samt, að meira að segja jarðsögulega séð hlýtúr að
vera óralangur tími nauðsynlegur til þess, að kerfi af aðlögunarfyr-
irbærum, sambærilegt við varpsníkjur gauksins, geti myndazt við
tilviljunakenndar og stefnulausaar stökkbreytingar. Hugsið ykkur,
live langan tíma það myndi taka barn í leik, að setja saman flókna
vél úr hinum óteljandi hlutum hennar og gera liana gangfæra, án
þess að það hafi nokkurn skilning á grundvallaratriðum vélsmíð-
innar. Eða hve langan tíma það tæki mann að opna þjófalás eða
tölulás með því að prófa sig áfram í blindni. Eða live lengi liafið þið,
áheyrendur góðir, tekið þátt í happdrættinu án þess að fá stóra vinn-
inginn?
En svo að við víkjum aftur að gauknum og gerum ráð fyrir, að
þessi ákaflega sjaldgæfa tilviljun skyldi einhvern tírna henda og allar
nauðsynlegar stökkbreytingar verði samtímis í sama gaukseggi. Hver
er þá kominn til að segja, að einmitt þessu eggi verði ungað út og
gauksunginn nái fullorðins- og kynþroskaldri og auki kyn sitt? Ein
lítilfjörleg og ómerkileg tilviljun getur hér eyðilagt allt aftur. Ef
við ætlum að byggja á þessari vélrænu kenningu, verðum við að
reikna með því, að geysilangur tími hafi verið nauðsynlegur til þess,
að varpsníkjufyrirbrigðið liafi getað myndazt, jafnvel svo langur, að
við yrðum að leita aftur til hinnar jarðsögulegu fortíðar, þegar engir
gaukar og jafnvel engir fuglar voru enn komnir fram á sjónarsviðið.
Bollaleggingar sem þessar, hljóta að valda nokkrum efasemdum
sérstaklega þegar tillit er tekið til þess, að allar niðurstöður af rann-
sóknum í samanburðariíffærafræði, gervafræði, líffræði og ekki
sízt niðurstöður sníkjudýrarannsókna benda eindregið til þess, að