Náttúrufræðingurinn - 1949, Qupperneq 42

184
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Um vök þá, er síðast var £rá sagt, er það enn augljósara en hina
fyrri, að lnxn var gat á hraunkvikuæð, sem annars staðar lá neðan-
jarðar. Og eftirtektarvert er það, að hún var mjög nálægt þeim stað,
þar sem Karelshellir fannst síðar — ef ekki nákvæmlega á sama stað.
Nú liggur Karelshellir í mjög úfnu apalhrauni og að því er virðist
mjög djúpt í því alls staðar nema á stuttum kafla, þar sem opið er
á lionum. Og ailt er það hraun með sama svip sem hraunið í kring-
um vökina. En ekki gat ég í ferðum mínum til Karelshellis þekkt
aftur sömu drangana eða sprungurnar sem í febrúarferðinni. Samt
þykir mér langsennilegast, að hellirinn liafi orðið til úr þeirri sömu
hraunkvikuæð, sem ég var að prika í tæpum þremur mánuðum
áður en hann fannst. En því rniður datt mér þá ekki í hug, að æðin
með vökinni ætti sér svona langa og merkilega framtíð fyrir hönd-
um; og hirti þess vegna ekki að staðsetja hana nákvæmlega né setja
á mig smáatriði í landslagi við hana. Og því get ég nú ekki fullyrt
afdráttarlaust, að ég hafi horft á myndun sjálfs Karelshellis. Hins ber
einnig að gæta, að allan marzmánuð og frarn undir apiíllok, er
hraungosið hætti, voru löngum margar vakir, sem báru vitni um
margar kvikuæðar, í hrauninu á þessum slóðum. Úr einhverri þeirra
hefur hellirinn myndazt. Og þó að skoðun mín um það, hver þeirra
það var, sé ekki óyggjandi, þá er hitt fullvíst, að hellar eins og
Karelshellir myndast úr sarns konar kvikuæðum og þeim, er hér
hefur verið frá sagt.