Náttúrufræðingurinn - 1951, Síða 41

JAKOB H. LÍNDAL
87
ekki, þó að þeirra yrði að leita á öðru sviði jarðfræðivísinda. Jakob
snéri sér því meir og meir að jarðfræði, og á þessum vettvangi skilaði
hann einnig merku starfi, sem lýst er á öðrum stað í þessu riti.
Jarðvegsfræði Jakobs Líndals og aðrar greinar hans um jarðvegs-
rannsóknir eru ritaðar á ljósu og ágætu máli, og er þó ekki auðvelt
að skrifa unr þessi efni á íslenzku, því að fræðiorð skortir yfir mörg
hugtök. Framsetningin er skýr og einlæg og ber þess ljósan vott, að
höfundurinn hefir haft mikið yndi af viðfangsefninu. í undi'aheimi
náttúruvísindanna gat hann gleymt sér í ljómandi hrifningu. Hans
verður lengi minnzt fyrir brautryðjendastarf á sviði íslenzkra jarð-
vegsrannsókna og fyrir merkilegar jarðfræðiathuganir.
Björn Jóhannesson.
RitgerBir varöandi jarðveg eftir Jakob H. Lindal.
1. „Jarðvegsrannsóknir. Undirbúningsathuganir um jarðvcgssýringu." Búnaðarrit 49,
145-209 (1935).
2. „Tilraunir með mismunandi sýrufar jarðvegsins fyrir bygg.“ Freyr 31, 57—63 (1936).
3. „Framsókn" V. úrg. 1937, 30. og 31. tbl.
4. „Jarðvegsfræði." Búfræðingurinn X, 5—126 (1943).
II
Ég hefi fáa menn þekkt jafn áhugasama um jarðfræðirannsóknir
íslands og Jakob H. Líndal, og engan nema Guðmund G. Bárðar-
son, sem glöddust jafn einlæglega yfir nýfundnum náttúrugrip, svo
sem blaðfari, skel úr leirbakka eða jökulrispaðri steinvölu, ef slíkt
gat orðið ofurlítil Jrekkingarviðbót í jarðsögu landsins. Gleði þessara
manna var svo sönn og smitandi, að enginn áróður fyrir nokkru máli
gat orkað til jafns við hana. Mér verður jafnan hugstæður ljóminn
í augum Guðmundar, þegar ég fyrir allmörgum árurn nú, sýndi hon-
um subfossilt skeljasafn mitt frá Suðurlands undirlendinu. Sá augna-
glampi var mér meiri hvatning og hughreysti en nokkur orð. Svipaða
hrifningu af viðfangsefninu fann ég greinilega hjá Jakobi á Lækja-
móti, þegar við gengurn um Bakkabrúnir sumarið 1937, og liann
lýsti fyrir mér myndun þeirra. Honurn var Jrá orðið ljóst live nrikils-
verða heimild að ísalda sögu íslands hann hafði Jrar fyrir sér og við-
fangsefnið hafði tekið huga Iians fanginn.
Það var sumarið 1933, að vegabótamenn fundu í Lækjamótsmel-
um leirsteinsflögu með blaðfari í. Jakob á Lækjamóti komst á snoðir
um að leirsteinsflagan hafði verið send Náttúrugripasafninu í