Náttúrufræðingurinn - 1957, Qupperneq 9

PÁLMl HANNESSON
165
og þegar stjórn Hins íslenzka náttúrufræðisfélags snýr sér, veturinn
1917—1918, til stjórnar Mímis og fer fram á að Mímir beiti sér
lyrir því, að Menntaskólinn í heilcl sinni styrki á einhvern hátt
með fjárframlögunt hinn nýstofnaða „Minningarsjóð Eggerts lög-
manns Ólafssonar“, er Pálrna Hannessyni fyrst og fremst falið, ásarnt
þeim Bolla Thoroddsen og Finni M. Einarssyni, að athuga málið
og koma því í framkvæmd. Skiluðu þeir síðan tillögum um málið,
er skólafundur samþykkti allar í einu hljóði. (Skýrsla um hinn alm.
Menntaskóla í Reykjavík, skólaárið 1917—1918.) Aðalinntak tillagn-
anna er, að þátttöku skólans skyldi þannig fyrir komið, að sérhver
nemandi greiði á fæðingardegi Eggerts Ólafssonar, 1. desember, ár
hvert, minnst fimmtíu aura, er renni í minningarsjóðinn. Sé söfnun
þessari haldið áfram allt til 1. desember 1926, er tvö hundruð ár
séu liðin frá fæðingu Eggerts. Pálmi Hannesson skrifar fyrstur undir
tillögurnar, enda kemur meðnefndarmönnum lians saman um að
hann hafi verið hvatamaður málsins og frumkvöðull. Þessa alls ber
að geta, því að reikningsbók Eggertssjóðs ber með sér, að flest eða
öll árin 1919—1926 berast sjóðnum tillög há Menntaskólanum, og
þau alldrjúg á mælikvarða þeirra tíma. Tillögurnar reyndust mál-
inu hinar affarasælustu.
Sti'identssumar sitt, 1918, var Pálmi Hannesson heima í Skaga-
lirði og bjóst til utanferðar um haustið, til náms við Hafnarháskóla.
Fararefni munu vart hala verið mikil. Verzlunarmálum landsins
var þá þann veg skipað, að landsverzlun hafði með höndum inn-
flutning og útflutning allan. Hafði hún fengið Guðmund kaup-
mann Böðvarsson til þess að taka hross fyrir sig um Norðurland
og Borgarfjörð. Bar fundum þeirra Pálma og Guðmundar saman
á Sauðárkróki um sumarið. Réðst Pálmi rekstrarmaður hjá Guð-
mundi. Mun starfið hafa verið allvel launað og hinn unga stúdent
munað um kaupið sem fararbeina. Á Hafnarárum sínum kom
Pálmi síðan heim á sumrin og var liðsmaður Guðmundar, meðan
liann annaðist hrossatökuna fyrir landsverzlun, og eitt sumar var
hann í liði Péturs Ottesens, alþingismanns, við sama starfa. Með
þeirn Pálma og Guðmundi Böðvarssyni tókst traust vinátta, er hélzt
órofin meðan Guðmundur lifði. í minningargrein, sem Pálrni reit
eftir Guðmund (Tíminn, febrúar 1955), kveður Pálmi hann hafa
reynzt sér betri en flestir aðrir menn vandalausir, sem hann hafi
kynnzt. Pálmi telur og að á þessum árum hafi hann nunrið af Guð-
mundi flest það, sem sér hlýddi bezt á ferðalögum, og þó einkum