Náttúrufræðingurinn - 1974, Qupperneq 104

98
N ÁTT Ú R UFRÆÐINGURINN
öðrum manni, sem aðallega var að svipast eftir refum. Þeir fundu
gren, sem tófa hafði lagt í, en öl 1 fjölskyldan var farin, enda var
komið eitthvað fram í júlí. Samt var þarna nýlegur umgangur, en
þeir urðu hvergi varir við neitt kvikt í nágrenni þess. Félagi hans
lagðist samt við grenið, því meiri líkur voru á því, að eitthvað af
dýrunum legðu leið sína þar um eða í nágrenni þess. Þór hélt
aftur á móti áfram að snuðra eftir minkum, með hundinum, sem
hann hafði.
I dalnum, sem þarna er, rennur á til sjávar úr stóru stöðuvatni.
Milli vatns og sjávar er talsverður grjótsandsfláki, og þar niður við
sjóinn er skipbrotsmannaskýli, sem þeir höfðu bækistöð sína í.
Fyrst gekk Þór fyrir enda vatnsins og meðfram því hinum megin,
alla leið að skýlinu. Þar hitaði hann sér kaffi og fékk sér bita. Að
því loknu ætlaði hann til lélaga síns með hressingu handa honum.
Þegar liann gekk með vatninu sá hann, að þar syntu álftahjón með
þrjá unga. Þær voru á þeim enda vatnsins, sem nær var sjónum,
og voru mjög rólegar. En þar sem hann var nú að sötra kaffið sitt,
og horfði út um glugga, sem sneri að vatninu, sér hann hvar kemur
stærðar yrðlingur þeysandi og stefnir að vatninu þeim megin ár-
innar, sem hann var. Hvergi var þarna afdrep eða mishæð á sand-
inum, svo hann sá strax, að ekkert þýddi að komast í veg fyrir
djöfsa, en reiknaði alveg eins með, að yrðlingurinn legði leið sína
með vatninu og sömuleiðis ánni, og kæmi þá í færi við sig. Hann
grípur því byssu, sem þarna var í skýlinu, lætur skot í og er við-
búinn að hlunka á hann, ef hann kænri í færi. Sér hann þá, hvar
önnur álftin hefur sig til flugs með miklum bægslagangi og flýgur
rnjög lágt með miklu gargi og stefnir beint á yrðlinginn. Þegar
rebbi litli sér þessar aðfarir, breytir hann um stefnu og tekur nú
strikið beint á skýlið og fer í loftköstum sitt á hvað í ótal krókum.
En skessan, sem elti hann, var ólíkt stirðari í snúningum og náði
aldrei til að snerta hann. Eg dáðist að því, hvað yrðlingurinn var
eldsnöggur að beygja, áður en álftin var komin alveg að honum.
Þannig barst leikurinn óðfluga að skýlinu, og þegar yrðlingurinn
var kominn í gott færi, sendi ég honum banaskotið. Álftinni varð
svo hverft við hvellinn, að hún tapaði fluginu og tyllti sér á sand-
inn, en snör var hún á loft aftur og hefur áreiðanlega komið
sneypuleg til konu og barna úr þessum leiðangri.
Þór bætti því við, að hann hefði orðið að beita sig hörðu, til