Náttúrufræðingurinn

Årgang

Náttúrufræðingurinn - 1974, Side 105

Náttúrufræðingurinn - 1974, Side 105
NÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN 99 að skjóta á greyið litla, og kvaðst enn hai'a samviskubit a£ því. „Sjálfur þekki ég þessar kenndir," bætti svo Hinrik við, ,,því oft hef ég orðið að beita mig hörðu til að gegna því hlutverki, sem mér er ætlað að framkvæma af trúmennsku.“ í sama bréfi svarar Hinrik nokkrum spurningum, í sambandi við veiðiaðferðir fugla, og er það samhljóða þeim svörum, sem ég hef fengið áður frá sjónarvottum. Sjálfur hef ég þó aldrei fengið full- nægjandi skýringar á því, hvernig lundinn fer að því að raða smá- sílum í nefið af slíkri list, að aðdáun vekur. Um það segir Hinrik: „Oft hef ég séð lunda með mörg síli í nefinu. Hausar þeirra snúa inn. Röðin byrjar uppi í munnvikum og heldur svo áfram báðum megin. Eg geri alveg eins ráð fyrir, að hann grípi — eða goggi — sílin með fótunum, því á hverri tá er löng og bogin kló, sem hann getur gripið með um steinnibbur, og haldið sér í bergi, og eins til að róta með, þegar hann grefur holur.“ Ég minnist ekki að hafa heyrt áður þessa athyglisverðu bendingu Hinriks um veiðitæki lundans, — lappirnar. Það þætti mörgum — ekki síður en mér — enginn smáræðisfengur í því að vita, hvernig lundinn fer að því að raða sílunum svona snilldarlega í nefið, eftir að þau eru dauð og hvernig hann fer að ná þeim. Ekki alls fyrir löngu hitti ég á Húsavík einn frænda rninn, sem hafði fyrir nokkrum árum handsamað ásamt bróður sínum, Aðal- steini í Mánáreyjum, hvorki meira né minna en átta þúsund lunda á einu vori. Þar sem hann hafði oft sagt mér margt forvitnilegt unt þann veiðiskap, eins og t. d. það, live lundarnir héldu oft fast um feng sinn, og það jafnvel eftir að þeir væru komnir í háfinn, þá kom í hug rninn með írafári spurningin um það, hvernig þeir færu að því að koma mörgum sílum svo meistaralega fyrir í nefinu, eins og hann hefði ótal sinnum séð. Ég spurði hann því, formála- laust, hvort hann hefði fengið nokkra glóru um það leyndarmál lundans, síðan við töluðum um það fyrir nokkrum árum. „Jú — loksins. Ég gæti best trúað að sú gáta væri nú ráðin,“ svaraði frændi með hægð. Þetta svar kom svo flatt upp á mig, að minnstu munaði að ég tæki bakfall af undrun og eftirvæntingu að heyra ráðninguna. Svar frænda var í meginatriðum á þessa leið: „Það er örstutt síðan, að ég rakst á það í einhverju blaði eða tímariti, sem ég man nú ekki í svipinn nafnið á, að einhver, sem
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136

x

Náttúrufræðingurinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.