Náttúrufræðingurinn - 1974, Qupperneq 105

NÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
99
að skjóta á greyið litla, og kvaðst enn hai'a samviskubit a£ því.
„Sjálfur þekki ég þessar kenndir," bætti svo Hinrik við, ,,því oft hef
ég orðið að beita mig hörðu til að gegna því hlutverki, sem mér
er ætlað að framkvæma af trúmennsku.“
í sama bréfi svarar Hinrik nokkrum spurningum, í sambandi við
veiðiaðferðir fugla, og er það samhljóða þeim svörum, sem ég hef
fengið áður frá sjónarvottum. Sjálfur hef ég þó aldrei fengið full-
nægjandi skýringar á því, hvernig lundinn fer að því að raða smá-
sílum í nefið af slíkri list, að aðdáun vekur. Um það segir Hinrik:
„Oft hef ég séð lunda með mörg síli í nefinu. Hausar þeirra
snúa inn. Röðin byrjar uppi í munnvikum og heldur svo áfram
báðum megin. Eg geri alveg eins ráð fyrir, að hann grípi — eða
goggi — sílin með fótunum, því á hverri tá er löng og bogin kló,
sem hann getur gripið með um steinnibbur, og haldið sér í bergi,
og eins til að róta með, þegar hann grefur holur.“
Ég minnist ekki að hafa heyrt áður þessa athyglisverðu bendingu
Hinriks um veiðitæki lundans, — lappirnar. Það þætti mörgum —
ekki síður en mér — enginn smáræðisfengur í því að vita, hvernig
lundinn fer að því að raða sílunum svona snilldarlega í nefið, eftir
að þau eru dauð og hvernig hann fer að ná þeim.
Ekki alls fyrir löngu hitti ég á Húsavík einn frænda rninn, sem
hafði fyrir nokkrum árum handsamað ásamt bróður sínum, Aðal-
steini í Mánáreyjum, hvorki meira né minna en átta þúsund lunda
á einu vori. Þar sem hann hafði oft sagt mér margt forvitnilegt
unt þann veiðiskap, eins og t. d. það, live lundarnir héldu oft fast
um feng sinn, og það jafnvel eftir að þeir væru komnir í háfinn,
þá kom í hug rninn með írafári spurningin um það, hvernig þeir
færu að því að koma mörgum sílum svo meistaralega fyrir í nefinu,
eins og hann hefði ótal sinnum séð. Ég spurði hann því, formála-
laust, hvort hann hefði fengið nokkra glóru um það leyndarmál
lundans, síðan við töluðum um það fyrir nokkrum árum. „Jú —
loksins. Ég gæti best trúað að sú gáta væri nú ráðin,“ svaraði frændi
með hægð.
Þetta svar kom svo flatt upp á mig, að minnstu munaði að ég
tæki bakfall af undrun og eftirvæntingu að heyra ráðninguna. Svar
frænda var í meginatriðum á þessa leið:
„Það er örstutt síðan, að ég rakst á það í einhverju blaði eða
tímariti, sem ég man nú ekki í svipinn nafnið á, að einhver, sem