Samvinnan - 01.02.1947, Page 25

K ðÐ var einu sinni tröllkarl, og sá
■*- var nú skrýtinn. Allar hugsanir
'>ans urðu að fuglum. Hann bókstaf-
eSa hugsaði fugla. Jú, svei mér þá. Og
það voru engir „sosum“-fuglar, nei,
^íður en svo. Þeir voru bæði með fjaðr-
ir og stél, og þeir flugu eins og þá lysti.
beir verptu jafnvel gulleggjum, ef þeir
kærðu sig um. Tröllkarlinn varð þess
' egna forríkur og bjó í höll með fögr-
llrn tvjágarði umhverfis, og þar gekk
hann um á daginn og hugsaði.
Þeir, sem hugsa mikið, fá stundum
höfuðverk, og þess vegna tók hann sér
°ft hvíld frá andlegum störfum og
hoilði á hænsnin sér til afþreyingar.
hn þegar hann hugsaði af fullum
hrafti, moraði allt í fuglum í kringum
hann. Væri hann í góðu skapi, urðu til
Tröl I karl i n n
sem h ugsaði fug la
eftir LENNART KROOK
skemmtilegir fuglar, t. d. páfagaukar,
en væri hann úrillur urðu liugsanir
lians að kolsvörtum hröfnum eða krák-
um, svo að himininn myrkvaðist.
Þegar hann hugsaði stórt og djarflega,
sveif örn upp í skýin, en þegar hugsan-
irnar \ oru hreinar og fagrar, sveimaði
livítur máfur yfir 'kyrru vatninu.
Einu sinni á ári fékk tröllkarlinn
okkar heimsókn. Þá komu til háns
tveir vinir hans, miklir hugsuðir. Ann-
ar þeirra var háíeitur mjög og hugsaði
allt á hæðina, en hinn gekk með höf-
uðið niðri á bringu og hugsaði djúpt.
Nú átti fuglakarlinn okkar son, en
það var nú ljóta ástandið með hann,
því að hann hugsaði ekki nokkurn
skapaðan hlut.
Eg er alveg eyðilagður út af strákn-
um mínum, sagði hann við vini sína
tvo. Hann hugsar ekki einu sinni eina
litla hænsnafjöður, hvað þá heldur
meira.
Ef til vill eru hugsanir hans bara
ósýnilegar, sagði sá háleiti, og revndi
að liughreysta hann.
Æ, hvað það væri leiðinlegt, varð
liinunr vininum að orði. Slíkar hugs-
anir eru alveg gagnslausar. Það getur
enginn lifað af ósýnilegum hugsunum.
Nei, þá borgar sig betur að hugsa
orænmeti, t. d. lauk 0? tómata eða eitt-
O 7 C'
hvað þvílíkt.
Hann talar nú stundum rabarbara,
greyið að tarna, það getur liann nú,
BOÐIÐ UPP Á ÞEGNRÉTT í RIKI TONANNA
(Framhald
11 llafa komið með nýtt viðhorf til þessarar
htgreinar og. iðkenda hennar. Öll menning-
arstarfsemi er erfiðleikum bundin og kostn-
a<Wsöm í þessu fámenna landi, og daglegur
'‘ðburður má það heita að heyra kveinað og
'artað * 1 hinum ýmsu herbúðum. Tónlistar-
nienn barma sér ekki síður en aðrir undan
Pmingaleysi og skilningsskorti, segjast hafa
það eins og rithöfundar á 13. öld, eiga hvergi
stóIði s>nn að að halla og fleira því um líkt.
1 er jjað, að Jtað er enginn búmaður, sem
e ki kann að berja sér og sjálfsagt að upp-
le/ja s'na raust, ef manni finnst, að maður sé
n>srétti beittur eða látinn búa við ókjör, sem
lnaður á ekki skilið. En hitt er þó vafalaust
af bls. 24)
sigurstranglegra að hafa þá aðferðina, sem
tónlistarmenn hafa vakið hér, að ganga djarf-
lega fram fyrir skjöldu, sýna svo að ekki
verði um villzt, hvað jieir hafa á boðstólum
og hefja stefnufastan áróður fyrir list sinni:
menningaráróður. Og við árangurinn mega
þeir vel una. Með sýningunni hafa Jreir vakið
margan sinnulausan til umhugsunar, og, ef að
líkum lætur, greitt götu sína og listar sinnar
meira en séð verður nú Jtegar.
Heila þökk ber því að gjalda þeim, sem
beittu sér fyrir tónlistarsýningunni og kornu
henni á laggirnar með Jreim myndarskap,
sem raun ber vitni.
Kristján Eldjárn.
vesalimmrinn, saoði faðirinn 02,- stnndi
o o O
við.
Já, jafnvel tröllkarlarnir geta haft
sínar áhyggjur og sorgir. Sonur rninn
er liðleskja, hugsaði tröllkarlinn, og í
sama bili flögraði hópur af krákum í
kringum hann. Tröllkarlarnir þrír
skildu nú, og þegar þeir hittust aftur
á næsta ári, var strákurinn ennþá jafn
hugsunarlaus og áður. Húsbóndinn
bar fram nokkra bala af kræsinoum 02
margar tunnur af víni, en þó lá ekki
vel á neinum.
Þetta er allt strákasnanum að kenna,
hugsaði sá háleiti upphátt.
Já, það er víst -att, því rniður, við-
urkenndi faðirinn. Nú streytist eg við
að hugsa eintómar uglur allar nætur,
en það er allt til einskis. Strákurinn
reynir ekki einu sinni að hugsa. Eg
krefst nú ekki neinna kalkúna af hon-
um, en eg he-f ráðlagt honum að reyna
að byrja á eintómum smáfuglum, svo
sem snjótittlingum og steindejrlum.
Auðvitað hefur ]>að allt komið út á
eitt. Púh, eg held bara að hann sé fá-
viti, epú.
Já, þarna sátu nú tröllkarlarnir og
kinkuðu kolli hver framan í annan, og
hallargluggarnir stóðu opnir og úti
kvað við fuglasöngur. En allt í einu
Iieyrðist tíst, sem var ólíkt öllu öðru.
Tröllkarlarnir lögðu eyrun við. Þetta
var þó ekki næturgalinn? Nei, nei, það
var enginn slíkur fugl. Húsbóndinn
stóð á fætur og gekk út að glugganum.
Þetta var undarlegur fuglasöngur.
Annað slagið var hann svo fjörugur,
að tröllkarlarnir gátu varla stillt sio
um að fara að syngja og dansa, en svo
varð hann allt í einu þrunginn af sorg
og þrá.
Þetta er enginn af mínum fuglum,
hvíslaði húsráðandi. Ef mér skjátlast
ékki, þá er þetta bláfuglinn, sem
hvorki er hægt að sjá'eða hugsa sér.
Nei, þið megið trúa mér, að það er
enginn venjulegur fugl, sem syngur
svona; það ætti eg að vita trölla bezt.
Og þrír stærstu tröllkarlar heimsins
hlustuðu af mikilli andakt, því að eng-
um þeirra datt íhug.aðþettaværihugs-
unarlausi strákurinn húsbóndans. En
þannig stóð á þessunt fuglasöng. Strák-
urinn sat upp í tré og blés í leirflautu,
sem var eins og gaukur í laginu, og
þennan gauk hafði hann búið til sjálf-
ur. Hann var ekki eins heimskur og
hann virtist vera.
25