Samvinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 3

ÞÓ AÐ fenni í sporin og hið ytra
herði fróst og kyngi snjó, halda
jólasálmarnir áfram að vera oss kærir
langt fram eftir ævi, rneðan nokkur
viðkvæmur strengur er í sálinni fyrir
því, sem mannlegt er og guðdómlegt.
Þannig kvað Jónas Hallgrímsson sein-
asta veturinn, sem hann lifði:
Jólunum mínum uni eg enn,
og þótt stolið hafi
hæstum guði heimskir menn,
hefi eg til þess rökin tvenn,
að á sælum sanni er enginn vafi.
Jólasálmarnir eru samofnir ljúfurn
minningum frá bernskuárunum, með-
an hugurinn var ennþá næmastur fyr-
ir lielgi lífsins og undrum þess, og
stjörnudýrð og himinskraut jólasög-
unnar blandaðist á innilegasta hátt
jarðneskum fagnaði fjölskyldulífsins.
Inn í lágreistan bæ lagði bjarmann af
gleðiboðskapnum, meðan allir klædd-
ust sparifötunum og öllu var tjaldað,
sem bezt var, til að fagna yfir því, að
sjálfur guðssonurinn fæddist á jörðina
eins og fátækt mannsbarn, til að flytja
öllu mannkyni frið og blessun. Síðan
var jólaguðspjallið lesið og sálmarnir
sungnir, sem fjölluðu um' hið sama
efni: hina helgu mey, sem fæddi son
sinn frumgetinn, vafði hann reifum og
lagði hann í jötu, því að ekki var rúm
fyrir þau í gistihúsinu. En úti í hag-
anum heyrðu fjárhirðarnir gleðisöng
englanna og komu til að sjá þann at-
burð, sem orðinn var.
Við jötuna mætast háir og lágir.
Vitringar koma frá Austurlöndum til
að veita barninu lotningu og færa því
gull, reykelsi og myrru. Álengdar
standa málleysingjarnir og horfa á það,
senr gerist, með sínum stóru undrunar-
augum. Þannig greypist myndin inn
í vitund barnsins.
Á jólanóttina snertast himinn og
jörð. Snjórinn verður hreinni, loftið
tærara. í jólasöngnum endurómar
söngur englanna, þessara flekklausu
og skínandi himinbarna. sem vér elsk-
um, þrátt fyrir tötra vora og vansæmd,
eða kannske einmitt fyrir það, að sú
ljóssins veröld, sem þeir tilheyra, er oss
að svo miklu leyti lokuð Paradís, með-
an heimskautanóttin sveipar borg og
byggð sínuin myrka faldi. Allt í einu
rofnar myrkrið og dýrð guðs Ijómar
umhverfis oss. Þetta gerist, þegar lítið
barn fæðist á jörðina.
Jólasagan flytur oss þann boðskap,
að hjálpræði þjóðanna geti komið frá
hinu fátækasta mannsbarni. Þetta gæti
hafa gerst í kotbæ á Islandi. Einnig
þar hafa fæðzt fátæk börn, sem lögð
hafa verið í jötu, rneðan fjárhirðar
hafa gætt hjarðar sinnar úti í hagan-
um. Enginn veit, hvað býr í hvítvoð-
ungnum, sem fátæk móðir vefur reif-
um og leggur við brjóst sér. Allar
geyma þær án efa í hjarta sínu stóra
drauma um franrtíð barnsins síns, eins
og hin heilaga mær í Betlehem. Og það
er vegna þess, hversu þessi saga snert-
JÓLASÁLMARNIR
og höfundar þeirra
Eftii
séra Benjamín Kristjánsson
3