Samvinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 29

BÖRNIN í EVRÓPU
(Framhald af bls. 19).
í haust yfirfærði UNRRA 5 millj. dollara til
sjóðsins, Bandaríkin hafa látið 15 raillj. og Kan-
ada 5 millj. Frakkland hefur boðizt til að láta
6% af framlagi Bandaríkjanna. Suður-Ameríku-
ríki munu leggja fram 20 millj. Samtals er það
framlag, sem sjóðurinn getur nú vænzt frá með-
limum Sameinuðu þjóðanna, ekki nema 70 millj.
dollara. En ekki er meira fé fyrir hendi nú en
nægir til þess að gefa rösklega 4 millj. barna
litla máltíð á degi hverjum. Ekkert er til fyrir
föt, meðul, skófatnað eða aðrar lífsnauðsynjar.
ASTANDIÐ er svo vonlaust, að mörgum finnst,
að ef ríkisstjórnir landanna sýni ekki meiri
áhuga en orðið er, verði þjóðirnar sjálfar að
taka málið upp á arma sína. Aðalforgöngumaður
þessarar hugmyndar er Norðmaðurinn dr. Arne
Ording, fulltrúa Noregs hjá Sameinuðu þjóðun-
um. Fyrir hans aðgerðir er nú verið að undirbúa
ávarp til þjóðanna af hálfu UN. Það mun taka
sinn tíma, að fá það skipulag til alþjóðasamstarfs,
sem til er, til þess að láta til sín taka, því að ætl-
unin er að skipa nefnd í hverju landi, til þess
að vinna að því, að allir þegnar verði gripnir
alþjóðlegri ábyrgðartilfinningu og verði fúsir til
að leggja eitthvað á sig til þess að bjarga mill-
jónum ungra barna frá hörmungum og dauða.
Einhvern ákveðinn dag einhvers mánaðarins
verður farið fram á það, að allir vinnandi menn
í öllum löndum, gefi daglaun sín, eða jafnvirði
þeirra í næringarríkum fæðutegundum, til hjálp-
ar börnunum. Hjálparsjóðurinn mun fá það fé,
er safnast, til umráða.
Dr. Ording hefur sagt um þetta: „Hinir prakt-
isku og sálfræðilegu möguleikar svona fyrirætl-
ana eru geysimiklir. Því, að hvaða gagni kemur
okkur réttlátur heimur, ef engin börn eru til?"
En nú er harður vetur genginn í garð, og eng-
ar slíkar fyrirætlanir eru hlaupnar af stokkunum
ennþá. Víst má telja, að það verði ekki fyrr en
einhvern tima á næsta ári. Á meðan er reynt að
halda í horfinu og hlynna að börnunum, eins
og hægt er, fyrir tilstilli góðgerða- og líknarstofn-
ana og margra ötullra manna og kvenna víða
um lönd. En þessi hjálparbeiðni kemur, og þá
eins til okkar íslendinga og annarra.
Væri nú ekki rétt og gott, nú á þessum jólum,
að færa forsjóninni og ættjörðinni þakkir fyrir
velgengni liðinna tíma, með því að strengja
þess heit, að styðja og styrkja þessa miklu menn-
ingar- og líknarstarfsemi Sameinuðu þjóðanna,
þegar kallið kemur? Þá má enginn skerast úr
leik. — Jólahaldið í ár verður gleðiríkara, ef
hver þegn vinnur það heit með sjálfum sér, að
leggja fram sinn skerf.
JÓLAGJÖFIN
(Framhald af bls. 20).
arnar. En svo voru nefndir allir gestir,
sem komið höfðu að Stað á jólaföst-
unni.
Börnin höfðu fylgzt nákvæmlega
með allri gestakomu og skrifað hana
niður jafnóðum. Svo var dregið um
gestina á aðfangadagskvöld. Piltarnir
voru látnir draga jólameyjarnar, en
stúlkurnar drógu auðvitað jólasvein-
ana. Af þessu varð mikið en góðlátlegt
gaman. Kiddi dró t. d. Siggu gömlu í
Hlíð, sem var sjötugur sveitarómagi.
Þessu næst var svo farið að afhenda
jólagjafirnar, sem voru hvorki margar
né veglegar. Mest voru það útprjón-
aðir vettlingar, treflar, útskornir mun-
ir og einstaka smáhlutir úr kaupstaðn-
um. Þessar jólagjafir vöktu óblandna
gleði og hrifningu, og þeim fylgdi góð-
ur hugur.
Kiddi fylgdist af forvitni með öllu,
sem fram fór, en engri tilhlökkun.
Hann bjóst ekki við neinni jólagjöf.
Hann var ekki vanur þeim heima, svo
að það þurftu því ekki að verða nein
vonbrigði fyrir hann. En nú bar svo
undarlega við, að húsmóðirin kemur
til hans og réttir honum lítinn böggul.
„Viltu þiggja þessa litlu gjöf, Kiddi
minn?“ mælti hún hlýlega, um leið og
hún rétti honum böggulinn.
Kiddi brosti lítið eitt og rétti henni
höndina. Hann gat einhvern veginn
ekkert sagt í þetta sinn. Þetta var lítill
og laglegur ullartrefill með bláum
röndum.
Hann gladdist af þessari hugulsemi
og hlýju. Það var eitthvað í ætt' við
ylinn og birtuna heima. Hann lagði
trefilinn ofan á koddann sinn og
horfði í kertaljósið sitt.
Fólkið gekk um og skoðaði jólagjaf-
irnar hvert hjá öðru. Einhver barnsleg
gleði ljómaði í svip þessa fólks, sem
margt var þó orðið roskið og hafði
fyrir löngu lifað sín bernskujól. En
eitt hið dásamlegasta við jólin er ein-
mitt þetta, að þau gera okkur að börn-
um á ný.
Kiddi varð fyrir áhrifum af þessari
saklausu og barnslegu gleði og hann
fór loks að spjalla og gera að gamni
sínu, eins og hinir.
En þá skeði allt í einu stærsti við-
burður þessara jóla. Eldhússtúlkan, ér
ekki hafði haft tíma til að koma inn
fyrr, kom nú inn í baðstofuna og hélt
á litlum böggli í hendinni.
„Jæja, Kiddi minn, eg var nú nærri
búinn að gleyma að afhenda þér þenn-
an böggul. Það eru nú skárri ósköpin!
Það rignir yfir þig jólagjöfunum! Þú
ert víst eini maðurinn á heimilinu,
sem fær tvær jólagjafir." Að svo mæltu
rétti hún Kidda lítinn böggul.
Kiddi ætlaði ekki að trúa sínum
eigin augum og eyrum. En það var
ekki um að villast. Hann hélt á böggl-
inum í hendinni. Og þetta var jóla-
gjöf!
Hann þorði varla að taka utan af
honum. Fyrst þurfti hann að leysa
krossbandið, og það tók nokkurn
tíma. Það var ekki siður þá að slíta
eða skera slík bönd. Snærið þurfti að
nota. Hann var líka svo skjálfhentur,
að það tafði fyrir. Því næst vafði hann
bréfinu utan af, og loks kom jólagjöfin
í ljós. — Það var bók — bók í fallegu
bandi. Hvílík jólagjöf! Því að hér sá
hann aldrei neina bók.
Hann opnaði bókina — Nýja Testa-
mentið, og á fremstu blaðsíðu stóð:
Gleðileg jól. Frd jjabba, mömmu og
systkinunum.
Honunr vöknaði um augu. Nú loks-
ins kom jólafögnuðurinn og streymdi
inn í sál hans. Hann gat ekkert sagt.
Hann gat engu svarað fólkinu, sem var
að spyrja hann. Hann gat ekkert nema
glaðst. Og þessi blessaða og þráða jóla-
gleði kom að heiman. Þaðan fann
hann nú streyma ást og hlýju, sem
vermdi sál hans. Hann vissi það, að
systkini hans höfðu ekki fengið neina
jólagjöf. En vegna þess að hann var nú
einn meðal ókunnugra, höfðu foreldr-
ar hans haft einhver ráð með að senda
honum jólagjöf. Þetta var þeim líkt.
Hann settist á rúmið sitt og fletti
þessari dásamlegu bók. Undursamleg-
ar og fagrar litmyndir voru á víð og
dreif. Myndir frá Landinu helga og af
sjálfum meistaranum, sem jólin voru
helguð. Það var eins og myndirnar
stigu lifandi út úr bókinni, og hann
barst í anda alla leið til Landsins helga
þar sem haldin voru hin fyrstu jól.
Djúpur friður fyllti sál hans. Friður
jólahelginnar. Og hann sofnaði um
kvöldið eins og lítill saklaus drengur
með Nýja Testamentið undir koddan-
um sínum. En jafnskjótt og liann var
sofnaður, hélt hann önnur jól heima
í Garðshorni, hjá pabba og mömmu.
Og hin helga nótt vafði allan kristinn
heim í faðmi sínum.
H. J. M.
29