Samvinnan - 01.03.1950, Blaðsíða 6
,,'17'IÐ höldum stefnunni." Rödd foringjans
” lét í eyrum eins og vélbyssuhvellir.
Hann dró gullbúnu derhúfuna kæruleysis-
lega niður yfir annað augað.
,dCveikið kastljósin. Aukið hraðann í 850.
Við skulum komast út úr óveðrinu."
Slögin í hreyflunum urðu tíðari og þyngri.
Foringinn virti fyrir sér ísinguna, sem sett-
ist á gluggann hjá flugmanninum og stöðugt
fór vaxandi, síðan hreyfði hann nokkra
knappa og handföng á áhaldaborðinu.
„Við setjum hjálparhreyfil númer átta í
gang.“
Mennimir í hinni risavöxnu átta hreyfla
flugvél litu snöggvast upp frá störfum sínum
og brostu hver til annars.
„Sá gamli klórar sig út úr þessu, hann
bjargar okkur,“ sögðu þeir. ,,Hann hræðist
ekki sjálfan Satan.“
„TO7ALTER, Walter. Ekki svona hratt,“
” hrópaði frú Mitty. „Þú þarft sannar-
lega ekki að aka svona ofsalega hratt.“
„Ha. — Hvað ertu að segja? Nei,“ sagði
Walter Mitty út á þekju. En svo áttaði hann
sig og leit óttasleginn á konu sína, sem sat
við hlið hans. Nálægð hennar var svo fjar-
stæð og í svo miklu ósamræmi við þann at-
burð, sem hann var hrifinn frá með orðum
hennar. Það var líkast því sem bláókunnug
kona hefði hrópað ;i! hans alveg óvænt út
úr mannþröng.
„Þú ókst á 90,“ sagði hún.
Mitty ók þögull til borgarinnar meðan sjó-
flugvél hersins, SN 202, flaug dunandi leið-
ar sinnar í versta veðrinu, sem komið hafði
í síðustu tuttugu ár, unz þórdunurnar dofn-
uðu smátt og smátt og hurfu loks alveg á
fjarlægum lofvegum í hugarheimi Mittys.
Inni í borginni staðnæmdist hann framan
við hárgreiðslustofuna, þar sem kona hans
ætlaði að láta liða hér sitt.
„Mundu nú að kaupa skóhlífarnar meðan
eg er hjá hárgreiðslukonunni. Þú ert nú far-
inn að eldast."
Mitty gangsetti bílinn. „Hvers vegna hef-
ur þú ekki hanzka?" spurði hún.
Mitty flýtti sér að draga upp hanzkana og
ók síðan burtu. A leiðinni til bílatorgsins ók
hann fram hjá sjúkrahúsi.
„l^AÐ ER Wellington Mc Millan banka-
stjórinn flugríki,“ sagði fallega hjúkr-
unarkonan.
„Einmitt það. Hver gerir skurðinn?"
spurði Mitty á meðan hann dró glófana
hægt af höndum sér.
„Doktor Renshaw og doktor Benbow, en
auk þess hafa verið kvaddir hingað tveir sér-
fræðingar, Remington yfirlæknir frá New
York og doktor Pritchard-Mitford frá Lon-
don. Doktor Pritchard-Mitford kom í sér-
stakri flugvél."
Dyr opnuðust og doktor Renshaw gekk út
úr þeim. Hann var þreytulegur á svip og
hafði dökka bauga undir augunum.
„Góðan daginn Mitty,“ sagði hann. „Við
eigum hér í fjandans basli með Mc-Millan.
Þú þekkir hann. Perluvinur Roosevelts. Það
er þriðja stigs obsterosis í ductalgangi. Við
gætum líklega ekki fengið yður til að líta á
hann?“
„Jú, gjaman,“ sagði Mitty.
Með hvíslandi röddu voru sérfræðingarnir
tveir kynntir fyrir Mitty. „Eg hef lesið rit-
gerð yðar um aktinomykose," sagði Pritch-
ard-Mitford um leið og þeir heilsuðust, „og
eg verð að segja að það er dásamlegt verk.“
„Eg þakka," sagði Mitty.
„Eg vissi ekki að þér væruð staddir í
Bandaríkjunum," drundi í doktor Reming-
ton. „Það virðist óþarfi að kalla okkur Mit-
ford hingað þegar þér eruð hér.“
„Þakka,“ sagði Mitty.
Snögglega fór að heyrast annarlegt hljóð
í stóru og margbrotnu áhaldi, sem tengt var
við skurðarborðið.
HETJA ALLRA ALDA
Smásaga eftir
JAMES THURBER
„Svæfingarvélin er í ólagi,“ hrópaði svæf-
ingalæknirinn æstur, „og hér er enginn, sem
getur lagfært hana.“
„Þér þurfið ekki að hrópa svona hátt,“
sagði Mitty rólegur. í tveimur löngum
skrefum gekk hann að áhaldinu, sem svo
óvænt hafði bilað. Með sínum næmu fing-
urgómum hreyfði hann ýmsar skrúfur og
hjól.
„Komið með lindarpenna," sagði hann
skipandi. Einn af læknunum rétti honum
pennan sinn. Mitty dró skemmda bullu út úr
svæfingavélinni og stakk lindarpennanum
þar í staðinn. „Hann endist í tíu mínútur,"
sagði hann. „Haldið aðgerðinni áfram.“
Ein af hjúkrunarkonunum flýtti sér til
Renshaw og hvíslaði einhverju að honum,
en hann fölnaði við.
„Goreopsis," sagði hann taugaóstyrkur.
„Viljið þér ekki Mitty?“ Mitty leit á hin al-
varlegu og ráðþrota andlit sérfræðinganna.
„Ef þér óskið þess,“ sagði hann. Honum var
í flýti hjálpað í hvítan kyrtil. Sjálfur lét
hann á sig grímuna og gúmmíhanzkana.
Hjúkrunarkonan rétti honum skínandi verk-
færin. . . .
James Thurber er einn kunnasti smásagna-
höfundur og skopteiknari Bandarikjanna.
Myndin að ofan er sjálfsmynd. Sagan af Wal-
ter Milty hefur verið kvikmynduð og var
rýnd hér d landi nýlega. Skopleikarinn Danny
Kaye lék par hetju allra alda.
„t'ARIÐ þér gætilega maður. Hafið þér
ekki augu í höfðinu? Sjáið þér ekki að
þarna stendur bíll?“ Walter Mitty sté
snöggt hemilinn. „Þér hafið lent í skakkri
röð, herra minn,“ sagði bílatorgsvörðurinn
og horfði athugull á Mitty.
„Jú, öldungis rétt, það hef eg gert,“ taut-
aði Mitty. Torgvörðurinn settist við stýrið
og ók bílnum aftur á bak út úr bílaþvög-
unni og lagði honum á hæfilegan stað.
Þeir líta fjandi stórt á sig þessir náungar,
hugsaði Walter Mitty, þegar hann gekk nið-
ur eftir götunni. Halda að þeir einir geti alla
hluti. „Skóhlífar," sagði hann við sjálfan sig
og skimaði eftir næstu skóbúð.
Þegar hann kom aftur út á götuna fór
hann að brjóta heilann um hvað það hefði
verið fleira, sem kona hans hafði skipað
honum að muna. Hann hataði þessar viku-
legu ferðir til bæjarins, því að honum yfir-
sást þá æfinlega með eitt eða annað. Voru
það eldhúsþurrkur, eða vökvi til að þvo
burt naglalakk? Nei. Tannbursti, tann-
sápa, natrón? Hann gafst upp við að rayna
að muna, hvað þetta var. En hún mundi
áreiðanlega muna eftir þessu þegar heim
kæmi. „Hvar er---------?“ mundi hún segja.
„Þú segir þó ekki að þú hafir gleymt því?“
Blaðasöludrengur, sem fram hjá fór hróp-
aði eitthvað um síðasta morðmálið.
„MASKE ÞESSI geti eitthvað hresst upp
á minni yðar. Opinberi ákærandinn
rétti stora, sjálfvirka skammbyssu í áttina að
6