Samvinnan - 01.08.1950, Blaðsíða 11

inn mátti segja orð, hvorki hermenn-
irnir né Finnarnir.
„Eg vorkenni þessurn drengjum,"
sagði fjölskyldumóðirin. „Þeir eru
bændur eins og við, og þá langar vafa-
laust til að vera heima hjá sér við frið-
söm landbúnaðarstörf. En hingað eru
þeir sendir með hernum, og hér verða
þeir að vera svo lengi, sem yfirmönn-
um þeirra þóknast. Okkur langar að
tala við þá og þá langar að tala við
við okkur. En enginn nrá segja orð,
þegar við erum nærri. Kannske óttast
herstjórnin, að hermennirnir fengju
þannig leiðréttingu á vitleysunni, sem
hermönnunum er sögð um okkur og
þjóðina. — Mikið held ég að það sé
erfitt fyrir mennska menn að þurfa
að búa við þetta.“
I Lapplandi.
Eg heimsótti Lappland nokkru síð-
ar. Það er fagurt og lokkandi land.
Himininn heiður og blár, loftið tært
og heilnæmt, gnægð villibráðar, enda-
lausar skógarbreiður.
Það er mikið af mosa í Lapplandi.
.4 honum lifa hin 200.000 hreindýr
Lapplands. Hreindýrin reika að mestu
frjáls að sumarlagi, en á liaustin er
þeim smalað saman, og þekkjast þau
þá á bjöllum eigandans.
í Lapplandi sezt sólin ekki 60 sum-
ardaga, en í janúar og febrúar er allt
hjúpað myrkri.
Á stríðsárunum eyðilögðu Þjóð-
verjar á undanhaldi næstum allar
borgir og flest þorp^óg velflesta bæi
Lapplands. Þrátt fyrir þetta hefur
þjóðinni, með sínum ódrepandi dugn-
aði, tekizt að byggja landið að mestu
upp að nýju. Rovaniemi, hin ókrýnda
höfuðborg Lapplands, hefur t. d. enn
á ný risið úr öskunni.
Kvöld nokkurt fór ég út að hinum
nýju finnsk-rússnesku landamærum.
Hér var hvorki hervörður, landa-
mæravirki né flögg. Það voru aðeins
járnbrautarteinar, og þar, sem þeir
mættust og tvístruðust aftur, var
skilti, en á því stóð: „Rússnesk-Finnsk
landamæri“. Það fór ekki meira fyrir
landamæraskiltinu en svo, að maður
hefði vel getað farið framhjá því án
þess að veita því athygli.
í þessum landshluta voru margir
Finnar, sem höfðu flutt frá Karelíu,
þegar Rússar komu þangað. Flestir
þeirra höfðu byggt sér ný og þrifaleg
hús. Það voru blómakassar undir
gluggunum, og allt var þar hið smekk-
legasta.
Eg fór inn í eitt liinna nýju liúsa.
Klukkan var tvö um nótt, en úti var
bjart, sem dagur væri. Húsmóðirin,
ung og hraustleg, vann að kappi við
að mála húsið innan. Hún hafði gegnt
húsmóðurskyldum sínum allan dag-
inn, en nú lagði hún nótt við nýtan
dag til þess að mála húsið sitt, svo
það yrði sem vistlegast.
Þessi kona var auðsýnilega ein af
hinum harðgerðu, hraustu og dyggu
finnsku húsmæðrum, sem hafa gert
þjóð sinni svo óumræðilega mikið
gagn. Eg spurði hana, hvort eg gæti
fengið að tala við mann hennar, sem
var skógarhöggsmaður. Hún fylgdi
mér inn í svefnherbergið, þar sem
hann svaf. Maðurinn reis upp úr rúmi
sínu og við töluðum saman. Meðal
annars spurði eg hann, hvort lionum
þætti ekki óvarlegt að byggja hús sitt
við hin nýju landamæri.
„Eg hef byggt þrjú hús síðustu tíu
árin,“ sagði hann. „Ef Rússarnir
koma aftur og eyðileggja heimili
(Framh. á bls. 28)
11