Samvinnan - 01.08.1950, Blaðsíða 30

lokaþættinum í þessum átökum þeirra. Heimilisfólkið var
gengið til náða, svo að hún sat ein uppi og var álíka innan
brjósts eins og forðum, þegar hún sat niður í káetunni á
,,Apolló“ og beið átekta, en skútan barst óðfluga í áttina
að skerjunum og strandstaðnum. Ofarirnar urðu ekki uru-
flúnar, en spurningin var sú, hvort þau mundu sleppa með
það eitt að missa skútuna, eða hvort þeim væri ætlað að
glata öllu, sem þau áttu saman á jörðu. Hún sá í anda
strönd lífsins, auða og dapurlega, bíða fyrir stafni. — Þá
var það Sölvi, sem tók djarflega ákvörðun og stýrði beint á
ströndina til Jress að bjarga því, sem bjargað yrði. Nú var
það hún, sem tekið hafði álíka ákvörðun, stýrt gæfufleyi
þeirra beint inn í brotsjóina við ströndina — til þess að
bjarga ást þeirra beggja og lífsgæfunni sjálfri, eða bíða al-
gert skipbrot ella.
Um morguninn, þegar hafnsögumaðurinn lagði að
bryggjunni, voru synir hans tveir Jrar fyrir og biðu hans.
Hinrik litli hrópaði aftur og aftur til hans á löngu færi, en
Gjert var hljóður og lét ekkert til sín heyra.
Hafnsögumaðurinn heilsaði drengjunum blíðlega. —
„Hvernig líður — frænku?" spurði hann dálítið hikandi.
„Henni er að batna,“ svaraði Gjert.
„Hún sefur líka á daginn,“ sagði Pokagægir. Hann þótt-
ist hafa komizt að raun um, að þetta væri allur leyndardóm-
urinn við bata gömlu konunnar. Síðan varpaði hann á há-
setavísu húfu sinni á bryggjuna, og hamaðist berhöfðaður
með ljósa hrokkinkollinn að toga í landtaugina, sem faðir
þeirra liafði varpað upp á bryggjuna, en Gjert lét sem
hann sæi ekki viðleitni bróður síns, en festi taugina róleg-
ur og með öruggum handtökum í tangarhaldið 'á hafnar-
bakkanum.
„Jæja, drengir. Þetta er ágætt. Þið verðið nú báðir að
gæta skútunnar, þangað til eg kem aftur. — Gættu vel að
Pokagægi, að hann detti ekki út af bryggjunni."
Að svo mæltu gekk hafnsögumaðurinn hratt upp í bæinn.
Hinrik litli fór þegar að leika sjómannaleik við sjálfan sig,
en eldri bróðir hans sat hljóður og hugsandi á lestarkarm-
inum á skútuþiljunum og lét fæturna lafa fram af brún-
inni. Hann gaf engan gaum að leikbræðrum sínum, sem
komu niður á bryggjuna, svo að þeir sáu strax, að honum
var ekki leikur í huga, svo að þeir fóru leiðar sinnar.
Drengnum var þungt í skapi. Hann skildi gjörla, að eitt-
hvað sérstakt var á seyði í sambúð foreldra hans.
Elísabet var sparibúin, þar sem hún stóð við eldstæðið
og beið komu manns síns. Hún heyrði fyrst til hans frammi
í anddyrinu. Þegar liann kom inn, sveif skyndilegur roði
yfir hið festulega og svipmikla andlit hennar. En hún föln-
aði strax aftur og starði á hann með hálfopnum vörum og
gleymdi alveg að kasta á hann kveðju. Það fór ekki fram
hjá honum, að allt fas hennar var með einhverjum við-
felldnum og hógværum hætti, mótað af virðulegu sjálfs-
trausti og öryggi. Slík var einmitt sú Elísabet, sem hann
elskaði. Bæði höfðu þau að undanförnu hugsað svo mikið
um þessa stund reikningsskilanna, og báðum var þeim svo
mikið niðri fyrir, að hvorugu þeirra fannst ástæða til þess
að fresta því, sem fram átti að koma, heldur komast strax,
meðan þau væru ein, og tóm gæfist til, að einhverri niður-
stöðu í þeirri miklu ráðgátu, sem hugur þeirra liafði glímt
þrotlaust við á nótt og degi, síðan þau skildu síðast.
30
,,Elísabet,“ sagði hann með djúpri alvöru og horfði
beint framan í hana. — „Þú hefur ekki verið einlæg gagn-
vart mér svo árum skiptir, — já, eg er hræddur um, að þú
hafir aldrei verið mér einlæg — öll þessi ár, sem við höfurn
búið saman.“
Hann horfði á hana ásakandi á svip, en þó mildilega og
vorkunnsamlega, eins og hann biði aðeins eftir játningu
hennar til þess að geta fyrirgefið henni og tekið hana í fulla
sátt. En hún stóð frammi fyrir honum, föl og þögul, og
hreyfði engum fyrirgefningarbónum.
„Eins og ég hef þó elskað þig! “ hrópaði hann næstum
því ásakandi. ,,— Alltaf — meira en mitt eigið líf!“
Hún stóð enn um stund þögul og tók á öllum sínum
kjarki til þess að segja það, sem henni bjó í brjósti. Að lok-
um sagði hún án þess þó að líta upp:
„Eg heyri, að Jrú segir það, Sölvi! — En eg hef verið að
brjóta heilann um ýmsa hluti J^essa síðustu daga.“
„Og hvað hefur verið þér í huga, Elísabet?“ — Hún sá,
að hann harðnaði á svip, og skildi, að ht'm hafði sært hann
með svari sínu, enda nrundi hann nti Jrykjast hala gengið
eins langt til móts við hana og hann gæti.
„Hef eg á réttu að standa, eða ekki?“ spurði hann hvass
í bragði.
„Að eg hafi trriað því í blindni, að þér þætti vænt um
mig?“ sagði hún föl á svip og starði beint framan í hann, —
,,já, víst er það satt, að eg lief trúað því. En hefur þú látið
mig vera vara við það? — Eða var það bara eg, sem átti að
gefa Jaér allt? — Skipti Jrá mín gæfa engu máli? Hef eg eng-
an rétt til þess að njóta og gleðjast?--Nei, Sölvi! “ sagði
hún, og rödd hennar titraði af gremju, og augnaráð hennar
brann í loga Jreirra jDjáninga, sem hún hafði liðið. — „Segðu
sannleikann: — Sjállan þig hefur Jrú elskað meira en alla
aðra! Og Jregar þú gekkst að eiga mig, þá var það til þess
eins að eingnast annan ævilangan þátttakanda í þeirri til-
beiðslu — Jressari taumlausu sjálfsdýrkun þinni. Og jafn-
vel Jretta dugði þér þó ekki. Nei, og aftur nei!“ — Öll hin
niðurbælda gremja hennar brauzt nú út í ljósum logum.
En svo var eins og hvassviðrinu í geði hennar slotaði
skyndilega, og hún bætti við á lægri nótunum: — „F.f þú
hefðir elskað mig á sama hátt og eg hef unnað þér, þá stæð-
um við nú ekki í Jjeim sporum, sem við verðum að stíga
í dag.“
„Elísabet!" sagði hann lágt, því að hann átti fullt í fangi
með að stilla sig. Hann starði á hana og háðshreimur var í
rödd hans, þegar hann bætti við:
„Eg þakka þér fyrir það, að þú hefur þó að lokum sagt
mér meiningu sína, þó að seint sé. — Þti sérð, að eg hafði
þó á réttu að standa, þegar eg sagði, að þú hefðir aldrei
verið einlæg gagnvart mér!“
„Já, víst hef eg verið á verði gagnvart þér,“ svaraði hún
rólega, lagði áherzlu á orðin og horfðist óhikað í augu við
liann. ,,— En það stafaði ekki af því, að eg elskaði þig
ekki nógu heitt, heldur af hinu, að þú treystir mér aldrei.
Eg hef orðið að sætta mig við það, að eiginmaður minn
hefur tortryggt mig á mínu eigin heimili allt frá þeirri
stundu, að við gengum fyrst út í lífið hvort við annars
hlið. En eg lief reynt að þegja og þreyja, á hverju sem geng-
ið hefur, því að eg hélt, að þú Jryldir ekki að heyra sannleik-
(Niðurlag næst.)