Samvinnan - 01.09.1950, Qupperneq 5

BÖRN eru óútreiknanlegar verur. Hvernig
stóð til dæmis á {jví, að lítill drengur
eins og Dick, sem venjulega var góður sem
gull, auðsveipur, ástríkur og hlýðinn, og frá-
bærlega skynsamur eftir aldri, skyldi þegar
minnst varði umhverfast og verða „eins og
óður hundur", svo sem systir hans komst
að orði, svo að engu tauti varð við hann
komið?
„Dick, komdu hingað. Komdu fljótt. Heyr-
irðu ekki að mamma kallar á þig? Dick!"
En Dick kom ekki og heyrði hann þó á-
reiðanlega þegar kallað var. Hvellur, hrynj-
andi hlátur var hið eina svar hans, og svo
þaut hann í burtu. Hann stökk yfir óslegna
grasflötina í garðinum, þaut fram hjá við-
tjrskýliuu, hentist niður í matjurtagarðinn
Og faldi sig bak við eplatrén, gægðist öðru-
hverju fram á milli mosavaxinna trjástofn-
anna og horfði á mömmu sína meðan hann
hoppaði og stökk eins og villtur Indíání.
Þessi ósköp byrjuðu við tedrykkjuna. Með-
ar. mamma Dicks og frú Spears, sem dvaldi
lijá henni síðari hluta dagsins, sátu í ró og
næði inni í dagstofunni, hafði, að sögn vinnu-
konunnar, eftirfarandi gerzt: Börnin sátu
og borðuðu fyrsta brauðsnúðinn sinn svo
róleg og kurteis sem framast var kosið, og
vinnukonan var rétt búin að hella mjólkinni
í tebollana, þegar Dick tók brauðdiskinn
aiveg fyrirvaralaust og hvolfdi honum á höf-
uðið um leið og hann mundaði brauðhníf-
inn.
„Lítið á mig,“ hrópaði hann.
Systur hans litu á hann skelfingu lostnar,
og áður en vinnukonan gat nokkuð aðhafst,
rann brauðdiskurinn af höfði hans, féll í
gólfið og brotnaði í smá-mola. A því hræði-
lega augnabliki tóku báðar telpurnar að
æpa sem mest þær máttu:
„Mamma, komdu og sjáðu hvað hann hef-
ur gert.“
„Dick hefur brotið stóran, fallegan disk.“
„Komdu, og segðu honum að hætta.“
Og við getum hugsað okkur hvernig
mamma kom þjótandi. En hún kom of seint.
Dick var stokkinn ofan af stólnum sínum,
þotinn út á veröndina gegnum gluggann og
— já, þarna stóð hún svo alveg ráðvillt, og
ýmist tók af sér fingurbjörgina eða lét hana
á sig aftur. Hvað gat hún gert? Ekki gat
hún hlaupið og elt harnið. Ekki gat hún
læðst á eftir Dick inn á milli epla- og plómu-
trjánna. Það hefði verið ósæmilegt fyrir hana.
Þetta var annars meira en ergilegt, og ein-
mitt nú, þegar frú Spears, einmitt frú Spears,
seni átti tvo svo mikla fyrirmyndar drengi,
sat og beið hennar inni í dagsstofunni.
„Jæja, Dick,“ kallaði hún, „eg verð að
finna einhverja refsingu handa þér seinna."
„Mér er sama,“ svaraði hávær drengjarödd,
og aftur hljómaði hinn hvelli hlátur barns-
ins. Drengurinn var alveg óviðráðanlegur.
„Ó, frú Spears, mér þykir afar leitt að
hafa látið þig sitja hér eina svona lengi."
„Það gerir ekkert til, frú Bendall," svaraði
fiú Spears með mjúkri og hunangssætri
ródd um leið og hún lyfti brúnum, svo sem
kækur hennar var. Hún hló við um leið og
hún strauk kjólbrjóstið, sem hún var að
sauma.
„Svona atvik geta komið fyrir öðru hverju.
Eg vona bara að þetta sé ekkert alvarlegt."
„Það var Dick,“ sagði frú Bendall og leit-
aði dálítið vandvirknislega að fínustu saum-
nálinni sinni. Og svo skýrði hún frú Spears
frá öllu, sem gerzt hafði. „Það versta er,
að eg veit ekkert hvaða tökum á að taka
drenginn. Þegar hann er i þessum ham, virð-
ist ekkert háfa áhrif á hann.“
Frú Spears glennti opin Ijósu augun.
„Ekki einu sinni hýðíng?"
Frú Bendall kipraði varirnar á meðan hún
þræddi nálina.
„Við höfum aldrei flengt börnin okkar,"
sagði hún. „Þess hefur aldrei þurft. Dick
er svo litill og auk þess eini drengurinn
'okkar. Af ásettu ráði höfum við. .. .“■
„O, kæra frú Bendall," greip frú Spears
fram í og lagði saumana í skaut sitt. „Eg
undrast það ekki að Dick skuli þá fá svona
köst öðru hverju. Þú afsakar að eg segi það.
En eg er viss um að ykkur skjátlast alveg,
þegar þið haldið að þið getið alið upp börn-
in, án þess að hirta þau. Sannarlega finnst
engin uppeldisaðferð, sem komið getur i
stað þess, og hér tala ég af reynslu. Aður
fyrr notaði eg mildar aðferðir." Frú Spears
dró andann djúpt og másandi. „Eg lét t. d.
sápu á tunguna á drengjunum, eða eg neyddi
þá til að standa uppi á borði heilt kvöld.
En eg fullvissa þig um, að það bezta er að
láta börnin í hendur föður þeirra."
HIRTING
Smásaga eftir
KATHERINE MANSFIELD
Frú Bendall hryllti við þegar hún heyrði
talað um sápuna. En frú Spears ræddi um
slíkt sem svo sjálfsagðan hlut, að frú Bendall
þorði ekki að gera athugasemdir um það
efni.
„Pabba þeirra?" sagði hún. „Svo frú Spears
hýðir þá ekki börnin sjálf."
„Nei, aldrei." Frú Spears virtist verða æst
og ókvæða við tilhugsunina um það. „Ég
tel ekki að það sé hlutverk móðurinnar að
refsa börnunum. Það er skylda föðurins. Og
auk þess hefur hann miklu meiri áhrif á þau.“
„Já, ég býst við því," sagði frú Bendall
dauflega.
„Báðir drengirnir mínir," sagði frú Spears
og hló framan í frú Bendall, „mundu hegða
sér nákvæmlega eins og Dick, ef þeir þyrðu
að gera það. Sannarlega...."
„O, frú Spears, drengirnir þínir, sem eru
fullkomin fyrirmynd," greip frú Bendall
fram f.
Og það voru þeir á vissan hátt. Hæglátari
og betur upp aldir smádrengir, að minnsta
kosti þegar fullorðnir voru nærri, urðu tæp-
lega fundnir. Gestir frú Spears sögðu oft, að
enginn skyldi halda að þar fyndust börn í
húsinu, og það var heldur ekki venjulega.
1 anddyrinu neðan undir stóru málverki
af feitum og góðlátlegum munkum, sem sátu
á árbakka og dorguðu, hékk svipa, sem faðir
frú Spears hafði átt. Og einhverra hluta
vegna kusu drengirriir að leika sér þar sem
svipan var ekki í sjónmáli, á bak við hunda-
byrgið, í áhaldageymslunni eða hjá sorptunn-
unni.
„Það er svo mikil yfirsjón," sagði frú Spears
um leið og hún vafði saman saumá sína, „að
vera mildur og eftirlátur við smábörnin, það
er sorgleg yfirsjón, sem hendir svo margan
manninn. Það er líka óréttldtt gagnvart barn-
inu. Það ættu menn að muna. Atferli Dicks
litla bendir í ákveðna átt. Það er áthöfn
barnsins til þess að minna á að hann þarfn-
ast hirtingar."
„Trúir frú Spears því staðfastlega?" Frú
Bendall var ístöðulítil kona, og þetta samtal
hafði mjög djúp áhrif á hana.
„Já, það geri ég. Ég er alveg sannfærð um
það. Rækileg hirting öðru hverju," sagði frú
Spears ákveðin eins og sá, sem sérþekkingu
hefur á umræðuefninu. „Hirting, sem fram-
kvæmd væri af föður hans, mundi forða ykk-
ur frá miklum óþægindum í framtíðinni.
Trúðu mér til þess, kæra frú Bendall." Og
frú Spears lagði þurra og kalda hönd sína
yfir hönd frú Bendall.
„Ég skal tala við Eðvarð, strax og hann
kemur heim," sagði frú Bendall ákveðin.
Börnin voru farin að hátta, þegar garðs-
hliðið opnaðist og pabbi Dicks staulaðist með
rtiðhjólið sitt í fanginu upp útidyratröpp-
urnar. Þetta hafði verið þreytandi dagur á
skrifstofunni. Eðvarð var heitur og uppgef-
inn.
Frú Bendall, sem var í mjög æstu skapi,
vegna ákvörðunarinnar um hina nýju upp-
eldisaðferð, opnaði sjálf dyrnar fyrir honum.
„Ó, Eðvarð, ég er svo glöð yfir að þú ert
komin heim."
„Hvað — hvað hefur komið fyrir?" Eðvarð
lét hjólið niður og þurrkaði af sér svitann.
Rauð, ljót rönd lá yfir enni hans, þar sem
hntturinn hafði þrengt að höfðinu. „Hvað
er nú um að vera?“
„Komdu, komdu inn í dagstofuna," sagði
frú Bendall og bar ótt á. „Ef þú vissir, hvað
vondur Dick hefur verið. Þú hefur enga hug-
mynd um.... Þú getur ekki ímyndað þér,
sem situr allan daginn á skrifstofunni, hvern-
ig barn á þessum aldri getur hegðað sér.
Hann hefur verið alveg andstyggilegur. Ég
ræð ekkert við hann, ekki hið minnsta. Ég
hef reynt allt, en ekkert dugar. Það eina, sem
nú er hægt að gera, er að flengja hann, að þú
hýðir hann, Eðvarð."
í einu horni dagstofunnar var hilla með
skrautmunum. Á henni stóð meðal annars
stór, brúnn postulínsbjörn með rauðmálaða
tungu. í hálfrökkrinu virtist hann skæla sig
framan í föður Dicks, eins og hann vildi
segja:
(Framhald á bls. 27)
5