Samvinnan - 01.11.1950, Blaðsíða 7

hann í friði? Mundi hún ekki minna
hann á þennan verknað, jafnt í vöku
og svefni?
Þær tóku til að hvísla á ný raddirn-
ar hið innra.
Þú hefur ekki aðra útgönguleið en
að falsa, hvíslaði hin slæma rödd. Þú
verður að hugsa um skyldulið þitt.
Hvað verður sagt við drengina þína:
Stal hann pabbi þinn ekki hérna um
árið, hvað var það nú mikið? Voru
það ekki tíu þúsund krónur?
Eða raddir nágrannanna: Þarna
gengur Álfur Bogason. Var það ekki
hann, sem náði sér í tíu þúsund krón-
ur? Þeir geta hreykt sér hátt, þessir
oflátungar.
Svona verður þetta, og þaðan af
verra, hvíslaði röddin. Þú ert heigull,
ef þú ekki gerir þetta. Svona, vertu
nú ekki að þessu hiki. Það dagar óð-
ar, og þessi verk er bezt að vinna,
þegar aðrir sofa. Þú ert einn, og eng-
inn sér til þín. Láttu ekki hverja
stund líða, án þess að hafast eitthvað
að. Ætlarðu að fara í hundana út af
þessum smámunum?
Þannig sótti hún á hann, þessi rödd.
Hún var ísmeygileg og sannfærandi,
vilji hans varð veikari með hverri
mínútu, sem leið.
Hin röddin varaði hann við þess-
um verknaði. Það kemst allt upp um
síðir, hvíslaði hún. Þótt þú reynir að
bera höfuðið hátt, þá skalt þú alltaf
minntur á brot þitt. Langtum far-
sælla er að skýra rétt og samvizku-
samlega frá öllu. Reyndu að semja.
Þú lætur Hildi vita af þessu. Hún
leggur á ráðin með þér. Hún sparar
eins og hún getur, svo að þú getir
greitt rétt skuldina. Þetta og ekkert
annað áttu að gera. Allt annað er
óheiðarlegt og þér ósamboðið.
Heyr á endemi! Hvað ætli það sé
ósæmilegt. Þú veizt að margur mað-
urinn hefur gert þetta. Láttu ekki
smávegis tilfinningasemi aftra þér.
Falsaðu, falsaðu, hafðu hraðann á.
Tíminn líður. Dagurinn er að renna
á loft. Ekkert hik lengur.
Álfur gerði ýmist að svitna eða
kólna. Þessi barátta var að verða hon-
um ægilega þung. Svipur hans varð
enn dimmari, og þegar hann tók hníf-
inn sinn úr vasanum til þess að ná
út tölu á einum reikningnum, þá skalf
hönd hans, eins og á gamalmenni.
Hann reis upp, gekk hratt um gólf
eins og sá, sem er að forðast eitt-
hvað ægilegt.
Hann reyndi að ná jafnvægi á hug-
ann.
Var ekki betra að fá dálítinn frest?
Hver vissi nema þeir félagar hans
féllust á það. Þó skaut þeirri mót-
báru upp, að slíkt væri í raun og
veru það sama og kannast við allt
saman. Grunur þeirra mundi vakna.
Nei, hann gat ekki gert það.
Átti hann að hætta á að falsa reikn-
ingana?
Já, það var ekki um annað að gera.
Hann gæti ef til vill lagað þetta á
næsta ári. Það var bezt að gera þetta.
Láta allar góðar aðvaranir víkja.
Herða sig bara upp í þetta, og vera
ekki að þessu hiki lengur.
Þarna hékk þykki yfirfrakkinn
hans. Það yrði líklega bezt að fara
í hann, því að það var farið að kólna
inni í skrifstofunni.
Hann fór í frakkann. Þessi þykki
og góði frakki átti sér sína sögu, og
þótt undarlegt megi virðast þá hafði
Álfur aðeins farið í þennan frakka
einu sinni áður. Hann hafði ekki ætl-
að að kaupa frakkann, en Hildur
hætti ekki fyrr en hann keypti hann.
Það rifjaðist nú upp fyrir honum,
að hann hafði farið í frakkann einu
sinni í haust, og í kvöld hafði hann
ekki ætlað að fara í hann, en Hildur
hætti ekki fyrr en hann lét undan.
Já, Hildur, hún var góð. Alltaf
reyndust ráð hennar holl. Það var
notalegt að klæðast þessari skjólgóðu
flík.
Svo tók hann ákvörðun. Hér eftir
ætlaði hann ekki að hika. Hildur átti
það ekki skilið, að hann léti hana
lenda á hálfgerðum vergangi vegna
ímyndaðrar samvizkusemi.
Álfur settist á ný við borðið.
En hönd hans skalf. Var honum
kalt? Nei, því fór fjarri.
Hann krosslagði hendur á brjósti
sér og sat þannig litla stund.
Stormurinn hvein og öskraði eins
og fyrr, og baráttan um sál Álfs Boga-
sonar var að ná hámarki. Hann var
veginn og léttvægur fundinn.
'C'N hvað var þetta? Hvað var þarna
' í brjóstvasa nýja frakkans? Það
var eitthvað hart viðkomu. Hvað
hafði hann látið í vasann? Álfur varð
forvitinn og stakk hendinni niður í
vasann. Ha, hvað kom hann með —
bók — sparisjóðsbók? Hvernig stóð
á henni? Hver átti þessa bók? Álfur
leit á blaðið, þar sem nafn eigand-
ans er venjulega skrifað. Hvað sá
hann? Var glýja í augum hans? Þarna
stóð skýrum stöfum, svo að ekki varð
um villzt: „Þróttur“.
Hann fletti áfram. Þarna stóð skrif-
að: „20. september, innlagt krónur tíu
þúsund.“
Álfur vissi hvorki upp né niður.
Var hann að missa vitið? Hvernig
stóð á þessari bók? Af hverju var
hún í vasa hans? Hvað hafði gerzt?
Voru þetta þessar tíu þúsund krónur,
sem hann hafði verið að leita að,
þessir peningar, sem voru nærri því
búnir að gera hann að glæpamanni?
Hann greip dagbókina, líkt og
drukknandi maður grípur í bjarg-
hring. Hann fletti henni frá 20. sept-
ember og fór nákvæmlega yfir hverja
einustu línu, alla bókina út. Og það
var hvergi nokkurs staðar stafkrók-
ur um þessa fjárhæð.
Skyndilega rann upp ljós fyrir Álfi.
Nú mundi hann hvernig stóð á þessu.
í september í haust ákváðu þeir fé-
lagar að leggja í sérstaka bók hagn-
að af tekjum eins bátsins. Skyldi
þetta fé vera stofnfé íshúsbyggingar,
sem þeir höfðu í hyggju að byggja,
strax og hentugleikar leyfðu. Hann
hafði síðan lagt féð í sparisjóðinn,
látið bókina í vasann og steingleymt
henni. Upp frá þeim degi hófst líka
mokfiskirí, svo að hann var í marga
daga með hugann við það, og það var
varla hægt að segja, að hann kæmi
nálægt bókhaldinu. Svo þegar hann
fór að færa á ný, var bókin ekki við
hendina, og hann hafði gleymt eins
og fyrr segir að færa þessa fjárhæð
úr sjóðnum, og því sýndi sjóðurinn
tíu þúsund krónu innieign.
Svona var öll sagan. Hann varð að
játa að þessi dráttur á að koma öllu
á sinn stað var óafsakanlegur. En nú
hafði birt til í sál Álfs Bogasonar.
Myrkrið, ömurleikinn og hin illa rödd
höfðu orðið að þoka. Gleði hans var
takmarkalaus og upp frá brjósti hans
leið þakklát stuna, þakklæti manns,
sem setur öllu ofar að vera ráðvand-
ur og heiðarlegur.
Og nú var hönd hans ekki skjálf-
andi, er hann greip pennann og skrif-
aði skýrum stöfum í dagbókina:
„Af vangá hefur fallið niður að
færa á reikning sparisjóðsins krónur
10.000.oo.“
Og nú kom allt rétt út. Hann vann
af kappi nokkra stund. Síðan tók
hann saman bækur og skjöl og lét
allt inn í skáp. Nú gat hann farið
heim, heim til Hildar. Hann ætlaði
að segja henni alla söguna, þakka
henni fyrir, að hún lét ekki undan
honum með að fara í frakkann.
Hann leit yfir skrifstofuna, og nú
var svipur hans ekki dimmur, fal-
(Framhald á bls. 22.)
7