Samvinnan - 01.03.1951, Side 26

IÐUNNAR-SKÚR
Hvers vegna líSur öllum bezt í IÐUNNAR-skóm?
Það er fyrst og fremst sökum þess, að allir IÐUNNAR-skór eru
sérstaklega lagaðir fyrir íslenzkt fótlag.
Auk þess eru allir IÐUNNAR-skór smekklegir, vandaðir og ódýrir.
Gangið í IÐUNNAR-skóm, þá líður ykkur vel.
Skinnaverksmiðjan IÐUNN
— Skógerbln —
Hann er ánægður, honum líð-
ur vel í GEFJUNAR-fötum,
innst sem yzt.
Þau eru smekkleg, skjólgóð og
henta bezt íslenzku veðurfari.
GEFJUN vinnur sífellt að því
að bæta og fullkomna fram-
leiðslu sína, með nýjum og
fullkomnari vélum og með því
að taka í þjónustu sína hvers
konar nýjungar, sem fram
koma á sviði ullariðnaðarins í
heiminum.
UHarverksmiðjan
GEFJUN
Akureyri
Auður ættarinnar
(Framh. af 9. siðu)
Iegur. Það var ekki hægt að fá hann
keyptan og því síður hægt að gefa
hann. Jóhann Pryskjr varð nú að
svelta í fyrsta skipti á ævinni. Hann
varð skinhoraðri dag frá degi, augun
stækkuðu og hann líktist meir en
nokkru sinni fyrr sorgmæddum og
þjáðum heimspekingi.
Að lokum gat hann alls ekki þolað
lengur þrautirnar í maganum og þján-
ingar aflleysisins, sein hinn nagandi
sultur olli, og hann tók að þreifa um
belti sitt. Þar átti hann tvö hundruð
og tuttugu þúsund mörk. Hann tók
úr sjóði þessum hundrað rnarka seðil
og gekk að brauðbúð.
Hillurnar í búðinni voru nær því
tómar, þegar Jóhann, sem orðið hafði
að bíða þrjár klukkustundir í röð
soltins fólks, kom að lokum inn í búð-
ina. „Eitt pundsbrauð,“ sagði hann
og fór saknaðarhöndum um seðilinn
sinn eins og hann væri að kveðja síð-
ustu kveðju kæran vin, sem erfitt
væri að skilja við, eða eins og kona,
sem kveður barn sitt alfarið í aðrar
heimsálfur.
„Á þetta kannske að kallast
fyndnir“ sagði bakarinn afundinn.
„Nei, aðeins eitt brauð. . . .“
„Hvar hafið þér alið manninn síð-
ustu vikurnar, fyrst yður er ekki
kunnugt um verð á brauðum í dag?“
„En — en þetta er hundrað marka
seðill, sjáið þér það ekki?“
„Jú, en eitt pundsbrauð kostar tvö
hundruð þúsund mörk.“
„Hvað — hvað segið.. .?“
„Svona, út úr búðinni með yður.“
Jóhann varð að fylgjast nteð sem
hlekkur í keðju viðskiptamannanna,
og hann vissi varla af sér fyrr en
hann stóð aftur úti á götunni með
hundrað marka seðilinn sinn í hend-
inni. Hann horfði lengi þögull á hann
og strauk af honum allar hrukkur.
Svo ranglaði hann af stað, unz
hann fann bekk til að setjast á. Þar
sat hann um hríð, en áður en langt
Ieið gekk hann aftur að brauðbúð-
inni. „Ég ætla að fá þetta brauð,“
sagði hann og rétti peningabeltið sitt
með öllum auðæfunum fram.
„Brauð hafa hækkað í verði. Nú
kostar pundsbrauðið eina milljón.“
„Ég hef ekki nema tvö hundruð
og tuttugu þúsund mörk,“ sagði Jó-
hann.
„Þér getið fengið lítinn hveitisnúð
fyrir það,“ sagði bakarinn.
„Jæja, ég ætla að fá hann,“ sagði
Jóhann.
Andrés Kristjdnsson, þýddi.
* * *
Leyndarmál er það, sem menn segja
aðeins einum í einu.
26