Samvinnan - 01.01.1953, Síða 17

sá, að hún hafði verið að gráta.
Énnþá ein vonbrigðin. — Nýkomið
bréf að vestan hafði skýrt frá áfram-
haldandi erfiðleikum og atvinnuleysi.
„Sumir eru lánsmenn frá upphafi,
aðra elta ólánið og óhöppin allt þeirra
líf,“ voru síðustu orðin, sem ég heyrði,
og hún hélt áfram að barma sér, vesl-
ings konan.
Einn rnorgun um vorið var Ragna
óvenju glöð. „Mig dreymdi svo vel í
nótt,“ sagði hún. „Ég var að fara til
Ameríku. Ég sá yfir á ströndina. Það
var eins og yfir breiða á að fara. Þið
■itóðuð hjá mér, hjónin og Þorbjörg
sagði: „Þú lánar henni hana Rauðku
yfirum ána, Helgi.“ En þegar við
mæðgurnar stigum á bak, var Rauðka
orðin alhvít.“
„Máske verður þetta sanndreymi,“
sagði konan mín og leit til mín.
Ég skildi hvað hún fór.
Klukkan fjögur um morguninn var
ég ferðbúinn. Ég sótti lnossin suður
á Beitarhúsa-grund og lagði á Grá-
skjóna gamla.
Ég áði stutta stund við Sandvatn.
Gullroðin ský spegluðust í sléttum
vatnsfletinum, en ég gat ekki horft á
þau. Skógarkjarrið angaði, en ég naut
þess ekki. Ég forðaðist líka að horfa á
Rauðku.
Pósturinn hafði farið upphjá kvöld-
ið áður. Ég varð að ná honum við Jök-
ulsá, annars átti ég á hættu að missa
af ferjunni.
Ég gat haldið huganum föstum við
þessa spurningu:
Næ ég ferjumanninum við Jökulsá,
eða næ ég honum ekki?
Þegar ég kom á kambinn vestan við
ána, sá ég að pósturinn var að lenda
við austurbakkann. Ég gaf ferjumann-
inum rnerki um að sækja mig.
Ég lét Gráskjóna inn í Sæluhúskjall-
arann, en teyrndi Rauðku ofan að
ánni. „Ég verð að fá að hafa hana á
eftir," sagði ég við ferjumanninn.
Það fór vel á með okkur bræðrum.
— Ég hraðaði mér heim, með þykkt
umslag í brjóstvasanum. Stundum
fannst mér ég heyra hvellt og hrynj-
andi hnegg að baki mér; þá greip ég
hendinni til brjóstvasans, sem geymdi
stóra umslagið, og lierti á Gráskjóna
gamla.
Daginn eftir fór ég yfir í Narfastaði.
Pétur gantli Pétursson var þar, búinn
til Ameríkuferðar. Ég þekkti hann að
trúmennsku og skyldurækni. Hann
liét mér því að taka konuna og barn-
ið í sína umsjá og skiljast ekki við
þær, fyrr en Jóhannes hefði veitt þeim
móttöku, livað hann og efndi.
Það var nrikið lán, að peningarnir
að vestan konru það snenrnra, að hún
Ragna skyldi ná í vesturfarahópinn,
sagði fólkið. Ég tók undir það.
Helgi Sigurðsson.
„Hvers vegna seldir þú hana
Rauðku þína?“ spurði nágranni minn
mig nokkru síðar.
„Ég er að keppa að því að fá á nrig
búnrannsorð eins og þið lrinir. Ég
lrélt að þú kannaðist við það, að það
er ekki hrist út af erminni að fóðra
góðhest."
Hann kinkaði kolli. Jú, búmennska
— eða tilraun — í áttina.
Ganrli maðurinn skaut fram lrök-
unni, kippir konru í skeggið, kring
unr munninn, lrýrurnar í augurrum
urðu glettnislegar og hann sagði: „En
nú hefur þú veitt þetta upp úr nrér
og ég veit ekki, hvort ég lreld þá einu
sinni búmannsorðinu, þegar þú ferð
að færa þetta í stílinn."
Ullin...
(Framh. af bls. 7)
saman við önnur efni, nrun hún verða
notuð í ýmsum tilgangi, þar sem hún
hefur aldrei konrið til greina fyrr. Og
það er alltaf öruggt að setja efni
blandað úr ull og gerfiefnum í þvotta-
balann.
Fjárbóndinn hefur auk þess aðrar
tekjur af fénu en þær, sem ullin gef-
ur. Þar má fyrst nefna kjötið, en í
Bandaríkjunum gefur það 65% tekn-
anna af fénu. Auk þess má benda á
hið geysimikla fé, senr bundið er í
fjáreign manna víðs vegar unr heim,
en það er margfalt meira en bundið
hefur verið í framleiðslu gerfiefna.
Það er talið, að sauðfjáreign Banda-
ríkjamanna einna nemi 28 milljónum,
og er hún metin á tæplega 13 000
írrilljónir íslenzkra króna. Tala sauð-
fjár á allri jörðinni er talin 761 700000,
og árleg ullarnotkun er um 2200000
000 enskra punda.
Ullin nrun neyðast til að hörfa á
sumum sviðum, eins og í teppagerð.
En gerfiefnaframleiðendur þarfnast
ullarinnar til að geta hagnýtt sína eig-
in framleiðslu á senr beztan hátt. Þeir
eru, ef svo mætti að orði komast, að
ríða á baki sauðkindarinnar til nýrra
landa í klæðagerð. Haldi mannkyn-
inu áfram að fjölga á svipaðan hátt
og undanfarið, ætt sauðkindin að lifa
af þessa byltingu í klæðagerð.
Sjótryggingar...
(Framh. af bls. 11)
Hafa Samvinnutryggingar hagstæða
endurtryggingarsamninga við Lloyd’s
í London, svo að þeir munu vart fást
betri.
Einn stærsti liðurinn í sjótrygging-
unr hjá Samvinnutryggingunr eru
vörutryggingarnar og af þeim eru
stærstir olíufarmarnir, sem koma með
hinunr risastóru tankskipum frá Ar-
upa í hollenzku Vestur-Indíum. Er
hver farmur venjulega um 10 milljón
króna virði, og kemur sér þá vel að
hafa góðar endurtryggingar. Annars
hafa Samvinnutryggingar lagt nrikla
áherzlu á að taka endurtryggingar af
erlendunr félögum og fá þannig gjald-
eyristekjur til þess að vega nokkuð á
nróti þeirri fúlgu, sem Islendingar enn
þurfa óhjákvænrilega að greiða til ann-
ara landa fyrir endurtryggingar sínar.
Lýsti Erlendur þeirri trú sinni, að með
skynsamlegunr rekstri íslenzkra trygg-
ingafélaga ættu þau að geta fengið
nógu nriklar tryggingar erlendis til
þess að jafna þann reikning að miklu
leyti.
13