Samvinnan - 01.01.1953, Qupperneq 19

I
I
\
I
þess að hún megni að rífa sig frá
henni, mundi flugan þegar nokkru ut-
an við gufuhvolfið, snúast og fara
kringum jörðina, og halda þeirri ferð
síðan áfram eins og tunglið. Mið-
flóttaaflið og aðdráttarafl jarðarinn-
ar mundu þarna verða nákvæmlega
jöfn, en það er einmitt þetta sama
jafnvægi, sem heldur tunglinu á braut
sinni.
Ef slík „stöð“ yrði látin snúast um-
hverfis jörðina, er það trú manna, að
hóflega stór eldfluga mundi geta
komizt til „stöðvarinnar“ með sæmi-
legan farm. Þessi farmur mundi þá í
fyrstu vera eldsneyti, sem skilið yrði
eftir í „stöðinni“ og mundi þarna fást
benzínstöð í himinhvolfinu, sem sner-
ist eftir fastri braut umhverfis jörð-
ina.
Þegar svo væri komið, gæti geim-
far skotizt út að þessum litla mána,
sem gerður hefði verið af manna
höndum, Ieggjast að honurn og taka
þar meira eldsneyti. Eftir það mundi
ekki þurfa mikinn viðbótarhraða til
að brjótast út úr örmum aðdráttar-
aflsins. Eftir að geimfarið væri kom-
ið út úr hringiðu jarðarinnar, gæti
það siglt hvert sem er um hið slétta
yfirborð vatnsins — himinhvolfið.
TIL MÁNANS — OG LENGRA.
Margir áhugasömustu vísindamenn-
irnir telja slíka ferð vera barnaleik
og vandamál hennar öll löngu leyst.
Þeir hugsa lengra og skemmta sér við
að glíma við ímyndaðar ferðir tit
annara stjarna. Ein áætlun þeirra er
um ferð til Venus, og er þá farið frá
jörðinni til gervimánans áðurnefnda
og þaðan til tunglsins, sem notað er
einnig fyrir áningarstað. Þaðan er svo
lagt af stað, þegar Venus er langt að
baki jörðinni, vegna þess að sú
stjarna fer hraðar og minni hring um-
hverfis sólina, og verður þannig kom-
in alllangt framúr jörðinni, þegar
geimfarið lendir.
Það er rétt að fara varlega, þegar
menn nálgast stjörnur eins og Marz
eða Venus. Báðar hafa þær gufuhvolf,
sem geimfararnir ætla að nota til að
skapa mótspyrnu, er dregið gæti úr
hraða geimfarsins og gert því kleift
að lenda án þess að brotna í spón.
Gæti þá geimfarið siglt umhverfis
þessar stjörnur, unz hraði þess minnk-
ar nægilega, og unnt er að lenda. Önn-
Listamaðurinn Artzxbasheff gerði mynd f)essa sem táknmynd ttm þau ferðalög milli hnatta, seih
margir telja að hefjist i náinni framtið.
ur áætlun er þess efnis, að sendar væru
smáflugur niður í gufuhvolf stjarn-
anna til að kanna þær.
Nú kemur að erfiðasta vandamáli
ferðalagsins, en það er að komast heim
aftur. Geimfarið yrði að brjótast út
úr hringiðu — aðdráttarafli — við-
komandi stjörnu, og nú þyrfti að hafa
allt eldsneytið með frá jörðinni. Mán-
inn mundi reynast eyðilegur áningar-
staður, og þar er ekki einu sinni vatn
að fá. Merkúr er ofsaheitur á þeirri
hlið, sem að sólu snýr, en jökulkald-
ur á hinni hliðinni, sólarlausri. Aðrar
stjörnur (Júpíter, Satúrnus, Uranus
og Neptúnus) eru kaldir hnettir með
hættulegum gufuhvolfum.
Venus hefur skárra gufuhvolf og er
ávallt þakinn hvítum skýjum. Flestir
vísindamenn eru þó þeirrar skoðunar,
að þar sé of heitt til þess að jarð-
neskt líf geti þrifizt þar. Marz er efni-
legasti áfangastaðurinn, en þó engan
veginn neitt gósenland. Bandarískur
stjörnufræðingur, Percj^ Lowell, sem
lézt 1916, eyddi 30 árum í rannsókn-
ir af „skurðunum“ miklu, sem sjást á
Marz. Hann var sjálfur sannfærður og
tókst að sannfæra marga aðra um að
þetta væru áveituskurðir, sem Marz-
15