Samvinnan - 01.01.1953, Blaðsíða 21

Óvenjuleg hestarækt í Þýzkalandi
að henni. Skammt frá bænum sjáum
við tvo hesta vinna við að dæla vatni
út yfir akra. Það er bundið fyrir aug-
un á þeim og þeir ganga í hring í sí-
fellu í kringum brunna, en dælusvmf-
in er fest við bök þeirra.
San Antoníó er mjög lítill bær, en
í nágrenni hans eru tvö vegleg gisti-
hús og fjöldi aðkomumanna er stadd-
ur hér nú. Hér er sagt margt af frönsk-
um og enskum skáldum, rithöfundum,
málurum og fólki, sem hefur efni á
að ferðast langt til að geta ferðast til
baka. Þarna sér hina eilífu útgáfu á
enskum konum, sem alltaf eru eins á
ferðalögum, klæddar grófunr fötum,
horaðar, innfallnar, firna langar og
mjóar, oft með litla og leita menn við
síðuna, gangandi um nreð kæruleysis-
svip ferðalanga að atvinnu.
Hinum megin við voginn er stærra
gistilrúsið. Það er í mjög fallegu unr-
hverfi, og mér er sagt, að það sé til-
tölulega ódýrt að búa þar. Inni í einni
búðinni er fátækt enskt skáld að
spyrja konuna sína, hvort þau eigi að
hafa döðlur til matar um kvöldið.
Konan hans er með sólgleraugu og ég
sé ekki hvort hún er að gretta sig.
Við fórum fljótlega frá San Antoníó.
Þannig liðu þessir dagar í Ibiza.
Þeir voru þægilegir og rólegir og gerðu
manni gott nreð stöðugu sólskini og
lrita, snemma á morgnana, sem mað-
ur fann bezt við að vakna snemma og
setjast fáklæddur við stóra gluggann
í herberginu okkar. Við Nils erum
báðir sammála um ágæti fólksins og
ágæti staðarins og ágæti verunnar þar.
Við komum seint til skips. Litla
bryggjan í La Canal er upplýst og
saltkallarnir eru frammi á henni að
ganga frá eftir langan og strangan dag.
Þeir rétta okkur brosandi lijálpar-
hönd, halda við bátinn, rétta okkur
pinklana og veifa meðan okkur er ró-
ið úr ljósmáli.
Það er siglt út úr La Canal strax og
við erum komnir um borð. Þetta ey-
land hverfur í húmið, það deyr smám
saman út í himinröndinni með sínar
mjúku hæðir og sinn lága skóg. Að
síðustu hverfa ljósin í La Canal fyrir
landsenda. Það er hægur andvari af
hafi og ég reyni að hvísla að honum
nokkrum orðum, sem ég vona að hann
flytji inn yfir landið. Vertu sæl, Ibiza.
Vertu sæl og hafðu þökk fyrir viðtök-
urnar. Indriði G Þorsteinsson.
Það bregður engum, þótt hann heyri
um kynbætur á skepnum, en vera má,
að menn lyfti brúnum, er þeir heyra,
að skepnur séu viljandi úrkynjaðar
með því að velja saman frumstæðustu
einkenni þeirra og snúa þannig hjóli
þróunarinnar við. En einmitt þetta
hefur þýzkur erfðafræðingur verið að
gera við hesta í dýragarðinum í
Múnchen undanfarin ár með merki-
legum árangri. Og frekari tíðindi
munu það þykja hér á landi, að mað-
ur þessi notaði íslenzkar hryssur við
þessar óvenjulegu tilraunir sínar.
Svo herma frásagnir erlendra blaða
af þessu fyrirbrigði, að fyrr á öldum
hafi verið allmikið af litlum villihest-
um í Evrópu, sem nefndir hafa verið
tarpan. Munu ísaldarmenn hafa elt
þá uppi og étið, og gert myndir af
þeim á hellisveggi. Þegar Rómverjar
komu til Spánar, sáu þeir hópa þess-
ara hesta, en smárn saman hurfu þeir
með öllu úr Vestur-Evrópu. Síðustu
villihestarnir, sem vitað er um, fund-
ust í Rússlandi um 1880. Var það
landkönnuðurinn Przewalski, sern
fann þá, og reyndust þeir vera beina-
miklir og höfuðlangir. Eru nokkrir af-
koinendur þessara hesta enn á lífi í
Hellbrunn dýragarðinum í Múnchen,
og það voru þeir, sem vöktu áhuga
erfðafræðingsins, dr. Heinz Heck.
Fékk hann áhuga á að rækta þá „aft-
ur á bak“ og reyna að fá aftur fram
einkenni hinna frumstæðari hesta.
Nú komst Dr. Heck að því, að ís-
lenzkir hestar og hestar á Gotlandi
eru mjög líkir tarpan-villihestunum
hvað öll einkenni snertir. IJtvegaði
hann sér íslenzkar og gotneskar hryss-
ur og blandaði þær afkomendum
hinna rússnesku Przewalski-hesta.
Valdi hann jafnan þau dýr, sem mest
höfðu af einkennum tarpan-hestsins
og fékk þannig fram allmarga gerfi-
tarpan hesta, sem vakið hafa mikla
athygli. Eru þeir álíka stórir og ís-
lenzkir hestar, sagðir steingráir að lit
og með zebra-rendur á fótum. Eru
þeir jarpir í fæðingu, en grána með
aldrinum.
Dr. Heck hetur gert slíkar tilraun ■
ir síðan 1928, og hefur hann náð svip-
uðum árangri með nautpening. Ekki
hafa þessar tilraunir hans neitt raun-
hæft gildi, en þó segir hann, að sá
tími geti komið, er hinir kynbættu og
glæsilegu nútímahestar þurfi á blóði
forfeðranna að halda til að lífga þá
við.
17