Samvinnan - 01.01.1953, Page 27

Stúlkan í Svartaskógi
Framhaldssaga eftir Louis Bromfield
í lijarta sínu hafði Denning gamli alllaf fyrirlitið þá
menn, sem fengið höfðu auð að arfi og voru lafhræddir af
ótta við að ntissa fé sitt hvenær sem nokkur hreyfing varð
í efnahagsmálum. Sjálfur hafði hann oft tapað aleigu sinni,
en var ávallt sannfærður um, að hann mundi geta efnazt
á nýjan leik. Hann .bar aldrei ugg í brjósti fyrir þær sakir.
En nú sá hann fram á það, að sonur hans nrundi verða
einn af þessum ístöðuleysingjum, sem erfa auðæfi og lifa
í stöðugum ótta við að missa þau. Hann mundi aldrei vita,
hvað Jrað er að vera fátækur. Gamli maðurinn skildi Jrað,
að hverjum manni var Jrað nauðsyn vegna sjálfsvirðingar
sinnar að brjótast áfram af eigin rammleik. Það virtist
spilla ungum mönnunr að konrast yfir auðæfi nreð þeinr
einfalda hætti að erfa Jrau. En þrátt fyrir Jretta hélt Denn-
ing ganrli áfram að búa son sinn undir hlutskipti hefðar-
nranns á Jreim blómatíma síðasta tugs nítjándu aldarinn-
ar, senr var að ganga í hönd — og Denning gamli í hjarta
sínu hafði ímigust á.
Það gekk allt á móti drengnum frá upphafi — auður ætt-
arinnar, aldur föður hans, öll sú veröld, sem lrann var
fæddur í. Nerv York var óðunr að breytast, og í stað gömlu
víkinganna, eins og Mikaels Dennings sjálfs, voru synir
þeirra og sonarsynir nú að reyna að eftirlíkja Evrópu, en
tókst aðeins að skapa tíðaranda, senr frekar minnti á fjöl-
leikahús. Þeir byggðu gotneskar og klassiskar hallir til að
reyna að skapa sér viðeigandi umhverfi — sem Jró varð
aldrei keypt.
Denning sá, hvað var að gerast, hvernig hnignunin fór
vaxandi. Með því að hann var betur gefinn en allur þorri
sanrtíðarnranna hans, sá hann fyrir Jrá stórborg, sem var að
vaxa upp, þar sem fjölskyldur lyftust lrátt á skömmunr
tínra, en lrröpuðu á nýjan leik jafn skjótlega. Hann gerði
því áætlanir unr að senda son sinn vestur í sveitir, þegar
hann yrði fimmtán ára, og lofa honum að starfa Jrar beztu
vaxtarár sín. Hann keypti nrikla jörð í Wyoming og hýsti
hana til Jress að geta sent drenginn þangað.
En af þessu vafð þó aldrei. Þetta hefði ef til vill getað
bjargað Ogden, en Jró held ég, að úrkynjun lrafi verið iron-
unr í blóð borin. Það var Sara frænka, nróðir Ogdens, sem
konr í veg fyrir, að faðir hans sendi lrann til Wyoming. Nú
lrafði hún öðlazt allt það, senr hún gat Jrráð, auðæfi, glæsi-
legt hús og eiginmann, senr hún unni. Hún var staðráð-
in í því að koma í veg fyrir, að Ogden færi vestur í land
í mörg ár, því að hún vildi einnig gera son sinn að hefð-
armanni, ekki á Jrann hátt, senr faðir hans hafði hugsað
sér, heldur í anda samtíðarinnar. Úr þessu varð Jró aldrei
deiluefni nrilli þeirra hjóna, Jrví að einn morgun, er hún
kom inn í herbergi nranns síns, fann hún hann látinn.
Hann var grafinn á virðulegan hátt, og allir Jreir, senr
einhvers máttu sín, voru viðstaddir. Með aðstoð Söru liafði
honum tekizt að vinna björninn: Hann lrafði lrlotið við-
urkenningu samborgara sinna, stofnað fjölskyldu og skil-
ið konu sinni og barni eftir ærinn auð. Hinir fornu fjand-
menn Dennings, sem nrargir hverjir lröfðu orðið ráðsettir
borgarar eins og hann, sátu nú á gylltum stólum Upprisu-
kirkjunnar og hlustuðu á sóknarprestinn flytja lofræðu
eftir lrinn látna. Ég var viðstaddur jarðarförina, þá sextán
ára gamall, og nrér er hún minnisstæð. Jafnvel afi minn
og amma voru viðstödd, Jrví að þau höfðu fyrir löngu sætzt
heilum sáttum við Söru og gamla manninn. Þau áttu nú
virðulegt íbúðarhús við sextugustu og sjöttu götu og fagr-
an sumarbústað við Hudsonfljót, en hvortveggja lrafði
lrann gefið jreinr, þorparinn, sem fyrst hafði gert þau gjald-
þrota, en síðan haft dóttur Jreirra á brott nreð sér. Hann
ætlaði jreim í erfðaskrá sinni nægilegt fé til að lifa vel til
æviloka, móðir nrín hlaut allmikla upplræð, og jafnvel
frændi minn, Vilhjálmur, hlaut rausnarlega gjöf.
Vilhjálmur frændi kemur síðar við þessa sögu, en hann
og Denning höfðu á seinni árum orðið góðir vinir. Vil-
hjálmur var afabróðir minn, enda þótt hann væri á aldri
við Söru og móður mína. Hann var svarti sauðurinn í fjöl-
23