Samvinnan - 01.09.1956, Blaðsíða 12

BÖRN
Smásaga eftir Pálínu
Ólundarlega teygði reykurinn sig
upp úr reykháfum húsanna í þorpinu
eins og það væri hrollur í honum yfir
að þurfa að mæta köldu morgunloft-
inu.
Skólahúsið er járnklætt, grámózku-
legt. Stafninn gegnt rigningaráttinni
farinn að ryðga. Skólabjallan hringdi,
og börnin þyrptust að skólanum úr
öllum áttum yfir gróðurlausan ber-
angurinn umhverfis húsið. Inni í and-
dyrinu hengja þau af sér yfirhafnirnar,
stappa snjófölið af fótum sínum og
hósta. Það gengur kvef í þorpinu.
Skólastjórinn, feitur, miðaldra mað-
ur í svörtum vetrarfrakka, er kominn
inn í kennarastofuna. Hann fer úr
frakkanum og skóhlífunum og geisp-
ar, tekur þvínæst litla greiðu upp úr
brjóstavasa sínum og greiðir þunnt
hárið aftur frá enninu. Meðan á þeirri
athöfn stendur, steðja áhyggjur dags-
ins að huga hans, illhryssingslegar
eins og kaldur vetrarmorgun, því auð-
vitað fylgja því ekki síður áhyggjur
en öðrum störfum að vera skólastjóri.
Þessar eilífu kvartanir tóku á taug-
arnar. I fyrradag hafði Jens kaupmað-
ur blátt áfram skammast yfir því, að
strákarnir sínir lærðu hreint ekkert f
reikningi hjá honum. Eins og það væri
auðgert að troða reikning inn í haus-
inn á krökkum, sem bæði voru treg-
gáfuð og löt! Engum ætti að vera
kunnugra um en kaupmanninum sjálf-
um, hvernig strákarnir voru. En það
var eins og þessir blessaðir foreldrar
gætu aldrei litið raunhæft á sín eig-
in börn. Og svo kom kona Lárusar
fiskimatsmanns í gær óð og uppvæg
út af því, að dóttir sín kæmi hvað
eftir annað lúsug úr skólanum. Auð-
vitað voru krakkarnir í Naustum
morandi af Iús og telpan Iíklega smit-
ast af þeim, af því að hún sat við hlið-
ina á þeim. En það var ógaman að
fást við þetta. Nú hafði svö sem verið
gerð tilraun í fyrra til þess að útrýma
lúsinni úr þorpinu. Nýja kennslukon-
an hafði gengið fram í þessu með
mesta brauki og bramli og • honum
hafði fundizt hún gerast helzt til fyrir-
ferðarmikil; það var eins og hún væri
að taka fram fyrir hendurnar á hon-
um. En hvað um það, þetta hafði víst
borið einhvern árangur 1— nema í
Naustum. Hústréyjan þar hafði orðið
hin versta, þegar komið var heim til
hennar með Iúsameðul. Hún héít það
gæti kviknað Iús á fleiri krökkum en
sínum. Og ef þið ætlið að fara að
skipta ykkur af þrifnaði á mínu heim-
ili, þá ætla ég að segja ykkur það, að
ykkur væri nær að skaffa mér hjálp
við heimilisstörfin. Það er ekki hægt
að búast við, að allt sé í fyllsta lagi
hjá manneskju, sem er ein með fimm
krakka og auk þess rúmliggjandi gam-
almenni, og í þessum húsakynnum,
sem ég hef við að búa. En það er nú
víst eitthvað annað en að þið setjið
ykkur í spor okkar fátæklinganna. Og
svo bætti hún því við, að það bæri þá
eitthvað nýtt við, ef nokkuð gott
kæmi frá héraðslækninum. Henni var
rnjög í nöp við hann, af því að hún
hafði grun um, að karlinn sinn hefði
stundum fengið hjá honurn spíritus.
En nú var tíminn víst kominn. Hæg-
um, virðulegum skrcfum gengur skóla-
stjórinn fram í kennslustofuna.
„Góðan daginn, börn, flýtið ykkur
í sætin.“
Börnin setjast á bekkina og leggja
töskur sínar á borðin fyrir framan sig.
Eitt sætið í fremsta bekknum verður
autt.
„Jón Guðmundsson ekki kominn?“
spyr skólastjórinn.
„Hann er veikur,“ svarar mjóróma
telpurödd.
„Nú, er hann veikur,“ segir skóla-
stjórinn og tekur blýant upp úr vasa
sínum. Öll börnin eru setzt, nema Sig-
ríður, dóttir. fiskimatsmannsins.
„Ætlar þú ekki í sætið þitt, Sigríð-
ur litla?“
Nokkur andartök er telpan tvíráð.
Svo gengur hún í áttina að kennara-
púltinu.
,,Mamma segir — bað mig að
spyrja, hvort ég gæti ekki fengið að
sitja annars staðar.“
„Núh,“ segir skólastjórinn og
hleypir í brúnirnar, bætir síðan við
eftir nokkra umhugsun: „Seztu þá í
sætið hans Jóns.“
En ekki er hún fyrr setzt en písk-
ur fer að heyrast hér og þar um bekk-
ina.
„Þau eru svo agalega lúsug — þær
bara skríða utan á þeim.“
„Hljóð!“ skipar skólastjórinn.
„Opnið þið bækumar. Jón Karlsson,
byrja þú að lesa.“
Það var saga um hest og asna, sem
deildu um graslendi, En ekki hafði
lengi verið lesið, þegar skólastjórinn
veitti því athygli, að strákurinn frá
Naustum leit alls ekki á bókina sína,
en starði í þess stað beint upp í loft-
ið, eins og hann vænti guðlegrar opin-
berunar á hverju andartaki.
„Þetta er gott,“ kallaði skólastjór-
inn. „Sigurður, taktu við að lesa “
| . , ~ ',
Þeim hefur tekizt að
hœfa Þóru litlu með nokkr-
um snjókúlum á hálsinn og
bakið. Én hún er ekki í
neinum bardagahug, lítur
_ | ekki einu sinni við.
| Aðeins þetta einá kemst
t að í sál liennar — smámn.
12