Samvinnan


Samvinnan - 01.09.1956, Blaðsíða 14

Samvinnan - 01.09.1956, Blaðsíða 14
Í^iörn Siiqiui, >jom ^Jiyarbjarnarson: „Aiiðnin bjarta ávann sér ást í hjarta mínu7/ I. Allur þorri Islendinga, þeirra, er hafa tekið sér bólfestu í bæjum og þorpum, eru fæddir og fóstraðir í sveit- um þessa lands. Allir bera þeir í brjósti þrá til átthaganna og öræfanna, þar sem þeirra fögur æskan bjó. Átthaga- þráin er ódauðleg. Utþrá og ævintýra- löngun kynda undir. Þegar sumarið er gengið í garð og nóttlaus voraldar ver- öld ríkir yfir landinu, vaknar heim- þráin og útþráin í brjóstum hinna horsku sveitadrengja og bláeygu dal- anna dætra, sem í bæjunum búa. Yms tækifæri bjóðast til að full- nægja útþrá ungra og aldinna. Flestir hafa nokkur fjárráð. Enn er það, að vér lifum á öld ferðalaga og fjöl- breytni, öld hraða og eirðarleysis, véla og vagna. Þetta er öld vélamennsk- unnar í öllu sínu gegndarleysi og æðis- fumi, enda er allt vort ráð og framtíð- arhagur á hveli hverfanda og torvelt að sjá, hvern enda muni hafa. Farkost- ur vélamennskunnar hefur og greitt mjög götu ferðafólks. Gert mönnum kleift að komast örugglega á skömm- um tíma yfir torfærur, vegleysur og öræfi, sem áður þóttu ekki fær mönn- um og hestum. Við þessi skilyrði vænkast hagur þeirra, er hug hafa á að sinna kalli átthaganna og öræfanna og sumarsins. Ferðin er ráðin og farseðill keyptur. II. Þegar ferðafélagarnir mætast í bið- sal flugskýlisins í Reykjavík, er aug- Ijós ferðahugur í fólkinu. Tilhlökkun má lesa í hverju andliti. Hafa fáir ein- ir stígið í flugvél áður, þénnan víðblá- ins vakra fák. Er þeim flestum innan- brjósts eins og ungum hestamanni, ★ Ferðaþáttur ★ í ★ Öræfi austur sem stendur hjá fjörlegum gæðingi, er hann á að fara á bak í fyrsta sinni. Brottfarartíminn er ráðinn stundu fyrir náttmál. Flugvélin Glitfaxi hef- ur sig mjúklega á loft, líkt og svanur hefji sig til flugs. Stefnt er í austurveg og stefnan tekin á Heklu eða um 64. gráðu. Brátt hverfur Reykjavík og Mosfellssveit kemur í ljós. Þá sést Þingvallavatn, Laugardalur, Gríms- nes, Skálholt, Vörðufell, Þjórsá og Landmannasveit. Þoka er yfir austur- fjöllum. Þegar flogið er yfir Heklu, sést í hvítan kollinn gegnum þokurof. Sér nú um skeið ekkert annað en hvítt, öldumyndað þokuhaf, roðið kvöldsól- arskini. Þegar komið er austur vfir Síðu og Fljótshverfi, fer að rofa til byggða gegnum þokuhjúpinn. Ar og vötn liggja eins og silfurbönd og silfur- skildir um gróðurlönd og grá hraun. Þá blasa og víða við bændabýlin þekku, dreifð um nýhirt tún og grænar grundir. Einn er sá, sem allir veita at- hygli, bæði þeir, sem svífa um loftin blá og hinir, er halda sig við jörðina. Sá er Lómagnúpur. Hvass er hann á brún, svipmikill og sviphreinn. Ein- ráðinn mun hann vera í því að hopa hvergi, hversu sem þursinn Vatnajök- ull hamast að baki honum og óhemj- an Núpsvötn geysa og grenja við fæt- ur honum. Við þessa sýn rifjaðist upp draumur Flosa Þórðarsonar, er hann er skráður í Njálu. Þar segir svo: ,,Mik dreymdi þat,“ segir Flosi, „at ek þótt- umst staddur at Lómagnúpi ok ganga út ok sjá upp til gnúpsins. Ok opnaðist hann. Maðr gekk út úr gnúpinum ok var í geithéðni ok hafði járnstaf í hendi. Hann fór kallandi ok kallaði á menn sína, suma fyrr en suma síðar — og nefndi þá á nafn. Horfðu menn mjök til gnúpsins, en engan sáu þeir bergrisann. Létti þá mörgum er áður hafði áhyggjur þungar. Þokuslæðingur er á Öræfafjöllum. Þó dylst engum, er þangað horfir, að Öræfajökull ber höf- uð og herðar yfir öll fjöll, heiðumhár, kuldalegur, en sviphreinn og tiginbor- inn í allar ættir í ættbálki íslenzkra jökla. Skeiðarárhlaup er í aðsigi. Vatna- flaumur óskaplegur þegar kominn. Heyrist glöggt gnauð og vatnadrunur þungar. Eftir rúmlega klukkustundarflug var lent á flugvellinum hjá Fagurhóls- mýri. Þar var sunnanstormur, þoku- slæðingur og suddi. Stigu farþegarnir skjótt út úr flugvélinni og tóku á móti farangri sínum. Var skammt að fara til tjaldstaðar undir hamrabelti. Féll þar blátær lækur fyrir neðan. Tóku menn að velja sér tjaldstað og tjalda. Hér tók Páll Arason fararstjóri á móti oss. Flestir aðkomumanna fóru að skoða umhverfið og ganga sér til hress- ingar. Að svo búnu var mgtazt og gengið til hvílu. III. Nú skal vikið nokkuð að flugliðinu á Glitfaxa og farþegunum. Karlmenn- irnir í áhöfn flugvélarinnar eru að vísu vasklegir menn og gjörfulegir, en þó ber flugfreyjan mjög af. Hún er há- vaxin og beinvaxin, bjarthærð og blá- eyg. Býður af sér góðan þokka. Langferðafólkið er tvennar tyfltir fullar að meðtöldum fararstjóra og matsveini. 16 konur og 9 karlar, eða tvær um hvern karl að kalla. Aðeins ein kona gift svo að vitað væri. Hinar allar mannlausar. Þar sem þarna voru samankomnir ferðafélagar, ráðnir í 18 daga skemmtiferð, aðallega um ó- byggðir, var það næsta eðlilegt, að karlmennirnir færu að virða fyrir sér ið fríða kyn. Þrjár af þessum 16 kon- um voru erlendar, norsk, þýzk og ensk. Þrjár voru stúdentar frá 1953 af kunn- um ættum embættismanna. Enn var ein af spakvitrustu skáldaætt íslands. Önnur af sægarpakyni af Skipaskaga 14

x

Samvinnan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Samvinnan
https://timarit.is/publication/340

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.