Samvinnan - 01.09.1956, Blaðsíða 29

starfinu, hafa lagt oss allt það í hend-
ur, sem til þess þarf að svo verði. Það
er þegar búið að varða veginn fyrir
hina yngri, eða þá, sem ókomnir eru
til starfa í félaginu. Þeir eiga eftir að
leggja hönd á plóginn, að vinna fyrir
félagið, sjálfa sig og alla þjóðina.
Mætti þeim og oss öllum takast að
vinna saman í friði og bróðerni að
þeirri félags- og fjárhagslegu uppbygg-
ingu, sem samvinnuhugsjónin gefur
þjóðinni fyrirheit um.
Apríl 1956.
Einar Erlendsson.
Dymbilvika
(Framh. af bls. 21)
ganga með hljóðfæraleikara í broddi
fylkingar. Hver maður er klæddur
kufli, með langan hettustrók á höfði,
og hylur strókur sá andlit og fellur
niður um herðar. Tvö göt eru á hett-
unni í augnastað. Hver maður ber
logandi kerti í hendi, og hægt og virðu-
lega mjakast þessi dularfulla fylking
inn í Via Roma og hverfur mér sýn
fyrir húshornið.
Þetta er upphafið að einu stórkost-
legasta og annarlegasta sjónarspili,
sem ég hef augum litið. Ég er stadd-
ur í höfuðborginni Palma á Miðjarð-
arhafseynni Majorka. Eynni gullnu,
eins og hún er kölluð vegna sífellds,
glitrandi sólskins, og nú er dymbilvik-
an, sá tími, sem seiðir til sín ferða-
menn hvaðanæva vegna sérstæðra há-
tíðahalda. Að vísu eru lík hátíðahöld
í hverri meiri háttar borg á Spáni
þessa viku, en einna athyglisverðust og
sérstæðust þykja þau hér á Majorka.
Það er þriðjudagur. Ég leita mér
upplýsinga hjá lyklaverði gistihússins,
og hann fræðir mig um það, að á
hverju kvöldi dymbilvikunnar fari
skrúðganga um bæinn, efnt til af
kirkjunnar mönnum, og nái hámarki
á skírdag. Vegna þessara upplýsinga
breyti ég áætlun minni og ákveð burt-
för mfna frá Palma til Barcelona á
föstudagskvöld í stað miðvikudags.
Allan skírdag sé ég undirbúning að
hátíðahöldunum. Þúsundum stóla er
komið fyrir á aðalgötu borgarinnar,
þar sem áhorfendur munu sitja og
horfa á skrúðgönguna. Mér finnst það
mikil nærgætni af borgarvöldunum að
búa svo vel í haginn fyrir áhorfendur,
en ég kemst að raun um, að það er
ekki út í hött, því skrúðgangan er
einn og hálfan tíma að mjakast fram
hjá manni. Sag eða sandur er borinn
á allar götur, til þess að hestunum,
sem í göngunni taka þátt, skfiki síð-
ur fótur. Ur því klukkan er fimm, fara
húsmæðurnar að tínast út með stóla,
sem þær koma fyrir á gangstéttunum.
Þar sitja þær svo og bíða göngunnar,
margar með handavinnu, aðrar með
ungbörn, sem þær sveipa sjali. Þann-
ig eiga þær eftir að sitja til klukkan
tólf um nóttina, og telja það ekki eft-
ir sér.
Klukkan átta er ég kominn á gatna-
mótin, þaðan sem skrúðgangan leggur
af stað. Hægt og hægt kemur hún fvr-
ir horn ofar í götunni, og streymir
framhjá í ótrúlegu litskrúði, annarleg
og engu lík. Fyrst fara nokkrir her-
menn á þeim fegurstu gæðingum, sem
ég hef augum litið, gæðingum, sem
dansa í hverju spori. Þá kemur megin-
fylkingin, fótgangandi menn, sem
ganga yzt beggja vegna götunnar, all-
ir klæddir fyrrgreindum kuflum og
strókhettum, svo að hvergi þekkist
andlit, hér er hver maður óþekktur
hlekkur í langri helgisögn. Á miðri
götunni gengur einn og einn prestur,
án hettu, og með honum tveir svein-
ar, gjarna tíu til tólf ára gamlir. Prest-
arnir eru stjórnendur, hver í sinni
sókn, og drengirnir hjálparsveinar;
þeir hlaupa út til jaðarsmanna og laga
kufla þeirra og hettur, sem illa fara,
og slokkni á kerti einhvers, er sveinn-
inn óðara kominn með ljós handa hon-
um frá sínu kerti. Svo kyrrt er veðrið
hvert einasta kvöld þessa dymbilviku,
að það má undantekning teljast, að
ljós deyi.
Ég tek eftir því, mér til mikillar
furðu, að sumir jaðarsmanna eru ber-
fættir. Ég veit, að gangan um borgina
tekur fjóra tíma, og flest eru þetta
borgarbúar, sem ekki eru vanir að
ganga berfættir, svo að mér finnst
þetta all furðulegt. En innan skamms
sé ég, hvar maður gengur á miðri
götu, berfættur, og dregur á eftir sér
átta til tíu metra Iangan kaðal, sem
festur er við annan ökla hans. Þá
kemur litlu síðar annar maður, og á
sýnu verra með gang, enda dregur
hann á eftir sér keðju, bæði gilda og
langa. Þriðja og fjórða mann sé ég,
sem draga keðju, og loks kemur kona,
sem gengur berfætt, með keðju um
ökla sér og útrétta arma í axlarhæð.
Ég er orðinn þreyttur að standa og
hraða mér heim í gistihúsið, en þar fer
Eyjan gullna, Mallorka.
Dómkirkjan i Palma.
29