Samvinnan - 01.08.1958, Blaðsíða 9

en hinn spyr: Eigið þið ekki eitthvað
eftir af góða franska koníakinui'
Næstum samtímis taka afgreiðslu-
mennirnir flöskurnar tvær og afhenda
þær, brennivínsflaskan fær aðeíns tíma
til að kasta kveðju á koníaksflöskuna,
sem hugsar hreykin:
— Hiin hlýtur að hafa heyrt, að spurt
var um góða franska koníakið, og góða
franska koníakið, það er ég. Og þegar
liún stundu seinna, er borin í stórri
blómakörfu inn í skrautlega stofu, þar
sem margt prúðbúið fólk er saman kom-
ið. segir hún við sjálfa sig:
— Nú ætti sú gamla að vera komin.
Fólkið spjallar, hlær og syngur, lyftir
glösum og skálar. Hér er ekki brennivín
á borðum. Koníaksflaskan óskar þess af
heilum hug, að brennivínsflaskan gæti
tekið þátt í slíkri dýrð. — Auminginn,
hún hefur víst átt erfitt um dagana. Hún
hefur aldrei hvílst á meðal ilmandi
blóma, og um háls hennar hefur aldrei
verið bundið rautt silkiband, með skraut-
korti á. Það liggur við, að koníaksflask-
an tárfelli. án þess að gera sér grein
fvrir, hvort það er af meðaumkvun með
brennivínsflöskunni eða af gleði vegna
sinnar eigin hamingju.
Já, koníaksflaskan er velviljuð sál,
þrátt fyrir stærilæti sitt, og þess vegna
myndi hún áreiðanlega hryggjast enn
meir. ef hún sæi brennivínsflöskuna, þar
sem hún stendur á borði í fátæklegri
eldhúskytru. Blóm eru engin, og í stað
hljómlistar hevrist rifrildi og grátur.
Brennivínsflöskunni líður afar illa. hún
getur aldrei horft á slíka eymd og sorg
án þess að hryggjast.
— Ég þarf að fá peninga, segir konan.
— Jæja, segir maðurinn hlutlaust.
— Ég verð að kaupa peysu á dreng-
inn, láttu mig hafa peninga.
— Peninga, ha, ha, hann var svei mér
góður þessi. Nei væna mín, ég á enga
peninga.
— Þú hefur alltaf peninga fyrir víni.
Ein vínflaska kostar álíka mikið og ein
peysa.
— Já, auðvitað. blessuð góða. þú mátt
rífast.
Orð og aftur orð, hnefahögg í borðið.
Bollar dansa, hálf mjólkurflaska veltur,
konan er of sein til að koma í veg fvrir
að innihaldið renni niður á gólfið,
brennivínsflaskan veltur líka, en maður-
inn er snarari í snúningum, hann þýtur
upp. veltir stól. en bjargar flöskunni
sinni á síðustu stundu. Barnsgráturinn
þagnar snöggvast. en hefst að nýju, sár-
Ásgeir Júlíusson teiknaði myndirnar
Ég á sko afmæli í dag, skilurðu, — og
frúin hélt mikla veizlu — og ég drakk
mig fullan auðvitað.
ari og angistarfyllri en áður. Konan segir
ekki fleiri orð, grætur heldur ekki,
kannske eru tár hennar þrotin. Hann
bölvar, stingur flöskunni í vasann, fer út
og skellir hurðinni á eftir sér.
Hann gengur völtum fótum niður
götuna, stefnulaus og án takmarks.
Kvöldið er bjart og fagurt, kyrrð og
friður hvílir yfir öllu. Það er skammt til
sólarlags, himinn og haf eru í þann veg-
inn að klæðast sínu purpurarauða skarti,
og hægt og hægt víkur blár litur fjall-
anna fyrir sólroðanum.
Olvaði maðurinn reikar niður í fjöru,
ekki til að njóta fegurðarinnar heldur til
þess að vera í friði með flöskuna sína.
En þarna er þá annar maður, — mað-
ur með flösku. Hann baðar út höndun-
um og hrópar út í kvöldkyrrðina:
— Stórkostlegt! Dásamlegt! Og þetta
á ég allt. Fjöllin, sjóinn, himininn, sól-
ina, — alt — ég einn.
— Attu kannske fjöruna líka?
— Auðvitað.
— Má ég þá tylla mér á steininn þinn
hérna ?
— Gjörðu svo vel.
— Hver ert þú annars?
— Ég, — veiztu það ekki maður?
— Nei.
— Ég er stórkaupmaður, milljón-
eri með meiru.
— Jæja, villtu breimivín?
— Ertu vitlaus, maður, drekkum
heldur koníakið mitt. Ég á sko af-
mæli í dag, skilurðu, — og frúin
hélt mikla veizlu, fína veizlu,
skal ég segja þér, ég drakk
mig fullan. auðvitað, til hvers
eru líka afmæli, ef ekki
til þess að gera sér
dagamun. Hún vildi
svo að ég færi að hátta.
— Já. já, elskan. sagði
ég svona til að hafa
hana góða, þú veizt nú,
hvernig þetta kvenfólk
er, það er þýðingar-
laust að tala við
það. En ég er nú
líka sniðugur, ég
lézt fara upp, en
(Frh. á bls. 28)
J
SAMVINNAN