Samvinnan - 01.08.1960, Síða 14

tvo viðarbúta, annan harðan en hinn
mjúkan, til að kveikja eld, las brauð-
aldin og bakaði þau, því liann hafði
einskis matar neytt í tvo sólarhringa,
og þær vistir, sem hann hafði nreð sér
haft, höfðu glatast með kanónum. Og
naumast var hann byrjaður að borða,
er hann sá, sér til ánægju, stúlkuna,
sem liann var að leita að, hlaupa í
áttina til sín. Þá gerði hann sér ljóst,
að hann hafði borið upp á eyna fljót-
andi.
Heyrandi Himinrödd var klædd
stuttu, útsaumuðu tapapilsli, og ökl-
ar hennar voru skreyttir skeljasörfi.
Hár hennar, sem flóði um axlir og
barm, var prýtt hvítum engiferblóm-
um, og um háls hennar hékk krans úr
skarlatsrauðum rósum. Hún sagði:
„Aloha, sveinn. Ást til þín. Til hvers
ert þú hingað kominn?" Hann svaraði:
,,Ást, jú einmitt. Um erindi mitt er
því til að svara, að daginn áður en
stormurinn skall á, yfirgaf ég land mitt
til að leita þín. En síðastliðna nótt leið
ég skipbrot hér við ströndina og slapp
með naumindum lífs af.“ Og sem hún
þekkti hann, litaði blóðið kinnar henn-
ar, og yndisleiki hennar flóði yfir hann
líkt og sjávaralda.
Hún spurði: „Hví kveiktir þú eld?“
Hann svaraði: „Til að baka brauðald-
in til rnatar."
„Nei,“ hrópaði liún. „Þannig
brennd verða þau þér banvæn. Komdu
með mér og ég mun gefa þér góðan
mat.“
Hann gekk með henni heim til húss
liennar, sem var mjög fallegt, gert úr
sköfnu timbri. Dyratréð var úr fugls-
beini og þakið úr fjöðrum. Hún vísaði
honum til sætis á mottu, fléttaðri úr
sefgrasi, og fékk lionum skál úr harð-
viði, fyllta kúmara-
berjum. „Hér er
matur,“ sagði hún.
„Fólkið mitt er að
tína meira af þeim,
en þessi munu
slæva hungur þitt.“
„Ég færi þér
þakkir,“ sagði
hann. „En viltu
ekki lofa mér að
baka fáein brauð-
aldin?
„Hafið hefur
ireiðanlega gert þig
ruglaðan,“ hrópaði
hún. „Að snæða
brenndan mat er bani vís.“ „Bíddu,“
sagði hann, gekk út og byggði jarðar-
ofn rétt utan við dyrnar, hitaði stein-
ana og þegar hann hafði bakað brauð-
aldin, borðaði liann þáð, en hún
horfði á hann óttaslegin. En er hún
sá, að honum varð í raun og sann-
leika gott af þessum mat, fór svo, að
hún lét til leiðast að smakka á hon-
um. Og henni fannst bragðið ágætt.
Hann spurði: „Borðar þú allan mat
hráan?“
Hún játaði: „Aldrei fyrr hef ég vit-
að hann borðaðan brenndan."
Síðan sagði hún honunr hver hún
væri, og lýsti fyrir honum landi sínu,
Konungsríkinu Efra og Ytra, þar sem
faðir hennar var konungur. Þá skýrði
liann lrenni frá hví hann hefði fylgt
henni eftir, og frenrur kosið sjódauð-
ann en að lifa án hennar. Og ást henn-
ar, er lifnað hafði við fyrstu sýn, náði
nú fullunr blóma.
Þegar æðsti ráðgjafinn kom að þeim,
Ijómuðu andlit þeirra beggja.
Þegar Áraskellir hafði sagt honum
frá ást þeirra, sagði hann: „Ó, kon-
ungsdóttir! Þótt maður þessi sé höfð-
ingi mikill í sínu landi, er engan veg-
inn auðvelt fyrir þig að taka þér lrann
til eiginmanns. Þú verður að minnsta
kosti að snúa til Konungsríkisins Efra
og Ytra og fá leyfi hins tigna föður
þíns.“ Hún svaraði: „Hann mun ekki
neita mér um þessa bæn, nei aldrei!“
Og hárri röddu skipaði hún eynni
fljótandi að snúa til þess staðar, þar
sem hún hafði verið búin til og sett á
flot. Og samstundis rann á blíður byr,
er bar eyna þangað, sem vínviðurinn
mikli greri.
Þar gróðursetti hún eitt hinna gló-
aldinlitu fræja, eins og faðir hennar
hafði sagt henni, vökvaði það með
sætu vatni og hafði yfir hin tilskildu
orð.
Og fræið spíraði óðara og tréð spratt
úr jörðu. Hún gat með naumindum
komið sér fyrir í krónu þess áður en
það hófst til himins hraðar en steini
verður kastað.
Sem það reis hærra og hærra varð
Heyrandi Himinrödd gripin skelfingu.
Hún hrópaði niður til Áraskellis: „Ó,
ástin mín! Hendur mínar kólna, en
fætur stirðna. Hjarta mitt titrar af
ótta.“ Og hann hrópaði á móti: „Ó,
pálmatré! Gættu þess, að konungs-
dóttirin hrapi ekki niður!“ Og þá
vafði pálminn blöðum sínum um hana
og liélt henni fastri.
Þannig þaut hún
upp á við, gegnum
regnskýin votu.
Hafernir réðust
ekki á hana, og þeg-
ar hún náði upp til
Konungsríkisins
Efra og Ytra og bað
tréð að hætta að
gróa, beygði það sig
og setti hana niður
á jaðar þess. Eftir
það hjaðnaði tréð
eins fljótt og það
hafði gróið, og að
lokum varð ekki
annað eftir af því
en venjulegur pálmi niðri á eynni
fljótandi.
Heyrandi Himinrödd hraðaði sér til
húss föður síns, sem ávarpaði hana
þessum orðum: „Velkomin heim aft-
ur, dóttir mín. Hér áttu heima og hér
skaltu dvelja framvegis. En sástu nokk-
uð markvert á þessum skítugu eyjum
þarna neðra?“
Hún svaraði: „Ó, faðir minn! Ég
hitti þar mann, höfðingja mikinn og
stríðsmann, sem ég hyggst taka mér til
eiginmanns. Veittu mér samþykki
þitt.“ Hann yggldi sig: „Slíkt hjóna-
band getur einungis haft óhamingju
í för með sér!“ sagði hann. „Þú ættir
fremur að giftast einhverjum landa
þinna.“ En hún grét og þrábað hann:
„Ef ég fæ hans ekki, giftist ég aldrei!“
Og þar sem hjarta hans hafði alltaf
verið viðkvæmt gagnvart tárum henn-
ar, sagði hann: „Þú segir þennan pilt
þinn höfðingja mikinn og stríðsmann.
Ef svo er, hlýtur hann að standa und-
ir vernd Himinsins. Ef hann kemst
hjálparlaust upp vínviðinn mikla með
hníf einan að vopni, skal hann fá þig
fyrir konu.“
Þetta sagði hann sökum þess, að
liann trúði því að Áraskelli myndi mis-
takast. Fram að þessu hafði aðeins ein-
um manni heppnast að klífa vínviðinn,
og þótt hann væri með lífsmarki, er
upp kom, andaðist hann fljótlega af
áreynslunni. En konungsdóttir hrópaði
upp yfir sig af ánægju, og sagði. „Gott
og vel! Gefðu æðsta ráðgjafanum strax
til kynna ákvörðun þína, svo eigin-
maður minn tilvonandi geti komið án
tafar, því mig hungrar eftir kossum
hans!“ Framhald
í næsta blaði.
Heyrandl Himinrödd
Áraskellir
14 SAMVINNAN