Andvari - 01.10.1965, Blaðsíða 22

112
KRISTMANN GUÐMUNDSSON
ANDVARI
þegar ég kom og þegar ég kvaddi — og það getur verið, að þú skiljir það ekki,
en liandtak getur líka sagt meira en nokkur orð fá túlkað, sagt hið ósegjanlega.”
í þetta skipti varð þögnin svo löng, að ég gat ekki orða bundizt:
„Er hún ennþá á spítalanum?“
Hann kinkaði kolli. „Já. Hún fær að fara þaðan eftir hálfan mánuð, en
hún verður að fara mjög vel með sig í allt surnar, að minnsta kosti. Og hún
á enga að, þarna fyrir vestan, svo að við faðir minn höfum boðið henni að dvelja
á heimili okkar þangað til hún hefur náð sér að fullu.“
Mér varð á að brosa, og Garðar virtist skynja það, þótt hann horfði í aðra
átt. Hann leit á mig — og hrosti líka.
„Já,“ sagði hann, og rödd hans var glaðlegri en hún átti að sér. „Þetta er
alvara, skilurðu. Við höfum reyndar ekki talað um það, en vitum það samt bæði
— við skiljum ekki héðan í frá. Ég hef hugsað mér, að við tilkynntum trúlofun
okkar um leið og hún flytur heim, svo að enginn skuggi geti fallið á hana í
augum almennings. Og — já — borgaralegt velsæmi, rnaður verður líka að taka
tillit til þess.“
„Jæja, Garðar vinur, þú hefur þá fundið hamingjuna,“ sagði ég. Og óneitan-
lega samgladdist ég þessum ágæta vini mínum, hann var góður drengur og átti
skilið að fá óskir sínar uppfylltar. Og sjálfsagt gat orðið úr þessu fyrirmyndar-
hjónaband, enda þótt það væri byggt á nokkuð draumkenndunr grundvelli.
Ég dvaldist enn fáeina daga á heimili Garðars, en ekki ræddurn við meira
um stúlkuna hans. — Þótt ekki bæri mikið á því, varð ég samt var við, að heldur
fátt var með þeim feðgum. En ég kunni ágætlega við gamla manninn. Hann
var raunsær, hélt sér við jörðina, og honum var lítið gefið um skáldskap og aðra
draumóra, eins og hann komst að orði. — „Ég held, að það sé bara til bölvunar,"
sagði hann í hálfkæringi. „Það villir fólki sýn, tælir það burt frá veruleikanunr
— sjáðu bara strákinn, hann Garðar. Ekki hefur hann haft gott af þessum
Ijóðalestri sínum; stútfullur af rómantískri dellu. En ég er að vona, að hann
lagist, þegar hann giftir sig og eignast börn.“
Ég var nú ekki eins viss urn það.
Síðan kom skipið, er flutti mig suður. Ég kvaddi feðgana með þökkum,
óskaði Garðari allrar blessunar og fór mína leið.
Stuttu síðar sigldi ég til útlanda og hitti ekki Garðar vin minn í tvö ár
samfleytt. Hann var lítið fyrir bréfaskriftir, þó fékk ég frá honum nokkrar
línur: Hann hafði gift sig og sagði mér nafn konunnar. Jódís hét hún. En þá
var því nær ár liðið frá fundurn okkar, og þótt hann væri orðfár um atburðinn,
hvarflaði sá grunur að mér, að þetta nryndi vera önnur stúlka en sú, sem hann
hafði verið hrifinn af árið áður. — Líklega hefur hún dáið, hugsaði ég; eftir