Andvari - 01.10.1965, Blaðsíða 23

ANDVARI
STÚLKAN HORFNA
113
lýsingunni á henni að dæma mátti vel álykta, að hún yrði ekki langlíf. Þótt
mér væri ekki málið skylt, beinlínis, kenndi ég einhvers saknaðar, þegar ég
hugleiddi þetta. Ástarsaga vinar míns hafði verið svo falleg og sjálfsagt haft meiri
áhrif á mig en mig grunaði í svipinn. Nú jæja, kannski fór bezt á því, Garðars
vegna, það hefði orðið honum byrði að dragast með heilsulausa konu.
Nokkru seinna heyrði ég frá sameiginlegum kunningjum, að hjónaband
hans gengi dálítið skrykkjótt. Þeir hrósuðu að vísu konunni: hún var mesta
myndarhúsfreyja, dugleg og rösk, kát og fjörug hnáta, talsvert gefin fyrir skemmt-
anir. Eg gat ekki varizt brosi, er ég las þetta. Tæpast myndi nú sú hlið skap-
gerðar hennar falla vel í kramið hjá Garðari mínum. En kannski var það hon-
um fyrir beztu að kynnast dálítið jarðneskri gleði og vera sviptur draumóra-
blæjunni. — En skrambi hafði hann skjótt látið huggast.
Og litla stund hvarflaði enn að mér angurvær saknaðarkennd: Hún hafði
þá dáið, hún Blábrá hans.
Þegar ég kom heim til Reykjavíkur, heyrði ég á skotspónum, að Garðar
væri í bænunr — og að hann væri í þann veginn að skilja við konuna sína. Mér
þótti þetta leitt að vonum, en kom það ekki alveg á óvart. Satt að segja hafði
mig grunað, að honum myndi reynast erfitt að semja sig að framferði mjög
veraldlegrar konu. Þá frétti ég einnig, að faðir hans væri látinn, og að hann
hefði í hyggju að losa sig við allt umstangið þar nyrðra og fara til útlanda. En
ekki hitti ég hann að þessu sinni, vissi enda ekki, hvar hann var til húsa, og
gerði enga gangskör að því að finna hann. Eins og á stóð var mér það ekki á
móti skapi, að fundir okkar drægjust eitthvað. Mér hefði veizt erfitt að tala við
hann um einkamál hans að þessu sinni, eins og hann var skapi farinn.
Síðar komst ég raunar að því, að þessar fréttir höfðu verið orðum auknar.
Skólabróðir okkar beggja, sem þekkti vel hagi Garðars, sagði mér nefnilega,
að allt hefði fallið í Ijúfa löð milli hjónakomanna, og að Garðar myndi verða
kyrr fyrir norðan.
Vorið eftir átti ég enn leið um þorpið hans og afréð að heimsækja hann.
Ég hitti hann á skrifstofunni, og hann tók mér opnum örmum. Mér varð
þegar Ijóst, að hann hafði breytzt allmikið. Það var kominn nýr glampi í augun
á honum, sem naumast gat stafað af öðm en ánægju og vellíðan. Og hann var
miklu kátari, kvikari í hreyfingum — já, og hnarreistari en áður. Og þótt hann
væri enn heldur orðfár, var alveg erfiðislaust að halda uppi samræðum við hann.
„Þú gistir auðvitað hjá okkur!" sagði hann glaðlega. „Og borðar hjá okkur
í kvöld. — Ég ætla að hringja snöggvast í konuna mína.“
Garðar ók mér heim til sín, frá skrifstofunni, í splunkunýjum bíl, og það
bar ekki á öðru en að honum færist vel að meðhöndla gripinn. En ég minntist