Andvari - 01.10.1965, Blaðsíða 78

MARTIN A. HANSEN;
Heimur sögumannsins
DAGBÓKARBLÖÐ
Veðrið er á báðum áttum. Hviklynt vor.
Það er í byrjun dymbilviku 1951. Vind-
ar blása. Bleikir veggir rúmsins svífa
framhjá rétt fyrir utan, skafrenningur.
Erantis er í blóma og felur stúlkuhöfuðin
undir ábreiðunni. Heslikönglarnir eru
bústnir, en flosan spennir dofnurn fingr-
um um dýrmætt frjóið.
Eg gekk út í gær. Lævirkjarnir fela sig
í bópum í lautunum. Vepjuhópar leita
hælis í mýrunum. Starrarnir áttu víst
síður en svo neina sæludaga.
Sljóir smáfuglar hnipruðu sig saman
og depluðu augunum þegar músvákurinn
þreytti sitt flug yfir skóginn í auðn geims-
ins, fljúgandi sögn.
Eg reikaði um í skógunum og var að
leita að snípum, en það var fáfengileg
leit. í skógarjaðrinum mátti um langan
veg líta stygga skógarþresti. Og að sjálf-
sögðu hinar málglöðu finkur.
Hérapestin hefur verið skæð. I vetur
hafa hérar ekki sézt. í gær rakst eg á
gamlan graðhéra, sem sat einn í dalverpi.
Eg gekk upp í vindinn og fékk færi á
honurn í tuttugu mctra fjarlægð. Gul
hrygglóin bærðist eins og cldstungur í
storminum. Hann var klæddur þung-
lyndislegum sauðarlitum, sem minntu
mann á gamlar voðir frá Gjöngehéraði,
drungalegt hýjalín, dumbungslegir litir,
sem vaxa upp úr eðli ullarinnar, kalk-
gráir og svarðlitaðir, eins og storkið hlóð,
daufur ryðleir, kolbrúnn og rauður, eins
og glóð undir ösku, og gráir litir, sem
hverfa við vetrarloftið. Graðhérinn fann
rætur undir krapinu. Einu sinni teygði
hann sig lostuglega eins og heitur köttur,
lyfti sér ótrúlega hátt á sinaberum fótum.
Og andvarpaði, eða svo heyrðist mér. Þá
varð eg hálfheimóttarlegur. Þannig stóð
hann tæpa stund, þótt annar virti hann
fyrir sér. Að lokum rákust sálirnar á ein-
hvers staðar í geimnum, utan hins skil-
vitlega svo sem við ber um villt dýr. Allt
i einu stökk hann af stað.
Vindurinn er genginn í suður. Kannski
veit kalsinn á eitthvað.
Það voru margir góðviðrisdagar frarn í
febrúar, held eg. Lævirkjar og vepjur
dreifðust um akra og haga til dvalar. Þá
höfðu akurhænsin parað sig langtímum
saman. Þegar við fórum um Eyrarsund í
'byrjun marz blikaði á eitthvað í sólmóð-
unni í fjarska. Sjófuglar að flytja sig bú-
ferlum. Þeir verða ærir af vorloftinu þótt
enn sé langt til stefnu.
Einn góðviðrisdag morar allt í silki-
toppum í limgerðinu okkar. Þá verður
manni hugsað margt. Tveimur dögum
síðar gekk þurrafrostið í garð.
Smákvikindin féllu í grimmum síð-
vetrarhörkunum. En á ísköldum marz-
degi er sól skein á frerann sá eg mar-
gæsahóp fljúga í austurátt. Langt í fjarska
stagventi hópurinn og stefndi í norð-