Andvari - 01.01.1932, Qupperneq 41

Andvari
Alhyglin.
37
athygli heimtar, ef á að vinna það vel, er að strika í
ákveðinn staf eða fleiri en einn tiltekinn staf, í hvert
sinn er þeir koma fyrir í tilteknum teksta. Hér verður
að hafa stöðugt í huga stafinn, sem strika á út, og það,
sem gera á við hann. Og hve föst athyglin er, kemur
fram í því, hve fátt mönnum sést yfir og hve fljótir þeir
eru. Þetta próf hefir verið mikið notað. — í daglegu
Iífi mundum vér telja mann því fasthugulli, athygli hans
því sterkari, sem hann léti minna truflast af utanaðkom-
andi áhrifum. Þetta hefir líka verið lagt til grundvallar
við tilraunir til að mæla athyglina. Er þá fyrst athugað,
hve miklu maður afkastar, þegar hann vinnur einfalt
verk og vel er í haginn buið, t. d. strikar a í teksta,
eða leggur saman tölur, í algerðri kyrrð, og svo aftur
þegar truflandi áhrif eru viðhöfð, t. d. taktmælir látinn
slá á borðinu hjá honum. Enn meiri truflun er það,
ef honum er sagt að telja taktslögin samtímis því að
hann heldur áfram verki sínu, því þá verður hann að
dreifa athyglinni, hafa hana við tvennt. Þegar svo er
farið að, þá er gallinn sá, að maður veit ekki, hve mikill
Muti athyglinnar beindist að því að telja. En munurinn
á verkinu, sem maður afkastar truflunarlaust, og hinu,
sem maður á jafnlöngum tíma afkastar, þegar truflunin
er viðhöfð, er mælikvarðinn á athyglina. — En gallinn
við þessar tilraunir hefir lengst af verið sá, að menn
hafa ekki fundið neina truflun, er orkaði allt af eins,
því að reynslan sýnir, að menn venjast fljótt alls konar
truflunum, svo að áhrif þeirra verða með tímanum minni
°2 minni. En árið 1914 gaf ameriskur maður, Herbert
Woodrow, út rit um mæling athyglinnar, og skýrir hann
bar frá tilraunum, er hann hafði gert í þessu efni. Hann
hafði fundið athyglishömlu, sem var þannig vaxin, að
aefing virtist engin teljandi áhrif hafa á verkan hennar.