Andvari - 01.01.1932, Síða 67

Andvari
Um slysatryggingar.
63
3. Dánarbætur til eftirlátinna vandamanna, þegar slysið
hefir valdið líftjóni.
Auk þessara bóta er venjulega greitt sjúkrakostnaður
(lyf, umbúðir, læknishjálp) að einhverju eða öllu leyti.
Fyrsti vísirinn til slysatrygginga hér á landi var ákveð-
inn með lögum (nr. 40) 10. nóv. 1903, »um lífsábyrgð
fyrir sjómenn, er stunda fiskiveiðar á þilskipum*.
Eins og nafn laganna ber með sér, náði tryggingin
að eins til sjómanna á þilskipum.
Iðgjaldið var í lögunum ákveðið 30 aurar á viku á
vetrarvertíðinni, en 20 aurar á vor- og sumarvertíð.
(Jtgerðarmenn og sjómenn greiddu iðgjaldið að hálfu
hvorir. Skaðabótaskylda náði að eins til líftjóns. Bætur
til eftirlátinna vandamanna voru ákveðnar 100 krónur
á ári í 4 ár.
Eins og sjá má af þessu var þetta fyrsta spor mjög
takmarkað og ófullkomið.
Sjávarútvegurinn er sú atvinnugrein hér á landi, sem
langmest slysahætta fylgir. — Það er því eðlilegt, að
þar væri fyrsta sporið stigið.
Næsta sporið var stigið eftir 6 ár með iögunum (nr.
53), 30. nóv. 1909 »um vátrygging fyrir sjómenn*.
Með lögunum frá 1909 var tryggingarsviðið fært
nokkuð út. Tryggingarskyldan tekur nú einnig til vél-
báta og róðrarbáta, fjórróinna eða stærri, er stunda
fískveiðar heila vertíð, sömuleiðis til farmanna, er sigla
með ströndum fram. Vikugjaldið er nú ákveðið 24 aurar,
jafnt alla tíma árs. Útgerðarmaður átti nú að greiða J/4
iðgjaldsins en tryggður 3/4. Tryggt var að eins gegn
Hftjóni, og bætur voru óbreyttar eins og 1903.
Þriðja stigið er gert 1917 með lögunum, (nr. 84, 14.