Spegillinn - 01.07.1965, Blaðsíða 5

ins var fyrir neðan allar hellur, eins og
alltaf, jafnvel litlu skárri en hjá Ey-
steini, og er þá langt til jafnað. Senni-
lega hefr ann Jón gamli hérna Skérínef
hérna á Lóðinni ævinlega talið rétt fram
til skatts og tíundar, enda heiðarlegur
maður, sem taldi að þeir menn einir
ættu rétt á sér, sem gætu komið sér
áfram án annarra hjálpar, eins og hann
Pési hérna greyið Pálsson. En nú var
öldin önnur. Nú sveik hver sem betur
gat undan skatti, og engir meir en þeir,
sem mest áítu að borga - og getur eing-
inn láð þeim það, mannagreyjunum.
Nú var Ríkissjóðskvölin í haunk eins
og vant er — jafnvel verri en hjá Ey-
steini... og góð ráð dýr. Eitthvað varð
Gunnar til ráðs að taka ... jafnvel verra
en hjá Eysteini. Nú hafði Eysteinn að-
eins eitt ráð til að taka: Nebbilega að
leggja á nýja skatta og hækka hina
gömlu. En hér varð vizkumunur Ey-
steins og Gunnars: Eysteins setti bara
nýja skatta, en Gunnari hugkvæmdist
ekki annað en sú bölvuð vitleysa að
herða á skattainnheimtunni. Fyrri má
nú vera bölvaður kjánaskapurinn! Ef Ey-
steini hefði dottið þessi fjandi í hug,
væri hann nú bara liðónýtur sendiherra
einhvers staðar í rassgati, í staðinn fyr-
inn að vera blýbræðari í Prentsmiðjunni
Eddu.
En nú lét Gunnar hendur standa fram
úr ermum. Hann skipaði meira að segja
skattalögreglu, sem varð skrekkur og
ögn allra skattborgara, svo mjög að
sumir gengu af göflum, breiddu feld yf-
ir höfuð og samneyttu ekki almennu
fólki.
Til eru þeir sjóðir í samfélagi voru,
sem mikils verðari eru en sjálfur Ríkis-
sjóður. Þeir heita Flokkssjóðir. Nú gerð-
ist það, við hina harðnandi innheimtu
Ríkissjóðs, að tekjur vissra flokkssjóða
fóru ört lækkandi. Þóttust margir hafa
tióg að fást við, þar sem var Gjaldheimt-
an og lögregla hennar, þótt ekki yrði
haidið áfram að heimta inn jafnmikið
og íður í flokkssjóðu. Var nú vissum
stjórnmálaflokkum stórum hætt af þess-
ar' „þróun atburða“, eins og tíðkast að
segja í blaða og útvarpsfréttum. Eitt-
hvat varð að gera. Ekkert þótti stjórn-
inni ægilegra en að þurfa að segja af
sér. Eftir japl og jaml og fuður varð því
ór að kenna fjármálaráðherra um allt
saman og láta hann hverfa úr embætti,
enda þótt allir heilvita menn vissu, að
hann var jafnsaklaus og jafnvel sak-
lausari en l.inir ráðherrarnir. Var hann
sendur i bráðónýtt sendiherraembætti í
Höfn. Og er hann úr sögunni.
II.
Fyrsta ganga Magnússis.
Nú voru góð ráð dýr. Bjarni LF gekk
fyrir dyr hvers þingmanns í flokknum,
tneira að segja kratanna lika. 1 hvorug-
úæ flokknum er þó varla talið að til sé
maður, sem hundsvit hefur á fjármál-
um, nema þá fyrir sjálfan sig, einkum
í bitlingaskyni þó.
Bjarni LF reyndi meira að segja við
Sigurð Bjarnason, ef spila mætti á hé-
gómagirnd hans. En Siggi er enginn
fáviti - vitandi sig linan ti! starfans,
og kvaðst fremur vilja stunda fýlunga-
veiðar og kofnafar vestur i Vigur ævi-
langt en að gera þann fjanda fyrir LF
að vinna ennþá óþokkalegri störf í ráð-
herrastól. Veitti LF honum þungar á-
tölur og fór i fússi án þess að þiggja
kokkteilinn, sem Von Vígúr bauð hon-
um þó í góðu.
Nú verður að geta þess manns til
sögunnar, sem Magnus heitir, kynjaður
frá Mel norður. Hann var í öndverðu
Spegillinn 5