Fálkinn - 15.12.1928, Qupperneq 32

32
F Á L K I N N
XQ
*55
Z3
s
=s
o
c
cs
Q>
3
Oí
3
••O
«4—
XC
'ju
u.
C3
C
o
cn
C3
.í=
‘53
6
O)
J—
<u
>
r
j-
o
r:
S
5
3
<o
<o
:g?íS
05
•=- Ol </)
£ 3
-C
O) :q
* -S
3
fð
tf)
(0
o
(0
OJ
O
c
.£
‘C
CJ
co
cj
X)
CJ
3
3
£
•o
•o
'O
•«J
J-
oJ
05
j—
O
X)
05
J-
Cð
£
xO
CJ
A
£
3
in ui - r- r-
=3 '3 K 5 •-
3
cJ
j-
3
O)
J-
j—
3
<U
X)
O)
• ^■a
3
3
• *-■<
<U
xo
• ^
xo
j-
<u
>
O)
£
v*-a
CQ
•»
£
3
«3
'3
J-
CQ
3
3
a _
3 §
£- u
,3
L ^
>• cj
'3 —
c £ fö
3 >
J-
<U W '3
</)
xo
o
x>
'CJ
£
. - 3
c3 *tr
O) > 50
o J- x:
'3
£ ~ XO
3 > >
'CQ OJ
'O £ JQ
e 3 <J
^3 :0 >
lí— ■ X3
Imba litla lá í lokrjekkjunni
í eldhúsinu og var lasin. Veik-
indin höfðu komið á hentugasta
tíma fyrir hana, því nú höfðu
mamma og Anna nóg að hugsa
uin, því þær voru að baka til jól-
anna. Það var mikil snjókoma
úti. í hvert skifti sem Anna kom
inn með eldivið var ferillinn eft-
ir hana af snjó, sem bráðnaði
ofan í gamla gólfið, sem var svo
gisið og slitið, að hægt var að
sjá niður um rifurnar.
Gamla Freyja lá fram á lapp-
ir sjer í skotinu við eldavjelina
og var hálfdauð af hita, og
Pjakkur, kötturinn, hafði lagst
milli framlappanna á henni.
Þetta var einskonar fyrirboði
jólanna, þegar allar skepnur
eiga að vera vinir.
Smákökurnar voru allar bak-
aðar og nú var verið að steikja
kleinurnar. Öðru hverju kom
mamma með kölai að rúminu
til Imbu litlu og strauk henni
um kinnarnir.
„Hvernig líður þjer, Imba
mín?“
„Mjer finst jeg vera heldur
skárri, verkurinn hefir færst frá
höfðinu niður í herðarnar".
„Jeg vildi óska að við hefðum
tíma til að sækja lækntrinn".
„Nei, nei, mamma, þú manst
að jeg liefi haft þetta áður og
það hefir liðið frá“, sagði Imba
Iitla lágt.
Einar litli, bróðir hennar, kom
að rúminu, hann hafði fengið
tvær brendar smákökur. Hann
var heilbrigður, svo hann fjekk
þær brendu. Hann kom upp á
rúmstokkinn og fór að leika
„Rauðhettu og úlfinn“ með
kleinunum.
„Gjóðan daginn, amma“, sagði
Imba litla, „jeg á að heilsa þjer
frá henni Rauðhettu og segja,
að hún komi bráðum með jóla-
mat handa þjer“.
„Það var gaman“, sagði amma,
— það var stór og digur kleina,
sem Einar ljet dansa á yfirsæng-
inni.
„Komdu nær mjer svo að jeg
geti sagt þjer frá henni dóttur-
dóttur þinni“, sagði úlfurinn.
„Já, nú kem jeg —------------“.
„Haps!“ Og Ingibjörg, sem
átti að leika úlfinn gleypti alla
kleinuna.
Einar skellihló. Og Imba varð
að leika þetta aftur og aftur,
meðan nokkrar kleinur fengust
til þess.
„Það er gott“, sagði amma,
„nú erlu víst að hressast“.
Dagarnir eru stuttir undir jól-
in Jiegar mikið er að gera, og
Imba litla sem var orðin södd af
öllum góða niatnum fór að sofa.
„Þú gleymir víst ekki kvöld-
bænunum þínum“, sagði móðir
hennar, og mundu eftir að
þakka guði að þjer er að batna;
hugsaðu þjer hvað Jiað væri
leiðinlegt fýrir þig og okkur öll,
ef þú lægir í rúminu um jólin“.
En Imbu litlu veittist erfitt að
lesa bænirnar sínar þetta kvöld.
Hún byrjaði aftur og aftur, en
Jiað var eins og eitthvað brynni
í sál hennar:
„Nú legg jeg augun aftur,
ó, guð þinn náðar kraftur,
mín veri vernd í nótt.
Æ, virst mig að þjer taka,
mjer yfir láttu vaka
þinn engil, svo jeg sofi rótt“.
En þegar hún hafði yfir vers-
ið varð hún svo angurvær og
sorgbitin. Hún var að brjóta
heilann um leyndarmál, sem
bakaði henni svo mikið sam-
viskubit, og loks sofnaði hún út
frá því.
Allir sváfu. Tvær mýslu.r voru
að gæða sjer á molunum, sem
voru þarna í eldhúsinu eftir bök-
unina, rjett hjá hausnum á
Freyju, en hún tók ekkert eftir
því. Pjakkur hafði verið lokað-
ur inni frammi í eldiviðar-
geymslunni, til Jiess að mýsnar
fengju næði til, að taka molana
og bera þá inn í holurnar sínar,
svo að þær hefðu eitthvað til jól-
anna. En úti duttu snjóflyks-
urnar við og við niður af glugg-
unum. Vinnupilturinn lá i her-
bergi beint yfir Imbu; hann var
með tannpínu; og bylti sjer í
rúmiriu, svo br;akaði í.
En Imbu litlu dreymdi:
Hún þótlist stödd í skóla, en
þekti ekki kennarann. Hann var
reiður og barði í borðið með
stórri reglustiku svo að glumdi
í, og stundum gekk liann í bræði
sinni niður á milli borðanna og
gaf kinnhesta á báða bóga. Börn-
in voru öll eitthvað svo viðutan
og hún þekti ekki nema fá af
þeim. Þau voru i úthverfum föt-
unum, og henni þótti þetta svo
skrítið, að hún gat ekki haft
hugann við það, sem hún átti
að gera. Hún sat auðum hönd-
um og glápti og. í hvert sinn sem
kennarinn leit á hana þá brosti
hann.
„Segðu mjer hvar jeg er“,
sagði Imba. Röddin skalf, en
kennarinn sagði ekki neitt, en
bara brosti eins og áður.
„Æ, hvar er jeg?“
„Þú ert á Lygaskólanum,; en
þú ert svo dugleg, að bráðum
verðurðu fullnuma; jeg þarf
ekki að vera að stjana við þig!“
„Hvað hefi jeg gert?“ stundi
Imba lilla, en rjett á eftir hróp-
aði hún: „Nú skil jeg þig. Guð
minn, hjálpa þú mjer og fyrir-
gefðu mjer, jeg hefi verið vond
og gabbað hana mömmu mína
og kennarann og öll hin“.
Henni fanst hún falla á knje
í rúminu og þegar hún leit upp