Fálkinn - 19.12.1941, Blaðsíða 14

8
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1941
SIGURD LYBECK

in nTiÍrtHfir ÍKSSSÍÍ!;-; '
T) AÐ VORU ekki nema tveir
dagar til jóla og til allrar
lukku hafði veðrið breyst og nú
var frost og hreinviðri. Hljóm-
urinn frá sleðahjöllunum endur-
ómaði í fjallshlíðunum og lilát-
ur unga fólksins glumdi í frost-
tæru loftinu.
Uppi á hlaðinu á Skarvangi
stóð Ragnhildur og var að láta
á sig skíðin. Við helti sjer hafði
hún fest stóran Morahnif, því að
hún ætlaði upp í Hvinsetursskóg
og finna sjer þar jólatrje. Að
visu hafði hún ekki leyfi til þess,
en það gat engan skaðað, þó að
hún næði sjer í ofurlitið greni-
trje þarna. Það átti ekki að vera
stórt — aðeins til að standa á
borði.
Ragnhildi varð litið upp í
Hvinsetursskóg og hún hrosti
um leið. Auðvitað liefði hún
getað beðið Egil um leyfi til að
taka trjeð, en hún gat ómögu-
lega komið sjer að því. Egill var
sonur bóndans þar og aðeins
tveimur árum eldri en hún sjálf,
en hún var nýorðin tvítug. Þau
voru gamlir kunnirigjar, hún og
Egill, en rifust hvenær, sem þau
sáust. Alt frá því, að þau höfðu
verið i skólanum, þar sem þau
höfðu aldrei víl-
að fyrir sjer að
fara í handalög-
mál, hafði verið
siyrjaldarástand
milli þeirra.
Stundum höfðu
þau verið í
skam m arkrókn-
um bæði sam-
tímis, fyrir að
fljúgast á. Egill
var stórbónda-
sonur og kunni
því illa að láta
íhjáleigubónda-
dóttur standa
uppi í hárinu á
sjer. En hún gat
hinsvegar ekki
þolað, hve hann
var montinn.
Þau rifust líka
Þetta er Ijómandi
fallegt trje, sagði
hán og lypti
t'rjenu í hendinni.
eftir að þau urðu eldri og
drógu dár hvort að öðru, hve-
nær sem tækifæri gafst. Nei, að
henni heilli og lifandi skyldi liún
ekki gera Agli það til eftirlætis
að fara að biðja hann um jóla-
trjesstúf. . . . og það mundi eng-
inn þar i umhverfinu gera.
Ragnhildur reigði sig og hjó
skíðastöfunum í snjóinn. Færið
var ágætt og skíðin runnu eins
og á silki. Hvað hún hlakkaði
til að ganga upp í skóg eftir alt
tilstandið við jólaþvottinn.
Hún varð að bera hita og
þunga dagsins þarna á Skarvangi
síðan liann faðir hennar dó? því
að móðir hennar var orðin út-
slitin á heilsunni. Þær áttu þrjár
kýr og dálítið af smærra fjen-
aði.... það var ekki mikið, en
þær komust að.
Hún gekk hægt og fast upp
að ásnum og valdi leiðina þann-
ig, að hún gæti notið sldðanna
sem best. Hún hafði yndi af að
fara á skiðum og hafði enda
stundum telcið þátt í skíðamót-
um þarna í sveitinni. Hún brosti,
þegar hún mintist þess, að einu
sinni hafði hún stokkið lengra
en Egill. Hann hafði orðið fok-
vondur yfir þvi, að hún skyldi
sigra.
Eiginlega var það skrítið, að
hún skyldi vera að liugsa um
Egil upp aftur og aftur. Hún
hristi glóbjart hárið frá augun-
um og andaði frá sjer. Egill var
sannarlega ekki þess virði, að
hún eyddi tímanum í að hugsa
um hann.
Svo fór hún alt í einu að
raula lágt fyrir munni sjer.
Henni fanst hún svo sæl — al-
veg eins og hún ætti einhverja
stórhamingju í vændum. En
þetta var víst eingöngu af því,
að hún var ung og hraust og af
því, að jólin voru í nánd.
Hún hló aftur, hjó stöfunum
í snjóinn, svo að snjóinn bririi-
aði undan skíðunum. Hún ætlaði
hátt upp undir fjallsbrún, svo
að hún gæti sjeð út yfir alla
bygðina. Ofan frá Eggjum var
Ijómandi útsýni, og henni fanst
hún hafa unnið til þess að fara
svo langt, eftir alt jólastritið.
Hún átti ekkert eftir nema að
setja upp gluggatjöldin og
skreyta jólatrjeð, en það ætlaði
hún að láta bíða aðfangadagsins.
Það var gömul venja, að stol'-
urnar tvær væru gluggablæju-
lausar tvo síðustu daga fyrir
jól. . . . þá var eins og þær yrðu
enn vistlegri á jólakvöldið.
T ÓLATRJEÐ, já. Nú var best
^ að hafa augun hjá sjer og
reyna að finna hæfilegt trje, en
það var ekki hlaupið að þvi
þarna í skógarjaðrinum, því að
ýmist voru trjen of stór eða
greinarnar ekki nógu þjettar á
þeim. Líklega betra að fara spöl-
korn inn í skóginn.
Hún nam staðar alt í einu og
starði á nýja skiðaslóð framund-
an sjer. Þá höfðu einhverjir fleiri
verið þarna á ferð í dag. Það
skyldi þó aldrei hafa verið Eg-
ill? Slóðin kom að sunnan, úr
áttinni að Hvinsetri. Bara að
hún rækist nú ekki á hann!
Að vörmu spori var liún kom-
in upp að Eggjum og horfði
hugfanginn yfir dalinn. Þarna
sá hún alla sveitina, bæði bæ-
ina niður við ána og kirkjuna,
hvíta og háreista. Þarna sá liún
líka kotbæinn á Skarvangi, en
miklu ofar stóðu reisuleg bæjar-
húsin á Hvinsetri. Þetta var
Ijómandi falleg — alt saman!
Þegar Ragnhildur hafði horft
sig ánægða á allri þessari hvítu
fegurð hjelt hún til baka gegn-
um skóginn og svipaðist um
eftir trje, sem væri liæfilega
stórt. Loks fann hún eitt, sem
var jafn limþjett á allar hliðar,
hún hristi snjóinn af greinum
þess, svo að hann rauk kring-
um liana. Svo lagðist hún á
knje við trjeð og dró hnífinn
úr slíðrum, en ekki hafði hún
brugðið lionum að stofninum er
hún heyrði marra undan skíð-
um bak við sig, svo að hún leit
upp. Hún spratt á fætur og það
kom fát á hana. Þarna stóð Egill
og glotti til hennar, kesknislegur
og ertandi.
— Jæja, svo að þú ert að stela
greni í skóginum okkar? sagði
hann og dró seiminn.
— Já, svaraði hún fullum
hálsi. — Jeg hafði liugsað mjer
að liafa jólatrje eins og aðrir.
— Mjer finst þú hefðir þá get-