Fálkinn - 19.12.1941, Blaðsíða 35

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1941

29
ekki skrúfa of
láta ósa. — Hún
]V/f AMMA, jeg ætla upp á Niðursetu,
iTA má jeg það5
— Þá verðurðu að fara varlega
með ljóskerið!
— Jó, jeg skal
mikið upp og eklci
stökk upp hóaloftsstigann, stað-
næmdist á efsta þrepinu, lyfti ljós-
kerinu og lýsti. Æ, hvaða skelfing
var dimt þarna! Hugsum okkur ef
— —. Nei, best að hugsa ekkert.
Hún tók í hurðina og það ískraði í
lienni þegar lnin straukst við gólfið,
svo skaust hún innfyrir, lýsti aftur
og setti svo ljóskerið frá sjer á
gamlan vefstól.
Loftið var langt, dimt og óliugn-
anlegt og krakkarnir höfðu skirt
það niðursetu, því að alt sem
þarna var saman komið var aflóga
og úr sjer gengið.
Iljerna voru bæði göfugir og lítils-
hóttar niðursetningar. Auðvitað mest
af þeim síðari. Og þeir finu höfðu
þykst við það, að þeir skyld-u ekki
fá stofu út af fyrir sig. En þegar
maður er orðinn gamall og búinn
að missa gljáann verður maður að
sætta sig við svo margt. Þarna hjengti
svörtu kirkjufötin hennar ömmu við
hliðina á úlpunni hennar Ellu gömlu
fjósakonu. Og kirkjufötin hjengu stíf
og bein og undu á sjer hálsmálið
vegna fjósalyktarinnar af nágrann-
anum. En fjósúlpan hjekk máttlaus
eins og drusla og ijet eig einu gilda
hvernig tiltektarsömu kirkjufötin
ljetu. Ef þau gótu ekki þolað þessa
Iykt þá gátu þau snautað burt og
fengið sjer annan snaga, lnigsaði
fjósúlpan og ljet dauninn leggja af
sjer áfram.
Signa litla lýsti meðfram veggn-
um. Hvaða dularbúning ætti hún
nú að fara í í kvöld? Því ekki var
erindið annað upp í Niðursetu. Hún
rótaði ýmsu til þarna og tætti sund-
ur lirúgu af gömlum görmum áður
Jólablað
barnanna
en liún gal ákveðið sig. Loks nam
hún staðar við kirkjufötin — það
gæti verið gaman að leika önimu
rjett einu sinni.
Og svo fór lnin í gömlu spariföt-
in hennar ömmu. Og Signe lyfti síða
og víða pilsinu og dansaði fram og
aftur um Niðursetugólfið. En ált í
einu hrasaði liún um einn niður-
setninginn — það voru gamlir/út-
slitnjr skór og slígvel, sem lágu á
miðju gólfinu.
— Svei þjer! Hún sparkaði í einn
skóinn, svo að hann rakst upp i loft.
Nú skykli verða uppi fótur og l'it!
Hún beygði sig og raðaði skóm og
stígvjelum af öllu tagi hringinn í
kringum sig. Hæ, liæ! En livað þetta
var gaman. Fremst i röðinni stóðu
gömlu skógarstígvelin hans pabba,
reimalaus, og góndu út í eilífðina
eins og fisklir á þurru landi. Næst
komu stígvel mömmu með skakka
hæla og sprungin yfirleður og höfðu
ekki annað að hugga sig við en að
þau hefðu verið falleg einu sinni.
Og svo komu krakkarnir eins og mý
á mykjuskán alt i kring. Á ölluni
aldri og af öllum stærðum, linappa-
laus og reimalaus, hælalaus og með
gat á tánuni; þau voru eins og þau
langaði til að ærslast eitthvað en
þyrðu það ekki.
Hæ, lió! Signa litla lyfti pilsinu
upp á hnje. Rjeðist á hópinn og
liringsnerist eins og skopparakriiigla.
Þetta varð dans, sem vert var um að
taia. Skór og stígvel hoppuðu og
stukku margar liæðir sínar í lo.ft upp
og sjálf riðaði hún alveg máttlaus
upp að þilinu, svo að það buldi i
því. Hana svimaði svo mikið. Húii
datt og skreið á fætur aftur og fór
úr sparifötunum hennar ömmu. Nú
ætlaði hún að gera eitthvað annáð.
Inst inni i horni voru gauðslitin,
grá drengjaföt, sem liöfðu verið
sett í Niðursetuna í fyrra, af því að
þau voru orðin of litil. Og þarna í
kassanum var jólasveinsgríma með
löngu skeggi. Hæ, lió! í kvöld skyldi
Andrjes í Hjáleigunni fá að sjá
búólf, þó svo að hann hefði aldrei
sjeð hann áður.
Og hún hleypti sjer í fötin og
setti ó sig grimuna í snatri. Svo
lýsti luin og leitaði þangað til hún
fann rauða skotthúfu. Og loks faiin
hún sjer seiskinnsskó á fæturna, og
svo hljóp hún eins og elding niður
stigánn upp tún og inn í hesthús
lijá Andrjesi Hún ætlaði sjer að
•fljetta Brúnku. Því að úr því að hún
tók að sjer að verða búólfur þá ætl-
aði hún að vera það svo um munaði.
Hún fór upp í básinn og klappaði
Brunku á hálsinn, svo að hún yrði
ekki hrædd. Og svo tók liún i faxið
og fór að fljetla. En milligerðin
sem liún liafði sest upp ó, var svo
liörð og vond að sitja á, og það lá
við að Signa svifi í lausu lofti.
Nú kom einhver inn. Hún fjekk
hjartslótt af liræðslu. Þetta mundi
enda með skelfingu. Hurðinni var
lokið upp og inn kom Andrjes
skálmandi inn á mitt gólf. Nú kom
hann auga á hana. Hún riðaði fram
og aftur á milligerðinni og lijelt á-
fram að fljetta.
Fyrst stóð Andrjes grafkyr eitt
augnablik, svo gekk hann aftur út
að dyrunum, skaust út og skelti á
eftir sjer. Hún lieyrði livernig tók
Ingeborg Refling Hagen:
Andrjes í hjáleignnni
og búálfnrinn.