Fálkinn - 19.12.1941, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1941 9
að beðið uni leyfi lyrst! sagði
hann og sparkaði í trjeð með
öðru skíðinu.
Það mundi jeg líka liafa
gert, ef jeg liefði ekki viljað
eiga á hættu að liitta þig lieima
á bænum! sagði bún. Reiðin
sauð i benni og án þess að líta
frekar á hann fór hún að tálga
sundur beinharðan stofninn. Hún
skyldi sýna bonum, að hún væri
ekki brædd við hanti.
Hættu! hrópaði hann.
Geturðu ekki látið trjeð vera í
friði? Þú mátt ekki snerta það
án þess að biðja mig um leyfi
fyrst. Skilurðu það, stelpugikk-
ur?
Hún ljet sem hún heyrði ekki
livað bann sagði og eftir stulta
stund hafði bún tálgað stofninn
sundur.
Þetla er ljóniandi fallegt
trje! sagði bún og lyfti trjenu í
hendinni. — Það verður fallegt
á stofuborðinu á Skarvangi.
Og svo hló hún kesknishlátur.
Heyrir þú ekki livað jeg
sagði! hrópaði hann og varð
sótrauður of vonsku.
- Nei, sagðirðu eitthvað?
sagði liún glettin og ballaði und-
ir flatt.
Já, jeg sagði að þú ættir
að láta trjeð standa þangað lil
þú hefðir beðið mig um leyfi til
að taka það, svaraði bann og
röddin titraði J)ó hann reyndi
eins og hann gat að hafa liemil
á henni.
Ef þú ætlar að bíða eflir
því þá verðurðu að bíða lengi!
sagði hún og sýndi snið á sjer
lil að varpa trjenu á öxl sjer.
Ragnhildur, þú dirfist ekki
að taka það! hrópaði liann óður.
Jeg befi fullan rjett til að
banna þjer það .... jeg get kært
þig fyrir þjófnað ....
Já, það ættirðu að gera,
sagði hún og skellihló. — Mikið
skelfing mundi hreppstjórinn
blæja að þjer þá!
IJúN HAFÐI snúið sjer frá
honum og rann á skíðun-
um niður hallann. Henni var
blátt áfram nautn í því að erta
hann.
Ragnhildur! kallaði liann
og kom á fleygðiferð á eftir
benni. Þegar hann var kominn
nokkrum metrum l'ram fyrir
bana þversneri bann yfir mjóa
skógarstíginn, svo að hún komst
ekki áfram. — Nú spyr jeg þig i
síðasta sinn: Ætlarðu að skila
mjer trjenu?
Reyndu livort þú nær því
ai' mjer! svaraði hún og hló.
Hún skildi ekki hvernig hann
gat hleypt i sig svona mikilli
vonsku út úr smámunum, en
það var nú svo ástall um hann,
að hann var eftirlætisbarn, sem
hafði vanist að fá öllu því fram-
gengt sem hann vildii. Hana sár-
langaði að fljúga á hann og taka
í lurginn á bonum, eins og í
skólanum í gamla tiaga. Skyldi
hún ráða við hann ennþá?
Hægt og bítandi fór hún að
leysa skíðin af sjer.
Ef þú skilur ekki trjeð eftir
hjerna með góðu, þá beiti jeg
valdi svo að þú farir ekki með
það! sagði liann dólgslega. Hann
hafði líka tekið af sjer skíðin og
nú stóðu þau andspænis bvort
öðiu í snjónum og dæstu.
Ætlarðu að sleppa trjenu,
spyr jeg þig i siðasta sinn!
— Nei, nei og aftur nei, svar-
aði hún og greip i trjeð, sem
bún hafði lagt frá sjer meðan
hún var að taka af sjer skiðin.
Þá nevðist jeg til að beita
valdi! sagði Egill og þreif trjeð
af henni. — Það kennir þjer
bvernig þú átt að haga þjer i
næst skifti
I sama vetfangi liafði bún
gripið báðum handleggjunum
utan um hann svo að hann var
eins og i skrúfstykki. Þetta bar
svo brátt að, að hann áttaði sig
ekki fyr en um seinan og vissi
ekki fyr en hann lá kylliflatur
i snjónum og Ragnhildur ofan
á lionum. Hann byltisl og brausl
um til að losna, en honum var
það ómögulegt, því að hún var
bæði sterk og fim. Nú gat hann
ekki hreyft sig úr þessum ó-
þægilegu stellingum, en bún
njeri snjó í óða önn í andlitið á
honum.
Ragnhildur . . ! stundi hann.
Ertu brjáluð. Ætlarðu að
kæfa mig . . . . ?
Ekki væri mjer það á móti
skapi! sagði hún og hló. - Hver
veit nema þú slillisl þá!
Hún tróð handfylli al' snjó
niður um hálsmálið á lionum
og hló svo að undir tók í skóg-
inum.
Loks tókst honum að snúa
aðra höndina úr takinu og ná
taki um hálsinn á henni ....
og nú gat liún sig ekki lireyft.
Hann kreysti svo fasl að háls-
inum á henni að kinnin á henni
nam við kinn hans niðri í snjón-
um.
Þau urðu bæði svo eihkenni-
lega hljóð. Svona nálægt hvort
öðru höfðu þau aldrei verið . .
kinn við kinn.
Sleptu mjer! bvíslaði hún
máttlaust.
Já, það viltu! Svo að þú get-
ir ausið yfir mig snjó aftur,
svaraði liann másandi og móð-
ur. Það er víst vissast, að
jeg hafi hemil á þjer dálitla
stund enn!
Hún reyndi að losa sig, en það
var eins og allan mátl hefði
dregið úr henni. Hún varð
brædd .... við liann .... og
við sjálfa sig. Eða var það við
þelta merkilega, sem olli því að
lijarta liennar óhnaðist?
Egill, sleptu mjer . . jeg
skal vera þæg! sagði hún eins og
skólatelpa
Hann hló en nú var ekki spotl
eða liæðni í hlátrinum. Hann
var bjartur og ljettur og þrung-
inn af gleði. Hún fann hvernig
lijarta bans barðist við barm
liennar.
Má jeg treysta því? sagði
hann lágt.
Já, Egill, svaraði bún og
röddin titraði af bældum ekka.
Honum var um og ó að sleppa
takinu, sem liann hafði á henni,
en á næstu sekundu var hún
staðin upp. Þau voru bæði brenn-
lieit í kinnum og forðuðust að
líta livort á annað.
Ragnhildur fálmaði eftir skíð-
unum sínum og batt þau á sig
með miklu óðagoti.
Hvort var það þú eða jeg'
sem hafði betur? sagði Egill og
dustaði af sjer snjóinn.
— Ætli við böfum ekki bæði
baft miður? sagði bún lágt og
stakk höndunum í stafólarnar.
Svo rann hún ljelt og hratt nið-
ur stíginn.
Ragnhildur! kallaði hann á
eftir henni. -— Þú gleymir jóla-
trjenu!
En hún var horfin í bevgjunni
á stígnum.
D AGNHILDUR ljet vaða á súð-
■*■ *' um, svo að dúnmjúkur snjór-
inn rauk undan skíðunum. Hún
varð að flýja frá honum og frá
þessari undarlegu kend, sem
liafði gert liana svo bljúga. Hún
fann nú, að liún hataði hann alls
ekki, en að hún varð fyrir hvern
mun að forðast hann.
Ragnhildur! Bíddu eftir
mjer! Þú verður að hafa trjeð
með þjer!
Rödd hans hljómaði svo livell
og brein um skóginn, en Ragn-
bildur brosti aðeins, örlitlu
skjálfandi brosi. Hún beitti stöf-
unum til að auka hraðann.
Alt í einu sá hún hengju beint
framundan og snarbeitti til hlið-
ar til þess að lenda ekki i henni
.... en það var of seint. Hún
þeyttist fram af og þurr snjó-
skari rauk um hana. Hún sökk
og sökk og svo rakst hún á eitt-
hvað hart og þvínæst varð alt
svo undarlega hljótt!
Þegar liún rankaði við sjer sá
hún bláa rönd af vetrarhimnin-
um vfir sjer. Hún breyfði sig,
örlítið, en hana verkjaði hvergi.
En það fór hrollur um hana þeg-
ar hún leit upp fvrir sig, því að
þetta var hótt, þverhnípt bjarg,
sem hún bafði runnið fram af.
Hún lá dálitla stund til að
livíla sig og jafna sig eftir á-
l'allið. Snjórinn var svo mjúkur
og hlýr og þarna var hún að
minsta kosti laus við Egil. En
svo datt henni í hug, að kanske
sæist honum vfir hættuna, sem
lá þarna í leyni, og að hann
mundi hrapa fram af, eins og
hún. Það var óvíst, að hann
slvppi eins vel.
— Varaðu þig! hrópaði hún
eins hátt og hún gat.
Kviðinn var svo geigvænlegur
að liana kendi til.
Hún kallaði aftur og nú
heyrði bún liann svara .... en ef
liann sæi nú ekki hengjuna!
Hún heyrði marrið undan skíð-
unuin hans og á næsta augnabliki
sveif liann fram af brúninni.
llann bafði sjeð hengjuna en
stefndi nú þannig, að hann kom
niður í brekkuna hjett hjá henni.
Ragnhildur! kallaði hann
b.ræddur. Hefirðu meitt þig?
Nei, sagði hún og vpti öxl-
um. — En jeg steyptist kolllinýs.
- Þetta befði getað orðið þjer
að bana! sa^ði liann og fölnaði.
Ónei! sagði hún. — Það lif-
ir lengst, sem hjúum er leiðast.
Hann svaraði ekki en færði sig
nær lienni. Nú fyrst tók hún eft-
ir að liann var með jólatrjeð með
sjer.
Þú . . . þú gleymdir trjenu!
sagði hann feimnislega.
Það var fallega gert, að þú
skyldir láta svo lítið að færa
mjer það! sagði hún og reyndi að
taka upp gamla ertnistónninn,
en j)að vildi ekki takast.
— Á jeg að hjálpa þjer á fæt-
ur? spurði hann og rjetti henni
höndina.
— Já, þakka þjer fyrir. En
við megum ekki verða ósátt aft-
ur, sagði hún.'
Skyldi þessi óvinátta eiga
djúpar rætur i okkur? sagði
hann lágt.
— Sleptu mjer! sagði hún og
ætlaði að kippa að sjer hendinni.
En nú var j)að hann sem hló
dátt.
Nei, jeg sleppi þjer ekki,
sagði hann. Ekki fyr en j)ú
liefir sagt að þjer ])vki vænt um
mig!
()g j)á ljet hún undan. Hún
gat ekki staðist alt j)að, sem augu
bans sögðu, og það bergmálaði
í henni sjálfri.
Nú tapaði jeg aftur! sagði
hún og bló, en hláturinn titraði
af hamingju.
Segðu heldur að við höfum
bæði unnið, svaraði liann og
kysti hana.