Fálkinn - 19.12.1941, Blaðsíða 36

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1941
30
" JÓLABILM II

JOLABVLNL9I
alt í einu. Nú gelti Carlo aftur rjett
iijá lienni og einliver sagði:
— Lolcsins fundum viS þig! Mikil
guðs mildi var það, að liann Carlo
skyldi gelta svo að jeg gat gengið
á hljóðið.
Þetta var Anton. Hann hafði farið
ríðandi yfir heiðina heim til Hedvig
og heyrt hvernig á stóð. Svo liafði
hann farið út í heiði að leita og þá
vildi svo vel til, að hann heyrði
hundgána. Það varð Hedvig til
bjargar.
—- Jeg er — jeg —. er lieigull!
hvíslaði Hedvig, en nú tók Anton
liana upp og har hana gegnum skafl-
ana. Hann svaraði:
— Nei, Hedvig, Jjú ert djörf stúlka!
Þú hefir hjargað öllu fjenu og lífi
föður þíns, ])vi að hann liefði ekki
al'horið að heyra, að Jjað liefði fenl
til bana. Og nú œtlum við að hjarga
þjer og hera þig heim!
AÐ var langt lil hæja þaðan sem
hún Hedvig litla átti lieima. Og
svo óheppilega vildi til, að á J)eim
tveimur hæjum, sem næstir voru,
átti ekki lieima annað en fullorðið
fólk.
Henni gafst aldrei tækifæri til að
leika sjer við jafnaldra sína nema
þegar hann Anton litli læknisins
Eom að heimsækja hana. En það
gerði hann lika að jafnaði 2—3 sinn-
um á viku.
— Jeg veit ekki meira gaman en
að koma hingað! sagði hann og
skimaði út í fjarskann yfir heið-
ina miklu, þar sem fjeð var á beit
í Árdalnum og lyngið lagði gulbrúna
voð yfir lága ásana. — Hjerna er
víðsýnt og hjer treður mann enginn
um tær!
—• Já, og svo er hann 'Carlo
hjerna! sagði Hedvig og klappaði
stóra liundinum, sem sperti altaf
cyrun Jjegar liann heyrði nafn sitt
nefnt. Hann var vitur eins og mann-
eskja —• vitrari en margir menn,
sagði hún Hedvig og foreldrar henn-
ar. En liann gat hara ekki talað.
— Það er nú ekki nema gott, sagði
Anton, — Jiví J)á getur maður trúað
honum fyrir leyndarmálum sínum!
Bæði Anton og Hedvig trúðu Carlo
fyrir mörgum leyndarmálum og þau
ljeku sjer saman og áttu góða daga
l)angað til Jiað har við einn daginn
rjett fyrir jólin, að Anton har það
upp á liana að hún væri heigull.
— Jeg er hissa á, að þú skulir
trúa - svona kerlingabókum! sagði
hann hæðilega. — Það eru hvorki til
draugar nje galdranornir!
— Jeg veit Jiað vel! sagði Hedvig,
— en það er nú satt samt, að það
er eitthvað óhreint úti á heiði, sem
mennirnir geta ekki sjeð — en fjeð
sjer það hinsvegar vel og hann
ANDRJES OG BÚÁLFURINN.
undir í harðvellinum fyrir utan, svo
hart hljóp hann. Hæ, hæ! Mikið
skelfing var hann hræddur; en vist
var það mikil mildi að liann hljóp
svona fljótt í hurt, því að þá gæti
hún laumast hurt á meðan og komist
heim, því að hún hafði gleyml ljós-
kerinu logandi upp í Niðursetu. Nú
gæti vel svo farið, að hún kveikti
í. Hún vatt sjer ofan af byrslunni og
trítlaði á selskinnsskónum fram að.
dyrunum. En — æ, æ! Hurðin var
læst! Andrjes hafði skelt henni í
lás þegar hann flýði út!
Hún sparkaði í hurðina og ýtti
á hana. Hún varð að kornast út.
Ljóskerið! ljóskerið! En að kalla á
lijálp hjeðan! Nei, það yrði vita á-
rangurslaust. Andrjes mundi ekki
koma út í hesthús aftur fyr en liann
hefði fengið mannafla til að fylgja
sjer.1 Og svo þegar öll hersingin
kæmi og sæi, að hún hefði verið
Carlo líka. Er það ekki, Carlo?
Carlo dinglaði rófunni þegar hann
heyrði nafn sitt nefnt, eri Anton
reiddist því, að hún skyldi vera að
hlanda hundinum i þetta mál og
sagði stutt og laggott, að Hedvig
væri heigull og raggeit.
Og skömmu síðar settist liann á
hak litla hestinum sínum og reið á
hurt, en Hedvig horfði á eftir hon-
um nötrandi af reiði. Jæja, svo liann
hjelt þá, að hún væri heigull!
Þau höfðu leikið sjer svo mikið
saman og rætt um svo margt, og
hæði höfðu þau verið svo innilega
sammála um, að ekkert væri eins
auvirðilegt og vera heigull. En úr
því að Anton hjelt, að luin væri
lieigull þá væri ekki rjett að liafa
neitt saman við hann að sælda
framar!
Með jólunum kom stillu-veður með
miklu frosti. Fjeð ráfaði víða um
til að leita sjer að snöpum, og pahbi
hennar Hedvig varð að fara langt,
þegar hann var að ná því saman.
Þegar liann loksins kom heim var
hann hálfkalinn og ískaldur og svo
lagðist hann með liáan hita. Móðir
Hedvig varð að vera yfir honum
dag og nótt þvi að hann var með
óráði og í köstunum vildi hann fara
upp úr rúminu til þess að ná fjenu
í hús.
— Fjeð er komið eitthvað út í
buskann, sagði Hedvig og ef við
konium því ekki inn þá getur það
króknað úti á berangri. Það er ekki
um nema eitt að gera: jeg verð að
fara með Garlo og reyna að ná i
það!
Móðir liennar reyndi að malda í
móinn, en sóttveiki faðirinn liafði
heyrt á tal þeirra og nú gat hann
ckki um annað hugsað en veslings
göhbuð. — Nei, hún þorði ekki art
luig&a til þess.
Ut varð hún að komast. Það var
ekki nema ein leið út og það var
strompurinn. En að eiga að klifra
upp eftir veggnum .... Og svo »ð
komast niður þegar upp á þakið
væri komið. En út varð liún að
Það var moðbyngur fram við dyr.
Hún hugsaði sig um. Svo grcip luin
mykjukvíslina og ætlaði að nota
hana til að komast upp að stromp-
lúkunni. En það dugði ekki. Loks
hugkvæmdist henni að klifra upp á
bakið á Brunku og þegar luin stóð
á herðakambinum á henni gat hún
náð upp í lúkuna.
Loks komst hún út. Hún læddist
meðfram traðargarðinum og komst
inn í hús og' fór beina leið upp i
Niðursetu. Þar stóð ljóskerið og það
logaði upp úr því og kominn hrúnn,
sviðinn blettur í þakið.
Hún slökti á ljóskerinu, gleymdi að
skepnurnar. Ef Hedvig gaiti ekki
náð þeim saman og látið þær inn,
þá mundi hann ekki vera i rónni
— og Hedvig var skýr og dugleg
telpa, svo henni mundi takast þetta.
Og það munaði líka um hann Carlo.
Móðirin luigsaði ekki um þó að
nú væri farið að snjóa úti. Hún
var svo bundin með hugann við
sjúkraheð mannsins síns, að það var
ekki fyr en farið var að dimma, að
hún tók eftir að blindbylur var
skollinn á.
lin þá voru Hedvig og Carlo kom-
in eitthvað út i buskann og voru
húin að komast fyrir flest af fjenu.
Telpunni veittist fult i fangi að láta
fjeð halda liópinn, þvi að ljeð var
ókyrt, og nú, þegar veðrið espaðist
og dimman skal lyfir samtimis, vissi
lledvig ekki sitt rjúkandi ráð.
— Ratar þú heim, Carlo? spurði
hún hundinn sinn, sem ekki vjek
fótmál frá lienni. Það var eins og
liann fyndi á sjer, að liún var lirædd.
Hún óð liægt og síhrasandi skafl-
ana, sem komnir voru. Hundurinri
fór kringum fjeð þegar það ætlaði að
slíta hópinn, en Iledvig .þreyttist
’ineir og meir og loks datt hún og
gat ekki staðið upp aftur. Þá fór
Carlo að gelta, liátt og gjallandi,
en Hedvig gat ekki meira — hún
var stein-uppgefin.
— Farðu heim, Carlo! Farðu lieim
með fjeð, stundi hún, •—• jeg er svo
þreytt að jeg kcmst ekki lengra! Jeg
ætla að hvíla mig dálítið!
Hún vissi það undir niðri að það
vár vís dauði að þvi, að setjast fyrir
uppgefinn í byl og frosli, en hún
gat ómöguega hert upp hugann og
lialdið áfram — hún gat ekki meira!
Cárlo hætti að gelta og Hedvig
var að sofna þegar hún glaðvaknaði
vera myrkfælin, settist á hækjur og
hágrjet. — Aldrei að eilífu skyldi
hún verða búálfur framar.
En samt var nú gaman á eftir,
því að Andrjes hafði komið lieim
og sagt, að hann hefði sjeð húálf
í hesthúsinu og liann hefði verið að
fljetta Brunku — og þá lilóu allir
að honum, en liann hrást reiður við
og- heimtaði, að fólkið kæmi með
honum lil að sjá þetta sjálft.
En þegar þangað kom hafði hú-
állurinn hæði fljettað hestinn og
leyst hann af stallinum, fleygt öllu
heyinu út um alt gólf og út í gegn-
um gluggann og gleymt skottliúfunni
sinni á flórnum.
Daginn eftir hitti Signa Andrjes,
og gat þá ekki stilt sig iim að fara
að erta hann með húálfinum.
— Þegi þú, sagði hann. — Jeg
nenni ekki að vera að rífast við
neinn um þetta. Jeg veit að hann er
til, því að jeg hefi sjeð liann sjálfur.
Nokkrar jólagjafir.
• Það er altaf mest gaman að geta
gefið það í jólagjöf, sem maður
býr til sjálfur. Hjerna er þrent
smávegis, sem þið skuluð atliuga,
livort ekki væri vert að húa til
núna fyrir jólin. Það er fljótgert.
TVINNAKEFLAGRINDIN.
l>essi grind liefir þrjá kosti. Hún
getur snúist, það er liægt að taka
liana af fætinum og setja hana á
saumavjclina, og svo er rifa í pinn-
unuin að ofanverðu, þar sem hægl
er að festa tvinnaendana, svo að
þeir flækisl ekki saman.
Þið sagið tvær kringlóttar plöt-
ur úr 8 millimetra þykkum kross-
viði, um 10 cip í þvermál. Brún-
irnar eru gerðar vel liringmynd-
aðar og fægðar með sandpappa.
Svo þurfum við 7 sívala pinna. Einn
þeirra er festur með lími í miðj-
una á annari plötunni. Á miðjuna
á hinni plötunni er borað gat, svo
vítt, að pinninn gangi í gegnum
það. Nú er tómt tvinnakefli sett á
þennan pinna og límt fast við efri
plötuna, en málmhringur er hafður
utan um pinnan á milli platanna,
svo að keflagrindin snúist Ijettar.