Fálkinn - 15.03.1961, Síða 8

IJtiiega í 20 gr. frosti
Ofviðri á fjöllum! sagði útvarpið 27. janúar.
Fellibylurinn ,,Jónas“ geisaði um vesturströndina og þaut
ógnandi um Lang-fjallgarðinn. Sums staðar lét hann sér nægja
að skafa snjóinn í skafla, en annars staðar myndaði hann
geysimiklar snjódyngjur. Enginn gat reiknað út hvar storm-
urinn myndi verða mestur og flestir, sem á fjöllum voru
þennan dag, gættu þess vandlega að vera inni eða a. m. k. í
námunda við mannabústaði.
En á Oset gistihúsinu í Gol var þessu hins vegar öðruvísi
farið. Þaðan fóru 90 manns — þar af 28 konur — í ferðalag
þennan morgun, og kl. 9 að morgni daginn eftir komu þau
fyrst til gistihússins aftur. Allan daginn og nóttina dvöldu
þau úti af frjálsum vilja. Það er ef til vill ekkert skrítið
þótt karlmenn geri slíkt, en það er annað mál með kvenfólk.
Þessar voru svo sem engar „amazónur“, hins vegar ósköp
venjulegar húsmæður, verkakonur eða jafnvel skólastúlkur.
Þær voru heldur engir skíðameistarar, og engin þeirra hafði
áður sofið úti að nóttu til. Hitinn þessa óveðursnótt, sem
þau dvöldu úti, var -f- 15—20 stig.
Var þetta óðs manns æði? Nei, alls ekki.
Allt þetta fólk var þátttakendur og kennarar í námskeiði
í björgun úr snjó, sem var á vegum Rauða krossins. Sextán
kvennanna höfðu verið valdar af handahófi, en hinar voru
meðlimir hjálparsveita Rauða krossins. Námskeiðið stóð í
viku, og þessi nótt undir beru lofti var næst-síðasta atriðið.
Áður hafði þátttakendum verið kennt hvernig bæri að bregð-
ast við undir ýmsum aðstæðum, t. d. að búa til skíðasleða
úr hverju sem var, að þekkja á áttavita, kennt að varast
ýmsar hættur í fjallendi og að klæðast réttum vetrarfötum
og yfirleitt að hegða sér sem skynsamlegast í fjallaferðum.
Þessi æfing, sem nú skal greint frá, hafði verið auglýst
og streymdu áhorfendur til staðarins. Frá sjónvarpinu og
Norsk Film komu kvikmyndatökumenn til þess að mynda
hópinn og blaðamenn innlendir og erlendir voru einnig við-
staddir. Menn höfðu fyrst og fremst áhuga á því, hvernig
konunum myndi reiða af.
Vera má, að einhver stúlknanna hafi litið saknaðaraugum
til hillunnar neðan við spegilinn þar sem allt snyrtidótið og
tannburstinn var, er þær fóru úr herbergjum sínum á gisti-
húsinu. Þess konar munað höfðu þær lítil not fyrir sólar-
hringinn, sem í hönd fór. Andlit þeirra voru vel smurð gulu
vaselíni og þær voru klæddar vindþéttum úlpum, sem her-
inn átti, og er þær stigu á skíðin í öllum þessum skrúða,
var erfitt að greina þær frá karlmönnum. í bak-
pokunum var hreint ekkert óþarfadrasl, en hins
vegar hlý treyja og ullarbuxur ásamt naumum matvæla-
skammti, sem var neyðarskammtur Rauða krossins og hers-
ins. Ofan á bakpokanum voru svefnpokar og upp úr pokun-
um gægðust einnig sagir og léttar aluminiumskóflur, en það
voru áhöldin til þess að gera sér náttstað með.
Staðurinn þar sem æfingin var gerð, var í h.u.b. 9 km fjar-
lægð frá gistihúsinu — uppi á 1100 metra háum hnúk, sem
Örterhögda heitir. Hópurinn færðist hægt í áttina til hnúks-
ins. Sá, er ætlar að dveljast næturlangt á fjalli, má ekki
svitna á leiðinni upp.
Um daginn var mikið að gera á Örterhögda, og var allt
mjög vel skipulagt. Fyrir klukkan fimm var öllu starfi