Fálkinn - 15.03.1961, Side 25

lyndari en kvöldið áður. Sá gamli stjórn-
aði fyrirtæki sínu vel og röggsamlega
og hann mundi uppgötva fyrr en varði,
að flaskan var horfin. Ekki var hægt
að segja, að einhver hefði verið svo
heppinn að vinna hana. Það gerðist ekki
nema með margra ára millibili; og sá
atburður vakit gífurlega athygli, og var
ekki um annað talað næstu daga.
Hvað átti hann að gera? Útvega sér
í snatri aðra flösku með leynd? í fyrsta
lagi vra hún dýr. í öðru lagi var ekki
víst, að hann gæti fengið svona góða
tegund. Vogelsang fékk koníakið gegn-
um sambönd við Kaupmannahöfn.
Æ, hvers vegna í fjáranum hafði hann
farið að drekka þetta? Gerði það hann
máske ungan og aðlaðandi aftur, svo að
hann væri samkeppnisfær við ungu karl-
mennina? Til dæmis þennan sem var
eins og Tarzan og seldi börnum aðgang
að rafmagnsbílunum? Þessi ekkisens
sumarnótt og anganin af villtu rósun-
um — og .... æ, þetta hafði allt sam-
an ruglað hann í ríminu. En eitthvað
varð að gerast í málinu. Ef flaskan lá
ekki á sínum stað, þá mundi sá gamli
eins og amenið í kirkjunni spyrja hvar
hún væri.
í örvæntingu sinni tók Johansen það
til bragðs, að fylla flöskuna með vatni
og setja dálítið kaffi út í til að fá rétt-
an lit. Hann lokaði flöskunni vandlega
og var fljótur að því, því að hann var
lipur í fingrunum.
Þetta er allt í himnalagi, sagði hann
við sjálfan sig. Það vinnur enginn flösk-
una og ég skipti um, strax og ég get.
Allt í þessu fína ....
Flaskan var á sínum stað, þegar opn-
að var. Enda þótt Johansen væri svo
til 100 prósent viss um að enginn ynni
flöskuna, þá svitnaði hann í hvert ein-
asta skipti sem einhver kastaði. Kannski
var það líka hitanum eða þessari ær-
andi tónlist eða garginu í rafmagnsbíl-
unum eða skrækjunum í stelpunum eða
kannski lyktinni frá eplaskífunum henn-
ar Katingku ....
— Guð á himnum, hvað ég hef selt
af eplaskífum, hrópaði hún. Sultutauið
er gengið til þurrðar.
Johansen óskaði þess, að samvizka
hans væri eins hrein og Kathinku.
Sömuleiðis óskaði hann þess, að klukk-
an væri orðin ellefu, svo að hann gæti
lokað skúrnum, farið heim og gleymt
öllu saman.
★
Stundarfjórðungi yfir átta gerðist
slysið. Stór, ljóshærður náungi, senni-
Hann opnaði gluggann og fann angan sumar
næturinnar. Þetta var óbærilegt. Hann
varð að gera eitthvað og greip til þess
ráðs, sem hann iðraðist sáran ...
SMÁSAGA EFTIR KAREN MÖLLER
lega trésmiður eða eitthvað þvílíkt, kom
í skúrinn. Hann kastaði fyrst þrisvar án
þess að vinna neitt. Síðan kastaði hann
þrisvar í viðbót, og í síðasta kastinu
dansaði hringurinn um háls koníaks-
flöskunnar.
— Þú hefur unnið, Andreas, hrópaði
konan hans upp yfir sig. Þú hefur unn-
ið heila flösku af koníaki. En hvað við
vorum heppin!
Áhorfendur hrópuðu húrra. Johansen
teygði sig eftir flöskunni. Hvað átti hann
að gera? Missa hana á gólfið og brjóta
hana og bjóðast til að borga andvirði
hennar? Ó, guð minn. Hann gat krafizt
geysihárrar upphæðar. Eða átti hann
að segja hreinskilnislega, að verið gæti,
að eitthvað væri athugavert við inni-
hald flöskunnar?
Johansen þurfti ekki að ómaka sig
lengi við hugleiðingar af þessu tagi, því
að hinn hamingjusami vinnandi þreif
flöskuna af honum og stakk henni inn
á sig og var auðsjáanlega staðráðinn í
að láta hana aldrei af hendi.
— Agnes! Nú getum við fengið koníak
með kaffinu, eins og hverjir aðrir
greifar.
Lítil stúlka bað um að fá að kasta.
Johansen rétti henni í ógáti aðeins tvo
hringi. — Það stendur þrjú köst fyrir
eina krónu, mótmælti hún. En Johansen
var allur með hugann við flöskuna. Hann
varð að hlaupa á eftir manninum og
segja honum allt af létta! En hann var
þegar horfinn í mannþröngina.
Sviti spratt fram á enninu á Johan-
sen, ýmist heitur eða kaldur. Að hugsa
sér, ef þau færu nú beint heim til sín
og byðu öllum nágrönnum sínum upp
á kaffi og koníak! Hann sá fyrir sér
andlit samkvæmisgestanna ljómandi af
tilhlökkun, og svo, þegar bragðað væri
á drykknum .... Sennilega mundi öll
hersingin koma til hans með steitta
hnefana, herra Vogelsang kæmist að
öllu saman og hann yrði rekinn með
skít og skömm.
— Ó, náðugi herra! Láttu þennan
mann vera í hópi þeirra, sem þykir gam-
an að eiga og geyma áfengi og lúra á
því. Láttu hann geyma það þangað til
á afmælinu sínu í desember eða síð-
ar ...
Johansen leið miklar sálarkvalir
næstu nótt. Morguninn eftir var sunnu-
dagur og opið allan liðlangan daginn.
Á hverri stundu gat hann átt von á æva-
reiðum manni, sem hótaði honum öllu
illu og fengi hann sennilega rekinn.
Einhverntíma í morgunsárinu sofnaði
hann loks. Hann dreymdi, að hann væri
umkringdur af stórum og réiðum mönn-
um, sem börðu hann méð koníaksflösk-
um. Á eftir komu þeir með slöngu, ráku
hana á kaf upp í hann til þess að pumpa
upp úr honum koníakið, sem hann hafði
drukkið í leyfisleysi. Stelpan hún Lily
var þarna framarlega í flokki og skelli-
hló að öllu saman.
Johansen lauk upp augunum. Það
rigndi ekki. Það var brakandi sólskin.
Hann skrönglaðist út úr kojunni sinni
og setti upp kaffið. Honum þótti vænt
um morgunkaffið sitt, en að þessu sinni
bragðaðist það ein= og blek.
Hann barði að dyrum hjá gamla
herra Vogelsang. Eiginkona númer þrjú
lauk upp fyrir honum. Sá gamli kom
fram í rósóttum morgunslopp.
— Koníaksflaskan, er það ekki?
sagði hann. Hún var unnin í gær. Þú
verður þá líklega að fá nýja. En það
dugar ekki, að láta fólkið vinna heila
koníaksflösku á hverjum degi, Johan-
sen.
— Nei, stundi Johansen.
Það var heiður himinn og glaðasól-
skin. Staðurinn var orðinn eins og
mauraþúfa fimm mínútum eftir að opn-
að var. Kathinka bakaði eplaskífur svo
að svitinn bogaði af enninu á henni og
það var löng biðröð fyrir utan tjald
spákonunnar. Johansen gætti stöðu sinn-
ar með öðru auganu, en með hinu starði
hann á mannfjöldann og bjóst við reið-
um manni á hverri stundu. Aðstaðan
varð vonlausari því meira sem hann
braut heilann um hana. Ef hann gat
róað manninn og látið hann hafa nýju
flöskuna í staðinn fyrir hina, þá var
fjandinn laus. Sá gamli tæki strax eftir
hvarfinu.
Þegar farið var að dimma og búið að
kveikja á ljósunum, var Johnsen að
biðja Kahinku að útvega sér asperín-
skammta.. .
Loks kom að því! Johansen stirðnaði
upp. Hann sá eitthvað grænt og það kom
nær. í grænum jakka var ljóshærði mað-
urinn og það var fullt af fólki í fylgd
með honum. Johansen fölnaði og fékk
svima. Nú mundi það verða: Allt fólkið
Frh. á bls. 33
FÁLKINN 25