Fálkinn - 14.06.1961, Side 17

þegar hann þykist viss um, að matar-
tíminn sé um garð genginn hjá foreldr-
um rauðhærða drengsins. Hann sting-
ur leigfanginu inn á sig til að verja það
regninu. En þá dettur honum í hug, að
ef til vill geti hann týnt þessum verð-
mæta grip, ef hann gæti hans ekki nógu
vandlega. Þess vegna tekur hann leik-
fang sitt aftur innan úr barmi sínum
og heldur því í vinnulúdnni, regnvotri
greip sinni.
Þegar hann var lítill eignaðist hann
aldrei leikföng. Fólkið hafði ann-
að við aurana sína að gera en að henda
þeim í glingur handa stráknum. En nú
orðið þykir sjálfsagt að börn dundi við
leikföng. Ojá, þau eru ekki skilyrðis-
laust látin fara að þræla fyrir brauði
sínu, þótt þau vaxi úr grasi fílhraust og
spræk, ekki endilega.Út á það er svosem
ekkert að segja. Þetta er nú einu sinni
lenzka nú til dags, aldarandinn, — en
hefði ekki þótt til fyrirmyndar í gamla
daga, onei. Nú ætlar þessi gamlá maður
að leyfa sér að vera eins og nútímafólk-
ið og gefa krakka leikfang, — gleðja
barnssál á þann hátt sem hann hafði
aldrei verið gladdur, þegar hann var
barn.
Það þarf svo ósköp lítið til að gleðja
barnssálána. Hann sér fyrir hvernig
gleði drengsins hljóti að verða, þegar
hann taki á móti afmælisgjöfinni. Þakk-
læti barna er innálegra en þakklæti
nokkurs fullorðins manns getur orðið.
Þess vegna er það eftirsóknarverðara.
Vinnulúna siggróna höndin gamia
mannsins ber fáeán högg á útidyrahurð,
og einhver kemur til dyra og býður
gamla manninum í hús og hann gengur
inn. Þarna sér hann rauðhærða kunn-
ingjann sinn ásamt tveimur öðrum
stráklingum. Þeir eru að leákjum á
stofugólfinu. Foreldrar rauðhærða
drengsins bjóða gestinum sæti, og gest-
urinn þiggur sætið. Honum er boðið
kaffi og hann þiggur kaffið. Það er
næsta langt síðan hann hefur fengizt
til að koma inn fyrir dyr á þessu heim-
ili. Og hann er spurður frétta eins og
gerist og gengur. Og hann svarar eins
og gerást og gengur, — já, honum líður
alveg prýðilega, heilsan er svosem ekki
slæm, það er eitthvað annað. Hann hef-
ur alltaf nóga vinnu við tóbakáð, hann
er að skera þetta allan daginn, það held
ég. Það er ekki gerandi lengur að ráða
sig í vinnu til annarra. — Hvað þýðir
fyrir gamalmenni að keppa á við fuil-
hraustar manneskjur? Ekki par.
Svo víkur gamM maðurinn sér að
drengjunum, sem sitja flötum beinum
á stofugólfinu.
Þú átt afmæM í dag, ljúfurinn, segár
hann við rauðhærða hnokkann, og rauð-
hærði hnokkinn stendur upp. Hvað. ertu
nú orðinn gamall, heillakarhnn?
Sex ára, svarar drengurinn.
Hann er bara skynugur sá litM, segir
faðir hans. Hann er farinn að þekkja
stafina, þekkti marga á afmæhnu sínu
i fyrra.
Gamii maðurinn er hýr á svip, og það
er nánast skrýtið að sjá hann. Hann
strýkur um höfuð sér og segár:
Já. Börn eru svo anzi tápmikil nú
orðið. Það má segja. Þeim vex fiskur
um hrygg, greyjunum, miklu fyrr en
okkur, þegar við vorum ung. Við vor-
um aumingjar fram eftir öllu, ýmist af
þrældómi eða einangrun ... Svo er það
Mka annað, sem kannske er nú vitleysa
í mér, og sjálfsagt vitleysa. Það er
trúa mín, að krakkar með þessum hára-
Mt séu sjaldan eftirbátar hinna, nema
síður sé ...
GamM maðurinn þagnar skyndilega
og augnaráðið verður flóttalegt. Hvað
hafði hann sagt? Hvernig skyldi fólk-
inu verða við að heyra aðra eins end-
emis vitleysu? Hann þorir varla að Mta
upp. En til þess að bjarga sér úr ógöng-
unum, rís hann þegar í stað á fætur, í
senn flaumósa og stirðlegur, ætlar sér
að skenkja afmæMsbarninu gjöfina, —
fara síðan sem skjótast á brott að loknu
erindinu. Afmælisbarnið, rauðhærður
drengur með skörp augu og freknur,
segir honum að fara ekki, biður hann
um að setjast aftur. Og gamM maður-
inn sezt og brosir kjánalega.
Ég ætla að sýna þér það sem ég hef
fengið, segir rauðhærði drengurinn, og
gamh maðurinn heldur áfram að brosa.
Hann strýkur hendinni um hár sitt, sem
einu sinni var rautt, — brosir. Og það
er ennþá sultardropi á nefinu, sem hann
hirðir ekki um að taka burtu. Aðra
greipina hefur hann kreppta undir
treyjubarminum. Þar heldur hann utan
um leikfangið sitt, sem hann ætlar sér
að njóta á þann hátt að gefa það öðr-
um — öðru barná og yngra, i tilefni
dagsins. En fyrst ætlar hann að Mta á
leikföng drengsins, sem hann vill sýna,
afmæMsgjafirnar, sfem aðrir hafa glatt
hann með.
Rauðhærði drengurinn leggst niður í
gólfáð, teygir sig undir borð og legu-
bekk og safnar saman flugvélum, skip-
um og bílum, einnig eftirMkingum af
byssum og þeim undarlegu farartækj-
um, sem gamli maðurinn hefur
séð mynd af í blöðunum og nefn-
ast skráðdrekar. Þessu safnar hann sam-
an, leggur í breiðu fyrir fætur gamla
mannsins, brosir ánægjulega, tekur
flugvél úr höndum leikbróðurins, Mtur
kotroskinn á gestinn og segir:
Sko. Hérna sérðu flotann minn —
loftflotann. Ég á allar þessar flugvél-
ar. Og ég á að fá máklumiklu fleiri.
Ég á að fá alveg svo margar, að eng-
inn ráði við minn flota. Minn á að vera
langstærstur, er það ekki, pabbi? -r- Og
Mttu á þessa flugvél. Hún er nýjasta
módel og miklu fullkomnari heldur en
flugvélarnar hans Didda. Hann er Þjóð-
verji. — — Og hér er njósnaflugvél.
Hún getur flogið voða lágt í myrkri, og
það heyrist ekkert í henni. Þjóðverj-
Framh. á bls. 32.
FÁLKINN 17