Fálkinn - 14.06.1961, Qupperneq 27

hana, rétti hann höndina aftur fyrir sig og seildist til hand-
fangsins á bílhurðinni til þess að opna hana. Hún var ekki
fyrr komin inn í bifreiðina en hún sá til Ben Cornell. Hann
leit flóttalega kringum sig og hljóp fram gangstéttina.
„Grand Central," sagði hann við bílstjórann og skellti hurð-
inni á eftir sér. Vagninn tók viðbragð og rann af stað. Það
lék sigurbros um varir loðskinnakaupmannsins. Hann hafði
gát á götunni gegnum afturrúðuna. En hún var mannlaus
eins og áður.
Helen þagði. Hún skildi ekkert í að ekki skyldi neitt hafa
komið fyrir. Það hafði verið svo umtalað, að Lock Meredith
skyldi bíða. Þegar þau óku fram hjá Rockefeller Institute,
sveigði bifreið út úr Austur-72. stræti. Cornell ókyrrðist, er
hann sá að bifreiðin elti hann.
Honum varð hægara, er hann kom að brautarstöðinni og
sá að hin bifreiðin hélt áfram niður Park Avenue.
Frá stöðinni fóru næturlestir svo að segja í allar áttir.
Cornell valdi norðurlestina, — hún átti að fara eftir stundar-
fjórðung. Hann keypti farmiða til Albany — svefnvagn. Hel-
en sá það og sagði: „Ég ætla að sitja í klefanum í nótt.“
„Hvaða bull,“ sagði Cornell. „Verið þér ekki svona af-
undin.“
„Hvernig ætti ég að vera annað? .... Ég er ekkert upp
á yður komin.“
„Það getur nú orðið skrambans óþægilegt fyrir yður, ef
þér hagið yður ekki skikkanlega .... munið að ....“ Hann
þagnaði og skimaði kringum sig í mannfjöldanum, sem fyllti
stöðvargólfið.
„... . að ég á við mann, sem einskis svífist,“ bætti Helen
við hálfnaða setninguna. „Það er ekki í fyrsta skipti, og ég
er ekkert hrædd .... þetta verður eins og ég sagði.“
„Ég hef haldið yður aðra en þér eruð,“ andvarpaði Cornell.
Nú fór Helen að hafa augun hjá sér. Henni fannst endilega,
að einhver væri að horfa á sig, eða einhver sem hún þekkti,
væri þarna nærri. Þarna stóð kreóli ekki langt frá og var
að kveikja sér í vindlingi. Bjarmann lagði á andlitið á hon-
um. Helen tók öndina á lofti. Maðurinn var dökkur á hör-
und og með ofurlítið yfirskegg, en að öðru leyti var hann
nauðaólíkur Lock Meredith.
Cornell tók hana undir arminn og sagði;
„Nú verðum við að fara út á stéttina. Lestin fer eftir 4
mínútur.
Kreólinn fleygði eldspýtunni frá sér og gekk á undan þeim
fram á stétt nr. 4, en þaðan fór Albanylestin. Cornell fór
sömu leiðina á eftir að átti sér einskis ills von. Helen var
orðin örugg og róleg. Hún var ekki ein síns liðs lengur. Ekki
ein um hlutverkið.
Hvaða hlutverk .... Hvað vakti fyrir Meredith? Það
hlaut að vera einhver ástæða til þess að hann hremmdi ekki
Cornell þegar í stað.
Ætlaði hann að láta hann fara eins langt og hann kæmist,
eins og köttur, sem leikur sér að mús? Hún sá að kreólinn
fór inn í vagn nokkru framar í lestinni.
„Svefnvagninn er hérna,“ muldraði Cornell.
„Það gildir mig einu,“ sagði Helen. „Og á gistihúsunum
er ég einkaritari yðar, skiljið þér það. Ég heimta að fá
herbergi út af fyrir mig.“
Cornell svaraði ekki. Hann þreif í handlegginn á henni
og ýtti henni upp í einn vagninn.
Augnabliki síðar rann lestin af stað.
Dave Dott laut niður að manninum, sem hreyfði hvorki
legg né lið. Hann þurfti ekki að kveikja á eldspýtu og skoða
andlitið til þess að vita að það var Terry, sem hann hafði
fundið steindauðan þarna við garðlagið kringum þakið.
Hann flýtti sér að leggja líkið á bakið. Það gat ekki verið
nema mínúta frá því Terry var skotinn, hendur hans voru
volgar ennþá. En hjartað stóð kyrrt, og úr sárinu á bring-
unni rann breiður blóðlækur. Dave stakk hendinni undir
vestið hans. En hann fann ekki það, sem hann leitað að.
Búnt af 100 dollara seðlum.
Hann hafði þá verið myrtur til fjár. Án þess að Terry
vissi, hafði honum verið veitt eftirför, er hann fór að sækja
peningana. Það var einhver, sem vissi um erindið, og hann
hafði séð hann flýja upp á þakið. Morðinginn hlaut að vera
þarna á næstu grösum.
Blaðaljósmyndarinn hrökk við. Var það sem honum heyrð-
ist — fótatak þarna rétt fyrir aftan hann? Létt, hratt fóta-
tak .... eins og einhver væri að læðast burt og vildi ekki
láta taka eftir sér.
Án frekari umhugsunar tók Dave viðbragð og hljóp inn í
myrkrið. Og nú kom hann auga á einhverja renglulega veru
— það var stúlka.
Eftir fáeinar sekúndur hafði hann náð í hana og tók föstu
taki um handlegginn á henni. Hún barðist um á hæl og
hnakka, eins og villidýr, og reyndi að losa sig, svo að hann
varð að taka báðum höndum utan um hana til þess að hún
gæti ekki komið fyrir sig höndunum. Hún veinaði undan
þrýstingnum, því að Dave tók óþyrmilega á henni.
„Sleppið mér!“ sagði hún í bænarróm. „Ég hef ekki gert
neitt fyrir mér.“
„Athæfi yðar bendir í aðra átt,“ tautaði Dave Dott. „Ef
þér getið stillt yður um að rífa og klóra eins og köttur, þá
skal ég sleppa annarri hendinni á yður. En ég læt yður ekki
hlaupa á burt.“
„Yður er óhætt að sleppa mér .... ég skal ekki hlaupa,“
stundi hún.
Dave Dott sleppti annarri hendinni, en hélt eftir sem áður
um handlegginn á henni. Hann gat ekki greint andlitsdrætti
hennar Þarna, vegna þess hve dimmt var, en líkamsvöxtur-
inn var rennilegur og fallegur.
„Þetta .... þetta var hann bróðir minn,“ sagði hún allt
í einu og reyndi að bæla niðri í sér grátinn.
„Sem skaut Terry?“ spurði Dave. Honum þótti merkilegt,
að hann skyldi ekki hafa heyrt skothvellinn í svona stuttri
fjarlægð. Morðinginn hlaut að hafa notað byssu með hljóð-
deyfandi umbúnaði.
Hún hristi höfuðið og fór að gráta. Grannur líkami henn-
ar skalf af ekka. Dave gerði ekkert til að hugga hana. Hann
þekkti hana ekki og hafði enga meðaumkvun með henni.
Manneskja, sem leikur jafn djarfan leik, verður sjálf að
taka afleiðingunum.
„Terry .... hann var stjúpbróðir minn,“ gat hún loksins
stunið upp úr sér.
„Höfðuð þið talað ykkur saman um að hittast hérna?“
spurði hann óþjáll.
„Nei, hann hafði ekki hugmynd um að ég veitti honum
eftirför. Ég mátti ekki fá að vita hvað hann hefði fyrir
stafni. Hann sagði mér ekki annað en það, að hann hefði
fengið velborgaða vinnu.“
„Það sagði hann víst alveg satt,“ svaraði Dve þurrlega.
„Mig grunaði að þetta væri ekki allt með felldu. Hann
hafði bannað mér að elta sig, þegar hann færi út á kvöldin.
(Framh.)
Hann teit niður að manninum,
sem hreyfði hvorki legg né
lið. Hann þurfti ekki að
kveikja á eldspýtu og skoða
andiitið til þess að sjá, að
þetta var Terry ...
FÁLKINN 27