Fálkinn - 01.11.1961, Qupperneq 11

á líkan hátt og ég hugsa mér að stúlk-
an hafi horft á frú Farringham. Það
leið nærri því mínúta þangað til hann
hélt áfram. Ég hafði enga hugmynd
um, hvað hann ætlaði sér að segja, en
mér fannst við vera komnir langar leiðir
burt frá gildaskálanum, sem við sátum
á. Ég hallaði mér til hans yfir borðið.
— Haldið þér áfram, sagði ég.
— Ungfrú Farringham stóð og starði
á stúlkuna, hélt hann áfram. — Yður
hlýtur að skjátlast, sagði hún. Það vor-
uð þér, sem fylgduð okkur til herbergj-
anna, þegar við komum hingað klukk-
an hálf níu í kvöld.
Stúlkan virtist alls ekki botna í þessu.
— Á ég að hringja til hótelþjónsins?
spurði hún.
Ungfrú Farringham kinkaði kolli.
Hótelþjónninn kom upp og ungfrú
Farringham kannaðist við hann aftur.
Hún endurtók spurningu sína, en árang-
urslaust. Hótelþjónninn sagði, að ung-
frúin hefði verið alein, hann hefði sjálf-
ur borið koffortin hennar tvö upp í her-
bergi hennar á fimmtu hæð. Hvernig gat
hún spurt svona?
Ungfrú Faringham vissi ekki hverju
hún ætti að trúa. Þetta hlaut að vera
grátt gaman. Eftir stutta stund mundi
hún hafa náð fundi móður sinnar aftur.
Hún hvessti augun á þjónustufólkið.
— Sækið hótelstjórann, sagði hún
svo.
Hann kom að vörmu spori. Hvað væri
að? Hvort ungfrúin væri ekki ánægð
með herbergið sitt? Gæti hann orðið
henni að einhverju liði?
Unga stúlkan gerði grein fyrir mál-
inu. Móðir hennar hefði fengið herbergi
á fjórðu hæð. En síðan hafi hún hlotið
að flytja í annað herbergi. Hvar hún
væri nú? Hún spurði þessara spurninga
mjög rólega, þó að hjartað hamaðist í
brjósti hennar.
Framkoma hótelstjórans breyttist í
einni svipan. Hann lét greinilega á sér
sjá, að hann væri gramur yfir því, að
láta enska stelpu gabba sig upp á fjórðu
hæð.
— Þér leyfið yður að gera að gamni
yðar? sagði hann kuldalega.
Á þessu andartaki fann ungfrú Far-
ringham fyrst í raun og veru, hversu
óttaslegin hún var. Væri móðir hennar
horfin, þá stóð hún ein uppi í París.
— Mamma og ég komum í sama bíln-
um af brautarstöðinni, sagði hún skjálf-
rödduð. Þér afsökuðuð, að við gætum
ekki fengið samliggjandi herbergi, því
að það væri svo gestkvæmt. Þér munið
þó víst, að við skrifuðum nöfnin okkar
í gestabókina?
Forstjórinn yppti öxlum.
— Ég endurtek. að þér hljótið að vera
að gera að gamni yðar.
Hann sneri sér að hótelþjóninum.
— Sækið gestabókina!
Bókin kom og ungfrú Farringham
skoðaði hana. Loks fann hún nafnið sitt.
Það stóð í línu milli einhvers greifa og
ensks aðalsmanns. Nafn móður hennar
var hvergi að finna í bókinni.
Það má hugsa sér, hvernig henni hef-
ur orðið við.
— Ungfrúin er máske þreytt eftir
ferðina, sagði hótelstjórinn stimamjúk-
ur. Hann vissi af reynslu að enskar
stúlkur eru ákaflega viðkvæmar.
— En .... móðir mín? stamaði stúlk-
an. — Hvað á þetta að þýða? Ég skil
það ekki.
— Það er læknir hérna á hótelinu,
ef imgfrúin ....
Hún greip fram í fyrir 'hótelstjóran-
um:
— Þér haldið, að ég sé veik, en það
er ég alls ekki. Það verður að rannsaka
allt gistihúsið. Kannski móðir mín hafi
hitt einhverja kunningja og að hún
hafi farið niður í veitingasalinn. Ég er
svo hrædd. Þér verðið að hjálpa mér.
Forstjórinn yppti öxlum, en skipaði
að láta leita um allt 'húsið ....
John Chester rétti mér vindlingahylk-
ið sitt.
— Já, hélt hann áfram, — það var
leitað hátt og lágt um gistihúsið, en frú
Farringham fannst hvergi. Forstjórinn
virtist gera allt, sem í hans valdi stóð.
Honum tókst meira að segja að ná í
bílstjórann, sem hafði ekið stúlkunni
af brautarstöðinni.
Ungfrú Farringham þekkti hann strax
aftur.
— Þér munið víst eftir mér, sagði
hún.
— Já, ungfrú. Þér komuð um klukk-
Frh. á bls. 31.
SNJÖLL SMÁSAGA EFTIR RALPH STRAUS
FALKINN
11