Fálkinn - 22.11.1961, Side 11

frægar tilvitnanir og fræg spakmæli.
Af brosi hans réð hún það að hún hefði
vakið hrifningu hans fyrir það hve les-
in hún var
Þegar hún var að leggja af stað, kom
hann á járnbrautarstöðina með stóran
blómvönd af orkideum.
Hann fékk að kyssa á hönd hennar
og hún viknaði þegar hann sagðist
mundi sakna hennar mikið.
Nú fyrst fannst henni að hún gæti
sagt með sanni, að hún hefði lært að
þekkja lífið. Það var ekki lengur byggt
á draumum eða grun einum. Það var
veruleiki, reynsla.
Fyrir innilega beiðni hans hafði hún
loks gefið honum udanáskrift sína í
París, þar sem hún hafði ákveðið að
setjast að fyrst um sinn.
— Við eigum áreiðanlega eftir að
hafa mikla þýðingu hvort fyrir annað
hafði hann sagt. — Verið þér vissar um
það.
Og handtak hans og augnatillit hafði
með töfrandi hlýju farið um hana.
Veruleikinn, hinn lifandi heimur,
var loksins orðinn hennar.
Forleikurinn að lífi hennar hafði
verið leikinn til enda Skröltið í hrað-
lestinni var hátíðlegt, en angurblítt
útgöngulag
Eitt misseri leið. Þá kom hann í
heimsókn til hennar í París.
Hún hafði oft hugsað um hann. Minn-
ingarnar frá liðnum sumri komu oft
upp í hug hennar. Endurómur frá síð-
ustu orðum hans kváðu jafnan við í
eyrum hennar: Við eigum áreiðanlega
eftir að hafa mikla þýðingu hvort fyrir
annað.
Já, það var engan veginn útilokað.
Hún var orðin fullkomlega sannfærð
um það. að endurminningin um það
sem var, mundi jafnan hafa mikla þýð-
ingu fyrir hana.
Þótt undarlega megi heita fann hún
ekki til neinnar beizkju við tilhugsun-
ina um það, að ef til vill fengi hún
aidrei að sjá hann framar.
Hún hugsaði sem svo: Betra er að
lifa í ljúfri minningu en að lifa ekki.
í raun og veru var hún þakklát örlög-
unum — og það stóð auðvitað í sam-
bandi við það, að enn þá kunni hún
alls ekki skil á lífinu. Ef hún hefði
lært að þekkja hið raunverulega líf,
þá mundi hún varla hafa verið svo á-
nægð með hinn rómantíska söknuð
sinn.
Þegar hann hafði tilkynnt hennj.
komu sína, varð hún gripin af miklum
taugaóstyrk. Hún gat alls ekki gert
sér í hugarlund, hvernig slíkum endui-
fundi mundi reiða af. Til að byrja
með hneigðist hún helzt að því að biðja
hann um að koma ekki, — en það var
eitthvað í rödd hans, sem gerði það
sennilegt að hann kæmi, hvað svo sem
hún sagði.
Hún tók á móti honum með tilfinn-
ingum, sem blandaðar voru kurteisi og
innileika, að því er henni fannst. Hún
bar á borð fyrir hann, og hún sagði
honum, að hún hefði lesið síðustu bók
hans, sem bar nafnið „Rose du Prov-
ince“
Hann hafði sent henni hana með eig-
inhandaráritun. Bókin var hrífandi
kvenlýsing, sem hann hafði fengið á-
gæta dóma fyrir.
Isobel lýsti með mörgum orðum
hrifningu sinni á bókinni.
Hún leyfði sér þó að efast um, að
slíkar konur, sem bókin lýsti, væru til.
Barnsleg sál frá afskekktu sveitaþorpi.
Yndisleg og kvenleg — en barnaleg.
— Lýsing yðar á þessari konu, sagði
hún og hrukkaði ennið lítið eitt, eins
og hún væri að leita að réttu orði eða
setningu: — Það var einhver setning
eða orð, sem hún hafði lesið einhvers
staðar og vildi nota, — er öllu heldur
lýsing á draum mannsins um konuna,
heldur en lýsing á konunni í sjálfri sér,
er það ekki?
Hann kinkaði kolli, en það var dá-
lítil glettni í svipnum.
Hann hafði nefnilega haldið, að Iso-
bel mundi líta á bók hans sem óbeint
bónorð. Hann var ástfanginn af henni,
þessari litlu „Rose du Province" —
ungu stúlkunni frá fjarlæga. afskekkta
sveitaþorpinu. Bókin var mjög skáld-
leg og full af lofi um Isobel, og þá teg-
und kvenna, sem hún var fulltrúi fyrir.
Hann var búinn að fá nóg af þessunr
gæsilegu og alvitru heimsdömum.
Hann hafði strax orðið hrifinn af
Isobel og sérstaklega kunni hann að
meta hinn skáldlega sveitablæ. sem
hvíldi yfir henni Einmitt af þvi að all-
ir aðrir á hótelinu, höfðu litið niður á
hana með góðlátlegu brosi, hafði hún
hrært streng í sál hans, sem lét meira
og meira að sér kveða.
Nú sá hann, að hann varð að geyma
leyndarmál bókarinnar einn. Isobel
mátti aldrei vita, að hún hefði verið
Frh. á bls. 31.
FALKINN 11