Fálkinn - 22.11.1961, Síða 17

árum síðan. Tengdamóðirin, hin þekkta læknisfrú Eckert,
hafði ráðið Minnu, þegar minna var aðeins fjórtán ára
gömul og smátt og smátt hafði Minna orðið lífið og sálin
í þessu gamla húsi.
Julian Brandt tók gleraugun sín úr hvíta sloppnum og
fægði glerin með ermunum. Minna þekkti vel þessa hreyf-
ingu. Hún vissi, að nú mátti hún fara.
— Þetta skal gert, sagði hún þess vegna. — Ég skal gæta
þess, að drengirnir komi á réttum tíma. Er nokkuð annað
sem þér óskið?
— Nei, ekkert annað.
Þegar Minna gekk aftur upp stigann, var hún að furða
sig á því, hvað nú hefði gerzt. Það var eitthvað sérstakt,
sem til stóð, og Minnu geðjaðist aldrei að því, þegar brugðið
var út af daglegum venjum. Hún var íhaldssöm, gamla
konan, og reynslan hafði kennt henni, að þegar eitthvað
var öðruvísi en venjulega, boðaði það slæm tíðindi.
Hún bankaði á dyrnar á herbergi Alberts. Ekkert svar.
Doris var heldur ekki í herbergi sínu. En Minna hafði hvorki
áhyggjur af Albert eða Doris, því að þau voru alltaf stund-
vís. Wolfgang var aftur á móti svarinn andstæðingur stund-
vísinnar.
Þegar hún bankaði á dyrnar hjá honum, heyrði hún
dimmt uml. Hún opnaði dyrnar. Wolfgang sat alls ekki
yfir bókunum sínum^ eins og maður skyldi ætla. Hann
hafði hins vegar sett gamla ruggustólinn við gluggann og
þar sat hann með lappirnar í gluggakistunni og lafandi
sígarettu í öðru munnvikinu og virti fyrir sér útsýnið.
— Hæ, Minna! Gamla hross! sagði hann. Hann var alltaf
í góðu skapi, það vantaði ekki. — Hvað kemur til, að þú
sýnir mér þann heiður að koma í opinbera heimsókn, bætti
hann við.
Minna lokaði dyrunum á eftir sér.
— Wolfgang! Taktu strax lappirnar niður úr glugganum.
Kistan er ný máluð.
Wolfgang hlýddi og reis á fætur.
— Hvers vegna ertu alltaf að skamma mig, Minna mín,
sagði hann glottandi og tók utan um kerlu. — Við erum
nú ekki gift ennþá!
Minna sleit sig lausa.
— Asnakjáninn þinn, sagði hún. — Sjáðu hvernig þú
hefur krumpað svuntuna mína.
En þetta var aðeins fyrirsláttur hjá henni. í raun og veru
þótti henni mjög gaman að ólátunum í stráknum, og það
vissi Wolfgang jafn vel og hún.
— Hlustaðu nú á það, sem ég segi, sagði hún og reyndi að
vera ströng í málrómi. — Faðir þinn heimtar að allir mæti
til hádegisverðar og það stundvíslega.
Wolfgang blístraði.
— Hvað stendur nú til?
Minna hafði rekið augun í sígarettustubb, sem lá á gólf-
inu. Með erfiðismunum beygði hún sig niður, tók hann upp
og lagði hann með fyrirlitningarsvip í öskubakkann.
— Honum föður þínum liggur auðsjáanlega eitthvað mjög
mikið á hjarta, sagði hún. — Ég veit ekki hvað það er, því
að hann hafði ekki svo mikið við að segja mér það.
Wolfgang fitjaði upp á nefið. Skyldi það vera sagan um
gluggalamirnar sem hurfu? Eða sagan um Barböru? Wolf-
gang hafði næstum aldrei hreina samvizku.
— Það er auðvitað ég, sem hef gert eitthvað af mér, sagði
hann. — Hvers vegna getur karlinn ekki talað við mig
undir fjögur augu? Hvers vegna þarf hann endilega að
stilla mér upp fyrir framan alla fjölskylduna?
— Af því að það er ekki þetta með gluggalamirnar að
þessu sinni, svaraði Minna hin rólegasta.
Wolfgang leit spyrjandi á hana.
— Jæja; svo að þú hefur njósnað um mig?
Minna reyndi að hlæja hæðnislega, en það tókst ekki.
— Heldurðu( að ég hafi ekki heyrt, þegar þú komst heim
í fyrrinótt. Klukkan var tíu mínútur yfir fimm. Næst þegar
þú kemur svona seint heim, þá ætla ég að biðja þig
að fara úr skónum. En nóg um það! Aðalatriðið er ,að
Sjá næstu blaðsíðu.