Fálkinn - 14.03.1962, Blaðsíða 13

hendur tómar
SMÁSAGA EFTIR KAREN BRASEN
eldrar hennar fyndust. Hún kom frá
verkamannsheimili í Dijon og var því
vön erfiðum kjörum. Stóra húsið, sem
nú átti að vera heimili hennar, var
henni ofurlítið framandi.
Madame Villefrance var mjög glöð
yfir því að hafa fengið barnið, en jafn-
framt hrædd um að fæla það frá sér.
Hún hafði verið nær viti sínu fjær af
einmanaleik, og fyrstu nóttina sem
Denise svaf í húsinu, stóð hún fyrir
utan herbergið, sem hún hafði svo um-
hyggjusamlega útbúið fyrir hina nýju
dóttur sína og hlustaði á léttan andar-
drátt hennar. Hann veitti húsinu fyll-
ingu og gerði það byggilegt. Það var
nú aftur orðið lifandi og fagurt. Og
Denise varð fljótt vör við viðkvæmni
og góðvild þessarar einmana konu. Þær
áttu margt sameiginlegt og lærðu æ
betur að méta hvor aðra því lengur sem
þær voru saman. Dag nokkurn kallaði
Denise hana mömmu, og þá var allt
eins og madame Villefrance hafði frek-
ast óskað sér.
Denise dáðist að heimili sínu og um-
hverfi þess, sem var hátt yfir Miðjarðar-
hafinu meðal fjallanna, þar sem Frakk-
land er hvað fegurst. Þetta var gamall
og sérkennilegur háskólabær. Denise
óx upp og dafnaði. Hún var gædd góð-
um námsgáfum og var tekin til við há-
skólanám. Velgengni hennar og vellíðan
gerði það að verkum, að hún gleymdi
smátt og smátt uppruna sínum og fyrri
heimkynnum. Madame Villefrance var
hamingjusöm. Kvíðinn og óttinn, sem
hún hafði alið í brjósti allt frá því er
hún missti mann sinn og syni, hvarf
hægt og hægt.
★
Fólkið sem hafði bjargazt má þjóð-
veginum milli Dijon og Besancon
dreifðist um Frakkland. Það var ekki
fyrr en nokkrum árum eftir stríðið, að
tímarnir höfðu batnað svo, að hægt var
að hugsa um þann möguleika að snúa
aftur heim
Gömul og gráhærð hjón, sem stóðu
hvort öðru svo nærri, að frúin grét,
þegar hún var skilin frá manni sínum
og komið fyrir í kvennabúðum, sneru
afur til Dijon. Þau fengu ofurlitla fjár-
upphæð sem styrk frá ríkinu, en að öðru
leyti var ekkert að byrja með. Þau stóðu
með tvær hendur tómar. Húsin voru
horfin, göturnar horfnar — staðurinn
var að byrja að fá á sig nýjan svip, en
þann svip þekktu gömlu hjónin ekki.
Þau hörfuðu frá og héldu norður á bóg-
inn og höfnuðu loks í litlum bæ, Carly,
skammt frá Boulogne. Allt hafði svo
gott sem verið jafnað við jörðu þar í
stríðinu, en endurbyggingin var í full-
um gangi, svo að handverksmaður var
velkominn og fékk nóg að starfa. Þau
fengu tvær litlar kytrur í Carley. Enn
þá gátu þær naumast kallast herbergi,
en maðurinn smíðaði og múraði og
þegar hann ók snemma á mánudags-
morgnum til Boulogne á reiðhjólinu
sínu. hélt konan hans vinnunni áfram.
Hann svaf gjarna á vinnustað sínum á
sumrin, þar sem þetta var löng leið að
aka hvert kvöld. Konan hans tók einnig
til við að sauma aftur, en í Dijon hafði
hún haft litla saumastofu.
A laugardögum kom maður hennar
heim þreyttur og fölur.
— Ekkert bréf? var ævinlega hið
fyrsta sem hann spurði um.
Nei, ekkert bréf hafði borizt.
A sunnudögum settust þau niður við
bréfaskriftir. Um allt Frakkland spurð-
ust þau fyrir um barn sitt. Víða voru
þau hvött og styrkt í voninni. Á hverj-
um degi gerðist það kraftaverk, að fólk
hittist aftur eftir óáran stríðsins. Hví
skyldu þau ekki hafa heppnina með sér?
Herbergin þeirra tvö voru fábrotin
og fátækleg, en hrein voru þau að
minnsta kosti og höfðu tekið miklum
breytingum frá því er þau fluttu í þau.
í öðru var stórt rúm, þar var einnig
borð og nokkrir stólar, skápur og sauma-
vél. Ekkert af þessu var það sama sem
þau höfðu átt í Dijon. Hitt herbergið
stóð autt. Það var fóðrað Ijósbláu vegg-
fóðri með rauðu rósamynstri.
— Nú er hún tuttugu ára, sagði
konan. — Hún getur áreiðanlega fengið
skrifstofuvinnu og þá getur orðið fínt
hjá henni með tímanum.
Hún kinkaði kolli í áttina til tóma
herbergisins og hélt áfram:
— Hún er orðin svo stór núna, að
hún þarf að hafa sitt eigið herbergi.
— Herbergið hennar skal verða búið
húsgögnum eftir tvo mánuði, lofaði
maðurinn. — Ég sá einmitt fallegan
skáp með spegli í fornsölu í gær.
Framhald á bls. 23.
FÁLKINN 13