Fálkinn - 14.03.1962, Blaðsíða 23

Tvær liendiir tómar
Frh. af bls. 13
— Með spegli, át konan upp eftir
honum og varð dreymin á svip. —
Stúlkur hafa gaman af að líta í spegil
og hún skal eiga þann bezta.
—• Já, með spegli, endurtók maður-
inn. —- Kannski ég spyrji um verðið
næstnæst.
— Og ég á saumapeninga.
Hún stóð á fætur og opnaði litla
hirzlu á gamaldags saumavélinni sinni
og tók öskju upp úr henni.
— Sjáðu Þetta ætti að minnsta kosti
að nægja fyrir speglinum.
Síðan skrifuðu þau aftur bréf og
dreifðu þeim um allt landið og vonuðu
það bezta.
— Nokkuð nýtt, spurði maðurinn
næsta laugardag.
Að þessu sinni svaraði hún:
— Já, hún býr í Montpellier hjá
madame Villefrance . ..
★
Þau skrifuðu ekki meira. Það var
svo margt, sem þurfti að rannsaka og
svo mörg formsatriðin sem þurfti að
koma í kring. Auk þess hafði dóttir
þeirra verið löglega ættleidd. Nei, þau
urðu að fara sjálf til Montpellier. Það
var löng og dýr ferð yfir þvert Frakk-
land. Þau urðu að vera heila nótt í
París og hírðust alla nóttina í klefa á
þriðja farrými, af því að þau höfðu ekki
efni á að vera í svefnklefa.
Það var bjart veður og ferskt loft, er
þau gengu frá járnbrautarstöðinni.
Þau hröðuðu sér eins og lúin bein þeirra
leyfðu.
— En hvað hér er fallegt, sagði
konan.
Stóra húsið var umlukt trjám, og
umhverfis það var hár múrveggur. Það
mátti rétt naumlega greina þak þess
milli trjákrónanna.
— Já, svaraði maðurinn.
Hér var alltt svo framandi. Loftið
var svo óvenjulega ferskt og hreint og
hér var allt svo hljóðlátt í samanburði
við hávaðann í hinni nýbyggðu Bou-
logne.
— Hérna er það, sagði konan.
Þau stönzuðu við hliðið. Það var allt
hlaðið úr smásteinum.
Madame Villefrance sá þau úr glugg-
anum, þar sem þau komu gangandi
hségum skrefum, tvær gamlar, grá-
hærðar og þreyttar manneskjur og hún
vissi strax hvert erindi þeirra var. Allt
tók að hringsnúast í höfði hennar. Hún
var ein heima og varð sjálf að fara til
dyra, þegar bjallan hringdi. Hún vissi
ekki hvernig hún komst fram í for-
stofuna. Henni var efst í huga að flýja
þessa hættu og forða sér út um bak-
dyrnar.
Síðar sátu þau í stofunni í silkiklædd-
um hægindastólum og horfðu hvert á
annað, óstyrk og óttaslegin.
— Hún er svo hamingjusöm hérna,
hvíslaði madame Villefrance.
Gömlu hjónin litu bæði á húsgögnin
og mjúk og þykk teppin á gólfunum.
—• Já, sagði konan og leit um leið á
madame Villefrance. Það var hyldýpi
hryggðar í augum hennar. — Guð blessi
yður. Við munum vera yður þakklát
meðan við lifum. Við héldum jú, að
hún væri látin.
— Já, greip maður hennar fram í. . .
látin. En þó vonuðum við stöðugt. Hann
leit upp frá tötralegum stígvélunum
sínum og varð starsýnt á hendur ma-
dame Villefrance. Þær voru hvítar og
fíngerðar og steinsettur hringur glitr-
aði í sólskininu, sem barst inn um
LITLA SAGAN:
STÚLKAN
FRÁ
MÁNANUM
Pete Roberts, bandarískur geimfari,
hafði verið lengur úti í geimnum en
nokkur annar maður. Samt sem áður
töldu menn geimför hans hafa mis-
heppnazt algjörlega. Þegar hann kom
aftur úr förinni gat hann ekki munað
neitt, hann hafði ekki hugmynd um
hvort hann hafði verið í tunglinu, Marz
eða Venus eða hvort hann hefði bara
verið í heimsókn hjá ömmu sinni í
Valnut Creek í Colorado. Það var alveg
sama, hvað læknar geimvísindanna
reyndu, Pete gat ekki munað nokkurn
skapaðan hlut. Dag nokkurn kallar
augnlæknir herstöðvarinnar á hann og
skyldi sjón hans vera reynd á venju-
legan hátt.
-—• Getið þér lesið bókstafina á þessu
spjaldi? spurði læknirinn og benti á
spjald, þar sem þessir stafir stóðu:
A
T P R
B X W Y O
M N L Q K P Z
— A T P R ... byrjaði Pete Roberts.
Svo varð hann þögull og það kom fjar-
lægur glampi í augu hans.
— Haldið áfram skipaði augnlækn-
irinn, dr. Haywood.
— B X W Y O . . . hélt Pete áfram,
en varð svo þegjandalegur aftur.
— Þér eruð ekki almennilega með
hugann við þetta, sagði dr. Haywood
gramur.
gluggann. Þannig voru hendur Denise
nú 1
— Við erum svo þakklát, sagði hann.
Hann sagði þetta sem gjöf, sem hann
rétti madame Villefrance. Hann átti
ekkert annað að gefa en hjarta hans
var stórt og fullt af þakklæti.
Madame Villefrance sundlaði í andar-
tak en síðan herti hún sig upp og reis
á fætur.
— Þið verðið að sjá herbergið hennar.
Hún gekk á undan og fast á eftir
henni fylgdu þessir tveir skuggar, hljóð-
laust yfir þykk teppin. Á leiðinni stanz-
aði hún og opnaði glugga. Sólskinið
streymdi inn.
Framhald á bls. 32.
— Hún var öll blá, muldraði Pete
í barm sér, algjörlega eins í vexti og
stúlkurnar hér í Bandaríkjunum, en
bara blá, blá húð, blá augu, blátt hár,
bláar neglur, öll sömul blá. Öll blá
eins og króna blágresisins.
Dr. Haywood nálgaðist geimfarann
fullur áhuga.
— Um hvað eruð þér að tala?
— Stúlkuna á mánanum. Ég hitti
hana þar. Dásamleg vera, svo silki-
mjúk og yndisleg. Alveg gagnsæ. Maður
gat séð, þar sem hjartað barðist í brjósti
hennar. Og það leið ekki á löngu, fyrr en
ég uppgötvaði að hjarta hennar barðist
fyrir mig .. .
— Hafið þér verið á tunglinu? spurði
dr. Hawood ákafur. Voru það þá í raun
og veru lifandi persónur?
— Lifandi, sagði Pete, hvort hún
var? Hún var mesti fjörkálfur, sem ég
hef nokkru sinni þekkt. Hún var frá
stað, sem hún kal.laði Zwaquluxqucuzx
í héraði, sem hún kallaði Xuqalucqkuxq.
Hún var alveg vitlaus í mig, alveg
bandvitlaus.
— Húsin þarna uppi, hélt dr. Hay-
wood áfram, segið frá húsunum. Voru
Frh. á bls. 32
fXlkinn 23